Fargo
Η τηλεοπτική μετεφορά του κλασσικού πια φιλμ των αδελφών Coen, παίρνει την κεντρική ιδεά της ταινίας και προσθέτει αρκετά νέα στοιχεία και χαρακτήρες, για να δημιουργήσει ένα άκρως εθιστικό μείγμα αστυνομικού μυστηρίου και dark comedy. Ο Martin Freeman του Sherlock και ο Billy Bob Thornton ενσαρκώνουν τους δύο πρωταγωνιστές, πλαισιωμένοι, όχι μόνο από ένα απίστευτα ταλαντούχο cast – η Allison Tolman είναι αποκάλυψη -, αλλά και από τις χιονισμένες πεδιάδες του Καναδά, που μαζί με το αλλόκοτο story, φτιάχνουν μια ταιριαστά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Μόνο η λέξη «sinister» μπορεί να περιγράψει αυτά που συμβαίνουν από το πρώτο κιόλας επεισόδιο – τα όσα ακολουθούν στα επόμενα εννέα είναι το ίδιο επιδέξια «αρρωστημένα», απρόβλεπτα και γεμάτα ανατροπές. Το Fargo είναι από αυτές τις σειρές που δικαιώνει τη φήμη της καλής, αμερικάνικης τηλεόρασης, με μία τεχνικά και καλλιτεχνικά άρτια παραγωγή που καλύπτει τα πάντα, από την μουσική επένδυση μέχρι τις ερμηνείες. Οι διθυραμβικές κριτικές από κοινό και τηλεκριτικούς και το βραβείο Emmy για Outstanding Miniseries, έχουν ήδη εξασφαλίσει τη συνέχεια της σειράς, η οποία θα ακολουθήσει το ολοένα και πιο δημοφιλές fοrmat της ανθολογίας: οι επόμενοι κύκλοι θα παρουσιάζουν διαφορετικές ιστορίες, σε διαφορετικες εποχές, με νέους χαρακτήρες και ηθοποιούς.
True detective
Ότι έχεις διαβάσει ή ακούσει για αυτή την σειρά είναι αλήθεια. Ναι, είναι τόσο καλή. Ναι, το δίδυμο Harrelson-McConaughey αξίζει όσα βραβεία μπορούν να κρατήσουν στα χέρια τους. Και έχουν κρατήσει πολλά. Σε μια τηλεοπτική εποχή που το αστυνομικό μυστήριο κοντεύει να γίνει συνώνυμο με σειρές τύπου CSI, το True Detective άλλαξε τα δεδομένα στον τρόπο που γυρίζεται και παρουσιάζεται μια τέτοια σειρά. Φτιαγμένο και αυτό ως μέρος μιας ανθολογίας, αποτελεί άλλη μία τρανταχτή απόδειξη της επιστροφής του format των miniseries και εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τα πλεονεκτήματά του. Με μεγαλύτερη διάρκεια επεισοδίων, έβαλε την εξέλιξη της πλοκής σε slοw motion και πήρε τον χρόνο του για να τον γεμίσει με μια λεπτομερή παρουσίαση των γεγονότων και με μακροσκελής διαλόγους που φανερώνουν πολλά για τους ήρωες και τους χαρακτήρες τους. Ειδικά όταν ερμηνεύονται με την μαεστρία και το ταλέντο που το κάνουν ο Woody Harrelson και ο Matthew McConaughey, ίσως το πιο επιτυχημένο τηλεοπτικό δίδυμο από την εποχή των Μulder και Scully. Δεν έχει νόημα να σου πω τι και πόσα βραβεία έχει κερδίσει αυτή η σειρά. Μπορώ όμως να σου πω ότι ο Christopher Orr του περιοδικού The Atlantic, το αποκάλεσε «the best show on TV» και πολλοί, μα πάρα πολλοί, συμφωνούν μαζί του.
