Επικό crowdsurfing.

Επικό crowdsurfing.

Με μια επική εισαγωγή που λίγο πολύ λέει πως αν υπάρχει ένα έθνος που μπορεί να φωνάζει πως του ανήκει δικαιωματικά η εφεύρεση της γενειάδας- χίπστερ αυτό δεν μπορεί  παρά να είναι η Ελλάδα με τους  γενναίους  – This Is Sparta- πολεμιστές της, ο δημοσιογράφος Paul MacInnes, μεταφέρει τους αναγνώστες του σε ένα χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων στην  ερειπωμένη,  πρώην βιομηχανική ζώνη της Αθήνας. Εκεί λέει πως μπορεί κανείς να δει και σήμερα αυτές τις γενειάδες στα πρόσωπα των ένθερμων οπαδών της καταιγιστικής post-rock.  Ναι, μιλάει για όσα ζήσαμε στο Plissken 2014.

Παρομοιάζοντας το φεστιβάλ με  ένα μικρό ATP αναφέρεται εν συντομία στη διαδρομή του από το 2010 ως σήμερα, στο ποικιλόμορφο φετινό line up, ενώ ειδική μνεία έκανε και στους δικούς μας «shoegazers A Victim Of Society». Στο Plissken, λέει, μπορεί να μην έβρισκες γκουρμέ γεύσεις απ’ όλο τον κόσμο και ναρκωτικά (όπως συνηθίζεται στα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού), αλλά υπήρχαν πολλά σουβλάκια και άφθονη ενέργεια ως το πρώτο φώς της αυγής.

Την ίδια ακριβώς ενέργεια συνάντησε και στους δρόμους της Αθήνας αναφερόμενος ακόμα και στα γκραφίτι της Αττικής Οδού στον δρόμο προς το αεροδρόμιο αλλά και στα άδεια σπίτια και καταστήματα που γίνονται ιδανικός τόπος φιλοξενίας installations.

Say Lou Lou

Say Lou Lou

Μιλώντας με τον Κωστή των Black Athena, ο Paul ανακαλύπτει μια άλλη άποψη της Αθήνας του Πολιτισμού, αυτήν της underground club κουλτούρας της πόλης. Σύμφωνα με τον Κωστή, πριν υπήρχαν μόνο μπουζούκια κι ούτε ένα μέρος με ηχοσύστημα ικανό να αντέξει τα μπάσα της ηλεκτρονικής μουσικής. Οι cool τύποι που ήθελαν να ακούσουν καινούρια μουσική υπήρχαν μεν αλλά έμεναν σπίτια τους. Οι εξελίξεις στο διαδίκτυο αλλά και η οικονομική κατάσταση τα άλλαξαν όλα δίνοντας χώρο ανάπτυξης σε ένα νέο σκηνικό. Μπορούμε πια να ακούσουμε πολλά παραπάνω και μέσα κι έξω από το σπίτι. Και οι νέοι που ποτέ δεν είχαν ευκαιρίες  να κάνουν πράγματα – τα λεφτά και τις ευκαιρίες τα είχαν οι μεγαλύτεροι-  είναι, τώρα που όλοι χρεοκόπησαν, η μόνη ελπίδα κι αυτό είναι σαν να τους δίνει πλέον τις ευκαιρίες που τους ανήκουν.

Ο Κωστής το προχωράει ακόμα παραπέρα πλέκοντας το εγκώμιο ντόπιων παραγωγών όπως  ο MCMXC , των ράπερ 307 Squad, διάφορων labels όπως η Nous και πρωτοπόρων Ελλήνων όπως ο Βαγγέλης Κατσούλης που  τον ανακαλύπτει και η νέα γενιά σιγά σιγά. Δεν είναι όλα ρόδινα, παραδέχεται ο Κωστής, ειδικά αν σκεφτείς πως αυτή η «κοσμοπολίτικη» σκηνή έχει να αντιμετωπίσει  την έκρηξη τους ανεξέλεγκτους νεο-φασίστες της Χρυσής Αυγής. «Αλλά είναι πραγματική και είναι συναρπαστική  και κάτω από τον γαλάζιο ουρανό της αρχαίας πρωτεύουσας  σε κάνει να νοιώθεις πως Λιτότητα- Δημιουργικότητα 0-1!»

Και κάπως έτσι μία από τις πιο φιλόδοξες και θετικές προσπάθειες πολιτισμού στην Ελλάδα της κρίσης, της γκρίνιας και της μιζέριας, το Plissken Festival, κατάφερε να μπει στις σελίδες μιας από τις πιο μεγάλες και έγκυρες εφημερίδες παγκοσμίως και – γιατί όχι; – να βάλει ένα ένα  λιθαράκι ακόμα σε αυτό που λέγεται «ανάπτυξη πολυσχιδούς τουριστικού προϊόντος» aka συναυλιακός τουρισμός, νεανικός τουρισμός , πολιτιστικός τουρισμός. Ε, και να μας απονείμει  και τον τίτλο εκείνων που εκτός από τη Δημοκρατία, τη χωριάτικη  και το σουβλάκι χάρισαν στον κόσμο… την χίπστερ γενειάδα.