POP 14: Τα 34 Συναρπαστικότερα Εγχώρια Άλμπουμ

//Ψυχεδέλεια και ονειροπόληση

Baby Guru, Marginalia [Inner Ear]

Στο τρίτο του πλήρους διάρκειας άλμπουμ, το τρίο των Baby Guru δεν ισορροπεί επιτυχώς μονάχα στο σημείο τομής μεταξύ των πειραματικών του χαρακτηριστικών και μιας πιασάρικης γραφής, αλλά πολύ περισσότερο προτάσσει μια απολαυστική ποπ τραγουδοποιία με πανταχού παρόντα τα ρυθμικά κρεσέντο του. Στο Marginalia, το πάλαι ποτέ προοδευτικό ροκ (των ’60s και ’70s) και οι αυτοσχέδιες (kraut) φόρμες των καλλιτεχνών και συνόλων που έδρασαν στη Γερμανία κυρίως από τα τέλη των ’60s μέχρι τα ’80s (για να συνυπολογίσουμε και την αμιγώς ηλεκτρονική γενιά αυτών), συγχωνεύονται με την ανεμελιά της ψυχεδελικής ποπ. Οι, δε, θεσπέσιες μελωδίες τους, που ηχούν εύληπτες και συγχρόνως απρόβλεπτες, καρφώνονται στο νου με τις πρώτες ακροάσεις των κομματιών στα οποία (αυτές) ενυπάρχουν. “Instant Classic” από γεννησιμιού του, το Marginalia.

Στήσε αυτί

This Is Nowhere, Turn On, Tune Down, Drop D [Nasoni]

Αυτό, που ευθύς εξ αρχής διαπιστώνει κανείς με την ακρόαση του Turn On, Turn Down, Drop D, του πρόσφατου ηχητικού παράγωγου της φαντασίας των This Is Nowhere, είναι ο ζήλος με τον οποίο το υπόψη συγκρότημα οικοδομεί την πηχτή ψυχεδελική αχλή του δίσκου. Οι ογκώδεις κιθαριστικές δομές τους, με «εμπρηστικές» μπλουζ, ροκ και φανκ συνιστώσες, λειτουργούν σε πλήρη σύμπνοια με τα «στιβαρά» ρυθμικά σκέλη που τις υποστηρίζουν. Τα δε γρεζάτα φωνητικά μέρη, εντείνουν αυτή την απτή ατμόσφαιρα, που την ακουμπάς και σε ακουμπά, οδηγώντας ακόμη και σε macho sing along καταστάσεις. Με μεθοδικότητα και τοποθετώντας μικρές εκπλήξεις  εδώ κι εκεί στο εν λόγω ηχογράφημα, το τετραμελές γκρουπ από τη συμπρωτεύουσα παραδίδει ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο άλμπουμ για την εγχώρια μουσική σοδειά της τρέχουσας δεκαετίας.

Στήσε αυτί

My Drunken Haze, s/t [Inner Ear]

Αποσπώντας εκθειαστικές κριτικές από τις πρώτες τους κιόλας ημέρες ως σχήμα, οι My Drunken Haze απελευθερώθηκαν από το άγχος των εντυπώσεων και προχώρησαν στη σύσταση μιας ουσιαστικής ηχητικής άποψης. Την οποία άποψη, θα εκθέσουν μέσα από μια θαυμάσια οδό, αυτή της ψυχεδελικής ποπ αύρας του ολοκληρωμένου τους άλμπουμ, υπό το όνομά τους. Κατά τη διάρκεια αυτού (του άλμπουμ), παρελαύνουν εμφατικά ’60s θύμησες, οι οποίες από τη μία (δες πρώτη πλευρά του βινυλίου) εγκαθιδρύουν ένα ηλιόλουστο κλίμα εξωστρέφειας, ξεγνοιασιάς και ξεφαντώματος, κι από την άλλη (δεύτερη πλευρά του βινυλίου) οικοδομούν ένα σκηνικό νουάρ αποχρώσεων, σφύζοντος λυρισμού και ερωτικών απογοητεύσεων. Rock ‘n’ roll, γκαραζο-ψυχεδελικές και μπαρόκ ποπ παραστάσεις συγκροτούν ένα καταπληκτικό καλειδοσκόπιο ήχων. Μπείτε…

Στήσε αυτί 

Τεφλόν, s/t [Αυτόνομη κυκλοφορία]