Bates Motel
Το 2014 ήταν η χρονιά που έκανε μόδα τη μεταφορά ταινιών στη μικρή οθόνη: από το Flash και το Gotham City μέχρι το Rosemary’s Baby και το Bad Teacher, η τηλεόραση δανείστηκε αρκετές ιδέες, πρόσωπα και χαρακτήρες για να δημιουργήσει καινούριες σειρές. Ελάχιστες όμως κατάφεραν να φτιάξουν έναν αυθεντικά πρωτότυπο κόσμο με τον τρόπο που το έκανε το Bates Motel. Χαρακτηρίζεται ως prequel και αναπαριστά τα γεγονότα που (υποτίθεται πως) συνέβησαν πριν από αυτά του Χιτσκοκικού Psycho, με την διαφορά ότι βάζει σε πρώτο πλάνο το σκελετό που στην ταινία παρέμεινε κλειδωμένος στο κελάρι. Η ευρηματική «ανάσταση» της Norma Bates φέρνει στο φως έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα με τραγικό παρελθόν και μια μητέρα/γυναίκα με καταλυτική επιρροή στη σταδιακή τρέλα του γιου της. Εξίσου καταλυτική στην επιτυχία της σειράς, είναι και η ερμηνεία της Vera Fermiga. Το τραγικά εύθραυστο παρουσιαστικό της ταιριάζει απόλυτα στο χαρακτήρα της και ο τρόπος με τον οποίο μεταμορφώνεται από ανυπεράσπιστη νοικοκυρά σε επικύνδυνα sexy θηλυκό είναι μοναδικός και άκρως απολαυστικός. Με καλογραμμένους και ουσιαστικούς δεύτερους χαρακτήρες, ενδιαφέροντα subplots και τον αλλόκοτα «πειραγμένο» Freddie Highmore ως άλλο Anthony Perkins, η σειρά δικαίως πήρε το πράσινο φως για τον τρίτο κύκλο, ο οποίος θα προβληθεί τον Μάρτιο.
The Knick
Από τα πιο low profile shows του 2014, το The Knick είχε τις καλύτερες προδιαγραφές για να πετύχει: όχι μόνο είχε να κάνει με ένα πρωτότυπο και ενδιαφέρον θεμα – ιατρικά και ιστορικά – αλλά ήταν σκηνοθετημένο και από τον κινηματογραφικά απόστρατο πλέον Steven Soderbergh. Με φόντο τη Νέα Υόρκη του 1900 και πρωταγωνιστή τον πρωτοπόρο (και εθισμένο στο όπιο) χειρούργο Jοhn Thackery, η σειρά παρουσίαζε την εξάσκηση της σύγχρονης για τα δεδομένα ιατρικής στο νοσοκομείο Knickerbocker, ως μαρτυρία για το επίπεδο ζωής των λιγότερο ευνοημένων κατοίκων της πόλης την εποχή εκείνη. Ως άλλο ένα δράμα εποχής ίσως να πέρναγε απαρατήρητο, αν δεν ήταν η ιδιαίτερα έξυπνη σκηνοθετική ματιά του Soderbergh να χαρίζει σε κάθε πλάνο κάτι ξεχωριστό, που αν και δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς είναι, ξέρεις ότι δε θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτό. Ο Thackery μπορεί να ήταν ένας αντιπαθητικός και αγενέστατος ρατσιστής, ο Clive Owen όμως κατάφερε να εμψυχώσει τις αδυναμίες και τα πάθη του και να τον ξανακάνει ανθρώπινο. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει και στο soundtrack του Cliff Martinez, που με το φαινομενικά αταίριαστο techno ήχο του κατάφερε να δώσει μοντέρνες «νότες» σε ένα ιστορικό σκηνικό.
