Plisskën Festival ξανά, έστω και χωρίς τις φθαρμένες από τον χορό σόλες των παπουτσιών μας. Το περασμένο Σάββατο, ο χώρος της Τεχνόπολης άρχισε να γεμίζει από νωρίς με πολύχρωμους ανθρώπους που κατέφθαναν από την καρδιά της Αθήνας και το Athens Pride για να απολαύσουν την αγαπημένη τους μουσική και να γιορτάσουν την ολοκλήρωση της πορείας υπερηφάνειας. Οι techno/club ήχοι των Born In Flamez (ο/η καλλιτέχνης/ιδα αυτοπροσδιορίζεται ως “non-binary”), ηλέκτρισαν τα σώματα των παρευρισκόμενων που φρόντιζαν από νωρίς να προμηθευτούν τη μπύρα τους, προθερμαίνοντάς μας για όσα θα ακολουθούσαν. Το DJ set τους με τα ανατολίτικα στοιχεία και το χαρακτηριστικό sample από το “Bitter Sweet Symphony, είχε ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν για να “ζεσταθούμε” σε ένα δροσερό βράδυ.
Μία από τις εκπλήξεις της φετινής διοργάνωσης, ήταν η συμμετοχή της Μαρίνας Σάττι, η οποία όπως δήλωσε ενθουσιασμένη πάνω στη σκηνή, περίμενε πώς και πώς αυτή την πρόταση. Ντυμένη στα λευκά μαζί με τις «Φωνές» και τη μπάντα της, η ευδιάθετη pop artist με την πληθωρική σκηνική και στυλιστική παρουσία, διαπότισε τους δημοτικούς ήχους με το βαλκανικό στοιχείο και την pop του σήμερα – όπως άλλωστε συνηθίζει να κάνει. Η διάθεση του κόσμου άρχισε αισθητά να ανεβαίνει και να κορυφώνεται κάθε φορά που ηχούσε στ’ αυτιά μας κάποιο από τα hit της: η «Μάντισσα», οι «Κούπες» αλλά και το νέο track “Pali” από τον επερχόμενο δίσκο της, μας χάρισαν ένα θέαμα στο οποίο άξιζε αναμφισβήτητα να είμαστε παρούσες και παρόντες. Μία από τις πιο ξεχωριστές στιγμές της εμφάνισής της, ήταν όταν παρουσίασε τη διασκευή για το κομμάτι “Crystalline” της Bjork.
Η Μαρίνα μας έχει προετοιμάσει κατάλληλα για την ατμοσφαιρική εμφάνιση του εκ Γαλλίας ορμώμενου Kid Francescoli και της μπάντας του. Στο επίκεντρο του show τους βρέθηκαν τα synths, η αιθέρια, ερωτική παρουσία της καθηλωτικής Andréa Durand στα φωνητικά και φυσικά, ο έναστρος ουρανός. Το live του Γάλλου μουσικού συγχρονίστηκε με την επιθυμία μας να σηκωθούμε από τις καρέκλες και να παραδοθούμε χορεύοντας στους ηλεκτρονικούς ήχους του. Τα tracks “Blow Up”, “The Player”, το νοσταλγικό “Moon(And It Went Like)” και οι χαριτωμένες προσπάθειες του Kid να μιλήσει στα ελληνικά, διατηρώντας τη γαλλική προφορά του, σκόρπισαν στο venue λίγη από την φεστιβαλική ατμόσφαιρα που τόσο είχαμε στερηθεί εξαιτίας των lockdowns. Ο μεθυστικός φωτισμός και η χημεία μεταξύ των ατόμων που βρίσκονταν στη σκηνή, μας χάρισαν λίγη από τη χαμένη ξεγνοιασιά μας κι ‘εμείς ανταμείψαμε τους καλλιτέχνες με ένα δυνατό χειροκρότημα.
Kid Francescoli – Andréa Durand
Τέσσερα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει, από την ημέρα που οι γεμάτοι ενέργεια headliners της βραδιάς, La Femme, βρέθηκαν ξανά στην Αθήνα και τη σκηνή του Plissken. Εκείνη τη φορά, το σκηνικό ήταν πολύ διαφορετικά δομημένο, με το κοινό να αδυνατεί να πιστέψει πως θα ερχόταν η μέρα που θα άκουγε rock ‘n’ roll από μία καρέκλα. Η «γκαζωμένη» ενέργεια και τα σαρωτικά κομμάτια του γαλλικού indie συγκροτήματος, θα έπρεπε να έχουν προϊδεάσει τη διοργάνωση για όσα θα ακολουθούσαν. Παρά την επίμονη προσπάθειά μας να τηρήσουμε τα μέτρα υγειονομικής προστασίας και να παραμείνουμε στις αριθμημένες θέσεις μας, αποβάλλαμε για λίγο το αίσθημα ευθύνης από πάνω μας και με μία αυθόρμητη – επαναστατική για τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής – διάθεση, σηκωθήκαμε και μαζευτήκαμε μπροστά στη σκηνή.
Τι κι αν οι στιγμές αυτές κράτησαν μερικά δευτερόλεπτα, για το κοινό είχαν την αίσθηση μιας αιωνιότητας. Ακόμη κι αν αυτή η κατάσταση οδήγησε στη ματαίωση της 2ης ημέρας του φεστιβάλ, θα θυμόμαστε πως “rock ‘n’ roll is not dead” – όπως βροντοφώναξαν και οι La Femme- και πως σίγουρα δεν περιορίζεται σε μία καρέκλα. Ξεκινώντας με το εξαιρετικό “Cool Colorado” από το φετινό τους άλμπουμ Paradigmes και συνεχίζοντας με αγαπημένα κομμάτια όπως τα “Où Va Le Monde”, “Foutre Le Bordel”, It’s Time To Wake Up” και “Sur La Planche”, φρόντισαν ώστε η συνεχής επαφή τους με τον κόσμο και οι εκστατικές, παθιασμένες κραυγές τους, να φωλιάσουν για αρκετό καιρό στη μνήμη μας. Ακόμη κι αν το ρεύμα στη σκηνή έκλεισε βίαια και οι La Femme αναγκάστηκαν να διακόψουν το live τους λίγο πριν την ολοκλήρωσή του, παρέμειναν ευγενείς, ευχαριστώντας τον κόσμο για τις στιγμές «κανονικότητας» που τόλμησε να προσφέρει.