Οι ηχοδομές των Τεφλόν παρέχουν χώρο και χρόνο για στοχασμό, «αναπνέουν» υπέροχα μέσα στον ασφυκτικό κλοιό των μεγαλουπόλεων και δρουν με ελευθεριότητα πνεύματος. Στο παρθενικό του άλμπουμ, το οποίο περιλαμβάνει ηχογραφήσεις από το 2007 έως το 2010, το αθηναϊκό γκρουπ κινητοποιεί μια γραφή που έχει ως κυρίαρχο μέλημά της τη δημιουργία, αποδόμηση και ανάπλαση των μοτίβων. Οι αναπτύξεις τους, λειτουργούν στα πρότυπα μιας post-rock λογικής, όχι όμως με την απουσία στίχων, αλλά με την ενσωμάτωση μιας λεκτικής δυναμικής στο σώμα τους. Στο ύφος και τα ηχοχρώματα του ομώνυμου δίσκου τους, οι Τεφλόν εμπλέκουν μνήμες από δυτικά ηχητικά πρότυπα (ροκ, με την ευρεία έννοια, τζαζ, ambient), συγχρόνως με εκείνες από τη λαϊκότροπη μουσική παράδοση της πατρίδας μας. Στο μυαλό μου, ηχούν σαν την κατάληξη που θα είχαν οι Τρύπες αν αναδιαμόρφωναν την τεχνοτροπία που εξωτερίκευσαν στο Μέσα στη Νύχτα των Άλλων και ιδίως στο τραγούδι τους “Διψάω σαν Ψάρι στο Βυθό”… 

Στήσε αυτί 

Whereswilder, Yearling [Six D.O.G.S Records]

Ακούγοντας το Yearling, νιώθεις από παντού να σε τραβάει μια κολλητική τραγουδοποιία. Παρόλο που κατά τη διάρκεια του παρθενικού τους LP γίνονται εμφανείς ορισμένες από τις επιρροές και τις αναφορές τους (Led Zeppelin, Kinks, Beatles, Queens Of The Stone Age, White Denim…) οι Whereswilder κατορθώνουν να προσελκύσουν άμεσα και αβίαστα όσους εκεί έξω επιμένουν αναζητούν τα στρογγυλά και ευκολομνημόνευτα τραγούδια. Πολλά τέτοια τραγούδια, μα και μια σωστή αναλογία τέχνης και τεχνικής, κάνουν αισθητή την εμφάνισή τους στο δίσκο με τον οποίο ντεμπουτάρουν οι προκείμενοι Αθηναίοι. Η ψυχεδέλεια «κόβει και μοιράζει» καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, αντλούμενη κατά κύριο λόγο από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, μα με αρκούντως εκσυγχρονισμένο τρόπο. Με ποπ χροιά στις φωνητικές τους ερμηνείες και ροκ στίγμα στις ενοργανώσεις τους, οι Whereswilder ακούγονται σαν μια μπάντα που πηγαινοέρχεται στο χωροχρόνο πατώντας σταθερά στο σήμερα.

Στήσε αυτί

Egg Hell, Once part of a whole ship [Inner Ear] *

Ο 23χρονος Jef Maarawi εκδηλώνει έμπρακτα την αγάπη του για τη μελαγχολική και νευρωτική φολκ γραφή των Elliott Smith και Jeff Buckley, ενόσω δείχνει να έχει αφομοιώσει στοιχεία από το εναλλακτικό –αμερικανικό και βρετανικό– ροκ των ’80s/’90s, παράλληλα με τα βραζιλιάνικα αρώματα των fado. Αυτοί οι προσανατολισμοί, οι οποίοι εκτέθηκαν πρωτίστως στα δύο EP του, επανεμφανίζονται στο ντεμπούτο LP του, Once Part of a Whole Ship, με τα πέντε από τα έντεκα κομμάτια του τελευταίου να καταφθάνουν από τα δύο προηγηθέντα EP. Όπως τότε έτσι και τώρα, η αμεσότητα και η ευθύτητα του ύφους των τραγουδιών του Jef ήταν αυτές που μας έκαναν να δεθούμε και να νιώσουμε οικειότητα μαζί τους. Πάραυτα, οι παλαιότερες συνθέσεις αποκτούν περισσότερη πειθώ και εξωστρέφεια, καθώς και βάθος με τη διαφορετική προσέγγιση στην εκτέλεση, την ενορχήστρωση και την παραγωγή. Όσο για τις καινούργιες συνθέσεις και την εν γένει μετάπλαση του ύφους, παρατηρούμε πως η μετά-britpop νοοτροπία που συναντήσαμε στους Doves και Elbow, οι ψυχεδελικές, μπαρόκ ποπ και ηλεκτρονικές παρεισφρήσεις, τις προικίζουν με επιπλέον θέλγητρα. 