You’re the Worst
Για μια σειρά που στο πρώτο επεισόδιο έχει προκλητικές σκηνές σεξ και αναφορές σε ναρκωτικά, το You’re the Worst είναι κατά βάθος ένα αξιαγάπητο show. Και για να σε καθησυχάσω, είναι μια σειρά για τον έρωτα και τους ασυνήθιστους, περίεργους και πρωτότυπους τρόπους με τους οποίους μπορεί να σε χτυπήσει κατακούτελα. Αν την πάρεις στα σοβαρά, ίσως και να σου θυμίσει τους λόγους που ψάχνεις, λιγότερο ή περισσότερο απεγνωσμένα, το άλλο σου μισό. Το έξυπνο της υπόθεσης, με βάση την σειρά, είναι ότι δεν χρειάζεται να ταιριάζετε για όλους τους σωστούς λόγους. Think about it. Αδιαφορώντας παντελώς για τα κλισέ των απανταχού ρομαντικών κομεντί, ο δημιουργός Stephen Falk έχει γράψει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, φτιάχνοντας προβληματικούς, αληθινούς, αντιπαθητικούς και «ζωντανούς» χαρακτήρες, δίνοντάς τους μια γλώσσα που τσακίζει κόκκαλα και που σε κάνει να κοκκινίζεις με ατάκες όπως, «you just spit on my vagina?» Ο Chris Geere και η Aya Cash κερδίζουν άνετα το βραβείο εναλλακτικού ζευγαριού, με ερμηνείες γεμάτες βάθος, ψυχή και με μια φρέσκια και σπάνια (τηλεοπτική) ειλικρίνεια που είναι σχεδόν συγκινητική. Η Κether Donohue παίρνει ένα δεύτερο ρόλο και του αλλάζει τα φώτα, στο καλύτερο ίσως sidekick που θα δεις φέτος, ενώ ο γλυκύτατος Desmin Borges συμπληρώνει την τετράδα με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, κάτι σαν based on a true story. Ο πρώτος κύκλος έχει μόλις δέκα 20λεπτα επεισόδια που τα «βγάζεις» άνετα σε ένα βράδυ, αλλά για τον επόμενο θα πρέπει να περιμένεις μέχρι τον Ιούλιο.
Married
Αυτή η σειρά είναι κάτι σαν τηλεόραση «για τους μεγάλους». Για τους ενήλικες. Για τα ζευγάρια. Και παρόλο που σαν κύριο θέμα έχει τον έγγαμο βίο, η λέξη κλειδί σε αυτή την περίπτωση είναι περισσότερο η ζωή και λιγότερο ο γάμος. Για την ακρίβεια, η ζωή στα οσονούπω 40, με πολλά χρέη και ακόμα περισσότερα ανεκπλήρωτα όνειρα. Δεν είναι και η πιο επιτυχημένη συνταγή για μια ρομαντική κομεντί αλλά ευτυχώς το Married δεν προσπαθεί να είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Παρουσιάζει με κωμικοτραγικό και καθόλου ρομαντικό τρόπο τις παραχωρήσεις που κάνεις για τον άνθρωπό σου, όχι γιατί φοράτε την ίδια βέρα, αλλά γιατί τον γουστάρεις και είναι ο καλύτερός σου φίλος, με τον οποίο τυχαίνει να έχετε τρία παιδιά. Τις καταστάσεις και τις στιγμές που σκέφτεσαι ότι πλησιάζεις τα 40 και αναρωτιέσαι τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Τους φίλους σου που έχουν πιάσει πάτο και ο δικός σου τρόπος να τους βοηθήσεις είναι να κεράσεις τα πρώτα σφηνάκια. Tο Married ειναι σα μια σύγχρονη απάντηση στο κατά πόσο καλά τελικά ζουν όλα τα ζευγάρια που στο τέλος κάθε ταινίας παντρεύονται και «ζουν αυτοί καλά…». Ο Nat Faxon και η Judy Greer δίνουν νέο ορισμό – και πρόσωπo – στον όρο adult loser, ενώ περισσότερο drama στη παρέα προσθέτουν ο προβληματικός Brett Gelman και η πολύ hot right now Jenny Slate.