Στήσε αυτί 

Νίκος Χαλβατζής, Άλφα ζεύγος [Yafka]

Το τρίτο άλμπουμ του Νίκου Χαλβατζή, έρχεται να ισχυροποιήσει τον αντίκτυπο της έως τώρα πορείας του εν λόγω δημιουργού. Χρειάστηκε μια εξαιρετικά σφιχτοδεμένη αλληλουχία τραγουδιών, που αφενός μαρτυρούν γνώσεις και παραστάσεις και αφετέρου εργατικότητα και πειραματισμό, ουτώς ώστε το σύμπαν του Χαλβατζή να ηχήσει τόσο ενδιαφέρον, οικείο και φιλόξενο. Στο Άλφα Ζεύγος, σμίγει κανείς με μια υψηλού επιπέδου και αρκετών προεκτάσεων γραφή, η οποία αντανακλά μια μειλίχια ψυχοσύνθεση και την ίδια στιγμή ωθείται σε μια εξεγερμένη συμπεριφορά. Συγκινητική, στο μεγαλύτερό της μέρος,  βαθιά ανθρώπινη και ζεστή, η ηλεκτρακουστική τραγουδοποίια του Χαλβατζή αποκτά μια απρόσμενη εκφραστική δυναμική με τη βοήθεια αυτής της νεοφερμένης συγκομιδής συνθέσεων. Όσο για το “O άνθρωπος με το μικρότερο σπίτι στον κόσμο”, θαρρώ ότι συγκαταλέγεται στα πιο αξιόλογα ελληνόφωνα τραγούδια των τελευταίων δύο δεκαετιών.   

Στήσε αυτί 

http://youtu.be/H1SlggMoTng

//Είμαστε ακόμα εδώ

The Man From Managra, s/t [Onefingermusic] *

Υιοθετώντας το παρωνύμιο The Man From Managra, o Coti K. πιάνει το «πειραγμένο» μπάσο του, παρατάσσει τις ψηφιακές και αναλογικές συχνότητες των ηλεκτρονικών υποστηριγμάτων του (λογισμικού και υλικού), τοποθετεί μπροστά του ένα μικρόφωνο και ερμηνεύει αισθαντικά διάφορες μύχιες και μη σκέψεις, παρορμήσεις και αναμνήσεις. Με ευθύτητα εξομολόγησης και εν γένει με την λιτή εκφραστικότητά του να μεταφέρει ακέραιο το συναισθηματικό φορτίο στο δέκτη. Ο 48χρονος καλλιτέχνης, εκδηλώνεται αξιοποιώντας μια πηγαία και άμεση τραγουδοποιία, σε βαθμό πρωτόγνωρο στην πολυετή σταδιοδρομία του. Ειδικότερα, επικοινωνεί τις ιδέες του μέσα από τραγούδια σχετικά ηπίων τόνων και αναπτύξεων, στων οποίων το επίκεντρο τοποθετεί τη μελωδικότητα. Μια μελωδικότητα γάργαρη και γενναιόδωρη μέσα στο μινιμαλισμό της, η οποία ενέχει και αβίαστη θέρμη, με τη βοήθεια τόσο της βαθιάς χροιάς του Coti όσο και της αύρας από το νησί της Τήνου, στο οποίο γράφτηκε ο δίσκος. 

Στήσε αυτί 

Sigmatropic, Dead Computer Blues [Inner Ear]

Η απαρχή της συνεισφοράς του Άκη Μπογιατζή στα ηχητικά τεκταινόμενα της ημεδαπής, χρονολογείται στα πρώτα έτη των ’80s και δη στην συνδρομή του στην- τότε συντονισμένη με το βρετανικό new wave- δραστηριότητα των Captain Neφοs. Από τότε μέχρι σήμερα, έχει διανύσει δεκάδες ηχογραφημένες και μη στιγμές, με εκείνες που αφορούν το προσωπικό του εκφραστικό όχημα ονόματι Sigmatropic να ξεχωρίζουν. Περνώντας, λοιπόν, το κατώφλι του 2014, εξέδωσε ένα ακόμη LP μέσα από αυτό, που πλέον παρίσταται περισσότερο ως δημιουργικό σύνολο παρά ως ένα σόλο εγχείρημα με υποβοήθειες. Το Dead Computer Blues, «φωτογραφίζει» τον Μπογιατζή και τους συνοδοιπόρους σκεπτικούς, μπροστά σε μια κρίση που πέρα από συλλογική είναι και απόρροια των προσωπικών τους επιλογών, παραθέτοντας ωστόσο και ορισμένες σκέψεις για ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Τα έντεκα τραγούδια του δίσκου τοποθετούνται με ευγένεια και λυρισμό σε κιθαριστικές, κυρίως, βάσεις, έχοντας τη διακριτική συμπαράσταση των ηλεκτρονικών συστατικών και ένα κλίμα από μπλουζ, «σκονισμένο» αμερικάνικο ροκ (Dream Syndicate) και David Bowie.

Στήσε αυτί 

Τα Παιδιά της Παλαιότητας, 12 Τραγούδια από τις κατακόμβες [Inner Ear]

O Παντελής Ε. Δημητριάδης επανακαθορίζει τις καλλιτεχνικές του απαιτήσεις ύστερα από το οριστικό τέλος των Κόρε. Ύδρο., μέσα από το σχήμα του οποίου ηγείται και φέρει το όνομα Τα Παιδιά της Παλαιότητας. Στο παρθενικό του άλμπουμ, το υπόψη σχήμα λανσάρει μια χαμηλής ηχητικής πιστότητας (lo-fi το λένε στα «ξένα») παραγωγή τραγουδιών, η οποία δύναται κάλλιστα να προσελκύσει όχι μόνο τους λάτρεις των Κόρε. Ύδρο., αλλά και εκείνους που απολαμβάνουν ακόμα τα αριστουργήματα της  ανεξάρτητης σκηνής της Αμερικής και της Βρετανίας κατά τα ’80s και ’90s, και τα οποία απαντώνται στη δισκογραφική συγκομιδή γκρουπ όπως οι Smiths, οι R.E.M (μέχρι το Automatic For The People), οι Dinosaur Jr., οι Pavement. Με ιδιοσυγκρασιακό στίγμα στη στιχουργική θεματολογία και τον τρόπο εκφοράς των λέξεων, ο Π.Ε. Δημητριάδης εξακολουθεί να εκθέτει τις απόψεις του μέσα από μια τραγουδοποίια που εξελίσσεται σε σημαντικό κρίκο στην αλυσίδα της εγχώριας μουσικής παρακαταθήκης. 

Στήσε αυτί 

Μιχάλης Σιγανίδης, 97% [Music Links Knowledge]

Με το σουρεαλιστικό στοιχείο στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος, ο Μιχάλης Σιγανίδης συγκεντρώνει δεκάδες μουσικούς ούτως ώστε να φέρει σε πέρας ένα ακόμη στουντιακό εγχείρημά του. Στο 97% συναντά κανείς την σταμπαρισμένη πια τεχνοτροπία του σπουδαίου δημιουργού, η οποία αντανακλά πέρα από το ιδιαίτερο του χιούμορ, ανθρωπιά και ζεστασιά που συγκινούν. Με το κέντρο βάρους να εντοπίζεται ξανά σε μια φιλοσοφία τζαζ ελευθεριότητας σε spoken word φόντο, ο Σιγανίδης αξιοποιεί με τη γνωστή του αλλόκοτη εκφραστικότητα (μουσικά και στιχουργικά) ένα πλούτο ιδεών. Samples, field recordings, φωνές (άναρθρες και μη), φράσεις (λεκτικά και μουσικά μιλώντας), θραύσματα μελωδιών και ρυθμών, βόμβων και παρασίτων συναρμολογούνται με συναρπαστικό τρόπο σε αυτήν την ξεχωριστή αισθητική πρόταση. Ο αφηγηματικός οίστρος του 57χρονου, πλέον, συνθέτη, εξακολουθεί να φεγγοβολά μέσα από αυτό το ιδιόμορφο αντάμωμα γλωσσικών και μουσικών φθόγγων. 