Parks and Recreation
Αυτή η σειρά είναι λίγο «που να στα λέω τώρα» από θέμα υπόθεσης και χαρακτήρων. Εσύ σκέψου κάτι σαν το Office, παρόμοια γυρισμένο αλλά πραγματικά αστείο. Έχει έξι κύκλους ήδη οn air και ο έβδομος είναι προγραμματισμένος να προβληθεί το Γενάρη. Θα είναι και ο τελευταίος και αν είναι το ίδιο επιτυχημένος όσο και οι προηγούμενοι, τότε το Parks and Recreation «κινδυνεύει» να χαρακτηριστεί cult για πολλούς λόγους. Γιατί (ξανά) έκανε τους σπασίκλες cool. Γιατί έβαλε την Amy Poehler στις οθόνες και τις ζωές μας και έκανε idol την Leslie Knope. Γιατί απέδειξε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι γυναικεία φιλία δεν είναι μόνο αυτή του Sex and the City. Γιατί κάθε χαρακτήρας θα μπορούσε να έχει ένα show γραμμένο πάνω του. Και γιατί ειναι τόσο αστείο όσο είναι συγκινητικό και παρακολουθώντας δε γίνεται να μην θαυμάσεις το πόσο καλύτερο γίνεται με κάθε επεισόδιο. Και στην τελική, οποιαδήποτε σειρά μπορεί να πάρει μια μούρη σαν αυτή του Chris – Andy – Pratt και να τη βάλει σε Hollywood blockbusters (Guardians of the Galaxy, Jurassic World), αξίζει respect. Επίσης, σίγουρα αξίζει τον χρόνο σου οπότε αν σκέφτεσαι να «λιώσεις» μόνο μία σειρά αυτά τα Χριστούγεννα, ας είναι αυτή.
Looking
Το 2014 ήταν η τηλεοπτική χρονιά που μας έδωσε την πρώτη σοβαρή και αξιόλογη σειρά για gays – ή gay σειρά – μετά το Queer As Folk, η οποία κατά κάποιο τρόπο απέδειξε πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα, εντός και εκτός μικρής οθόνης. Εκεί που το QaF παρουσίαζε gay χαρακτήρες κλεισμένους «στη ντουλάπα» από φόβο μην το μάθουν οι ομοφοβικοί συνάδελφοί τους ή ακόμα και η ίδια τους η οικογένεια, στο Looking βλέπουμε gays που μπορεί ναι μεν ακόμα να ψάχνονται συναισθηματικά και επαγγελματικά, αλλα είναι απόλυτα συμφιλιωμένοι με αυτό που είναι και τελείως αποδεκτοί από κοινωνία, δουλειά και οικογένεια. Χωρίς να χρειάζεται να ανησυχούν «για τα βασικά» λοιπόν, είναι ελεύθεροι να ερωτευθούν, να φάνε τα μούτρα τους, να κάνουν σεξ, να αναπροσδιορίσουν τις σχέσεις τους, να βρουν τον εαυτό τους, να κάνουν σεξ, να γνωρίσουν ωραίο κόσμο και μέσα από τις μέρες και τις νύχτες τους, να μας ξεναγήσουν στο πανέμορφο και ηλιόλουστο San Francisco. Με μια πολύ προσεγμένη παραγωγή που δίνει περισσότερη βαρύτητα στην ουσία παρά το στυλ, μια πόλη-background που δε χορταίνεις να χαζεύεις και την Lauren Weedman ως best hag ever, το Looking ειναι άξιο αναφοράς και για το εκλεπτυσμένο playlist του. Προσωπικά αγαπημένο highlight, επεισόδιο τέσσερα, τελευταία σκηνή, πρώτος χορός: I need somebody to love tonight, Sylvester (1979).
The Fall
Λες και οι Βρετανοί να έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι μπορούν να κάνουν αστυνομικές σειρές το ίδιο καλά όσοι οι Σουηδοί ή οι Δανοί. Μετά τα Broadchurch, Happy Valley και The Tunnel, το The Fall είναι η πιο πρόσφατη προσθήκη στην λίστα με τις αγγλικές σειρές αστυνομικού μυστηρίου που καταφέρνουν να καθηλώσουν εκατομμύρια τηλεθεατές με ένα άκρως εθιστικό και σκοτεινό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Αυτό που έκανε τη σειρά να ξεχωρίσει, ήταν η ανατροπή των κανόνων και ο ορισμός εκ νέου του serial killer: οικογενειάρχης, με γυναίκα και δύο γλυκύτατα παιδάκια που αγαπάει πολύ, με δουλειά και φίλους, ο «κακός» της υπόθεσης έχει πρόσωπο που βλέπουμε απ’ το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Δεν κρύβεται στο σκοτάδι αλλά στο φως μιας καθημερινής ζωής. Το The Fall σύστησε επίσης άλλον έναν γυναικείο χαρακτήρα detective: η Stella Gibson της Gillian Anderson δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις αινιγματικές, απόμακρες και ψυχρές Σκανδιναβές συναδέλφους της που έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα. Με τη διαφορά οτι η detective Gibson έχει πλήρη επίγνωση, όχι μόνο των σεξουαλικών της αναγκών, αλλά και της σεξουαλικότητάς της, την οποία δε διστάζει να χρησιμοποιήσει ως άλλο ένα όπλο όταν και όποτε χρειαστεί. Ο Jamie Dornan είναι τόσο disturbingly hot όσο επιτρέπεται σε ένα serial killer να είναι και έμαθε στο γυναικείο κοινό με τον καλύτερο τρόπο πως πρέπει πάντα, μα πάντα, να κλειδώνουν την πίσω πόρτα του σπιτιού.
How to get away with murder
Βασικά πρώτα απ’ όλα, πρέπει να πω πολλά μπράβο σε όποιον σκέφτηκε αυτό τον τίτλο, γιατί είναι πιασάρικος και διαφορετικός και μόνο θετικά λειτούργησε για μία από τις πιο πολυσυζητημένες σειρές της χρονιάς που πέρασε. Αν και λιγάκι παραπλανητικός, δεν απευθύνεται σε επίδοξους δολοφόνους ή serial killers, αλλά σε φοιτητές Νομικής που προσπαθούν να λύσουν διάφορες υποθέσεις μαζί με την σούπερ δικηγόρο καθηγήτριά τους. Την επιτυχία της σειράς σήκωσε στους καλογυμνασμένους ώμους της η Viola Davis, επιλογή-έκπληξη για ένα χαρακτήρα γυναίκας γεματό μυστικά και ψέματα και μια αδίστακτη δικηγόρο που εκμεταλεύεται τους πάντες και τα πάντα για να καταφέρει αυτό που θέλει. Οι μαθητές της, αν και στερεοτυπικά διαλεγμένοι, έχει ο καθένας τους δικούς του δαίμονες να αντιμετωπίσει όταν τα πράγματα πηγαίνουν θανάσιμα λάθος. Ακούγεται σαν άλλο ενα courtroom drama, αλλά αυτό που έκανε το How to get away with murder να ξεχωρίσει, ήταν ο παράλληλος τρόπος που εξιστορεί τα γεγονότα, κάτι σαν «story in a story», η φρέσκια ματιά των άπειρων πλην επικίνδυνα φιλόδοξων μαθητών, οι οποίοι είναι διατεθιμένοι να κάνουν τα πάντα για να πάρουν άριστα, οι συνεχείς ανατροπές και φυσικά η ερμηνεία της Viola Davis που παίρνει κάτι παραπάνω από άριστα. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι δημιουργοί φρόντισαν να κάνουν τα πράγματα τόσο λίγο πιο sexy, προσθέτοντας ένα gay subplot από ‘κει που δε το περιμένεις, με το πιο cute interracial ζευγάρι της χρονιάς. Objection? I don’t think so.