Στήσε αυτί

http://youtu.be/pG16g-Tx4zM

// Το δεύτερο «δύσκολο» άλμπουμ

Calf, Bastards anatomy use a unicorn go to apathy [Αυτόνομη Κυκλοφορία]

Διατηρώντας την στηλιτευτική τους στάση απέναντι στα «κακώς κείμενα» της καθημερινότητας, οι Καρδιτσιώτες Calf «εκτοξεύουν» για δεύτερη φορά τις ηχητικές τους απαντήσεις. Στη διάδοχη αυτή κατάσταση του προ διετίας ντεμπούτου τους (A Constant Loss Departs From the Sentiment of the Abandoned, 2012) εξακολουθούν να επενδύουν στην αμιγώς οργανική δυναμική της μουσικής τους, με την πλήρη απουσία φωνητικών. Εκείνο που διαφέρει σε σχέση με εκείνη την πρώτη απόπειρά τους, στο Bastards anatomy use a unicorn go to apathy, είναι το ότι οι συλλογισμοί τους ακούγονται πιότερο συμπαγείς, κατασταλαγμένοι και ουσιώδεις. Υπό την πλήρη επήρεια της εξοργισμένης τους ψυχοσύνθεσης, οι Calf ενορχηστρώνουν έναν ηχητικό εφιάλτη από θορυβώδεις και διαλογιστικές post rock δομές, ούτως ώστε να αντιπαρέλθουν τον εφιάλτη της δυσοίωνης καθημερινότητας που ζουν.  

Στήσε αυτί

The Wonderfall Quartet, Horizon [Αυτόνομη Κυκλοφορία]

Περισσότερο εστιασμένο στην ατμοσφαιρικότητα της βοριοευρωπαϊκής τζαζ (λ.χ. Esbjörn Svensson Trio) και στην πιανιστική πραότητα (δες Chet Baker), το αμάλγαμα ήχων που δημοσιοποιούν μέσα από το δεύτερο άλμπουμ οι ομοεθνείς μας Wonderfall Quartet, δεν πασχίζει να συντονιστεί με τις εξελίξεις στον αντίστοιχο χώρο (της τζαζ), αλλά αναπνέει όντας ξεχωριστό και ιδιοσυγκρασιακό. Μακριά από ασκήσεις ύφους και στείρους αυτοσχεδιασμούς, το εν λόγω κουαρτέτο παραδίδει μια συστοιχία από θαυμάσια ηχητικά τοπία στο δεύτερο αυτό άλμπουμ του, τα οποία σφύζουν από λυρισμό και ρομαντισμό. Στο επίκεντρο των τραγουδιών του βρίσκονται πάντοτε οι απτές μελωδίες του πιάνου, τις οποίες υποστηρίζει εύστοχα μια ικανότατη rhythm section (κοντραμπάσο, ντραμς) και την σαγήνη των οποίων τονίζει μια γυναικεία φωνή. Όσοι βρήκαν στο παρθενικό εγχείρημα του γκρουπ (The Wonder–fall Quartet, 2012) μερικούς λόγους για να στήσουν αυτί στα εγχώρια τζαζ δρώμενα, στο Horizon του 2014 θα εντείνουν τις αναζητήσεις/ακροάσεις τους σχετικά με αυτά.   

Στήσε αυτί

http://youtu.be/Kh_fTX5bna4 

// Η μέταλ συμμετοχή

Spectral Lore, ΙΙΙ [Ι, Voidhanger Records]

Από τα πλέον υπολογίσιμα σχήματα στον black metal χώρο, οι Spectral Lore μετέρχονται μιας υβριδικής συνθετικής οδού ούτως ώστε να υπηρετήσουν τη σκοτεινή θεματολογία του νεοφερμένου τους άλμπουμ, ΙΙΙ. Η αιχμηρή μουσική γλώσσα του αθηναϊκού συνόλου δεν αποσκοπεί απλώς στη δημιουργία μιας κάποιας ατμόσφαιρας, αλλά διακρίνεται για την ευρύτητά της. Ιλιγγιώδεις ρυθμοί και σκληροπυρηνικά φωνητικά, στιγμές νηνεμίας, ψυχεδελικά και κοσμικά περάσματα, συγκροτούν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα που χωρίς να πασχίζει, κατορθώνει να οδηγεί στα άκρα τους δημιουργούς και τους ακροατές του. Η δε παραγωγή, προσφέρει το κατάλληλο περιβάλλον για να απλωθούν οι, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ογκόλιθοι των Spectral Lore, σε ένα ακόμη ηχητικό επίτευγμα αυτών.   

Στήσε αυτί 

* Σε όσους  τίτλους υπάρχει αστερίσκος δίπλα στον τίτλο, αυτό υποδηλώνει ότι το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα κριτικής μου στο mixtape.gr