Βλέπω πως παίρνεις το χρόνο σου ανάμεσα στα διάφορα πρότζεκτ. Δεν κάνεις και τόσο πολλούς δίσκους. Ξέρεις, ως Soapkills κάναμε μόνοι μας την παραγωγή των δίσκων μας. Κι ύστερα έκανα το άλμπουμ με τον Mirwais, και μας πήρε τρία χρόνια να το τελειώσουμε και να το προωθήσουμε. Κι όσο για το άλμπουμ με το Marc, δεν ξέρω αν είναι πολύ, μου πήρε ένα χρόνο να το τελειώσω, και μετά κάναμε και μια άλλη βερσιόν, κι ενώ η πρώτη κυκλοφόρησε εμπιστευτικά, underground, ας πούμε, από την εταιρία του Marc, την Kwaidan, μόνο στη Γαλλία, η δεύτερη από την Crammed Discs βγήκε διεθνώς. Ίσως αυτό να καθυστέρησε τη δεύτερη κυκλοφορία, γιατί στο μεταξύ πρόσθεσα κι άλλα κομμάτια, είχα και την ταινία του Τζιμ Τζάρμους, το Only Lovers Left Alive, όπου εμφανίζομαι και για την οποία έγραψα ένα τραγούδι… και μετά έγραψα και η μουσική για μια παράσταση της Κομεντί Φρανσέζ… Συμβαίνουν διαρκώς πράγματα. Και τώρα είναι ενάμισης χρόνος που κάνω περιοδεία. Και μετά μάλλον θα πρέπει να αρχίσω να δουλεύω πάνω στο επόμενο άλμπουμ μου. Είναι δύσκολο όμως, γιατί όταν έχεις τις συναυλίες και τα ταξίδια δεν μπορείς να συγκεντρωθείς. Πρέπει να πάρεις λίγο χρόνο για να δεις ποιος είσαι, να μείνεις μόνος και να ξαναδείς τα πράγματα… Και πρέπει να συμβεί κάτι! Περιμένω να συναντήσω κάποιον ή να ακούσω κάτι, κάτι πρέπει να μου συμβεί για να νιώσω την ανάγκη. Δεν γράφω ένα άλμπουμ αν δε νιώσω επείγουσα ανάγκη να το κάνω, όταν δεν πεθαίνω να το κάνω, όταν δεν μου έχει γίνει εμμονή. Είναι μια διαδικασία όπου χάνεις τον εαυτό σου για λίγο. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος γι αυτό, και δεν είναι πάντα ευχάριστο, μπορεί να γίνει και πολύ επώδυνο ή απογοητευτικό. Και χάνεις την αυτοπεποίθησή σου, και μισείς τον εαυτό σου, και μετά τον αγαπάς ξανά… (Γέλια). Αυτό το δράμα συμβαίνει όλη την ώρα! Και πρέπει να είσαι έτοιμος γι αυτό το σενάριο. Αυτή τη φορά δεν θέλω να το ξαναπεράσω αυτό! (Γέλια). Θέλω να πάρω το χρόνο μου και να είναι λίγο πιο εύκολο. Ίσως να είμαι έτοιμη για την επόμενη χρονιά.
Κάτι τελευταίο: μια που η τέχνη έχει να κάνει με τη ζωή, αλλά έχει να κάνει και με το χρόνο, άρα με το θάνατο. Εσύ γεννήθηκες μέσα σε ένα πόλεμο, κι έχεις ζήσει σε καιρό πολέμου, πράγμα που σημαίνει πως ο θάνατος μπορεί να είναι πολύ κοντά. Σε επηρέασε αυτό, τόσο ανθρώπινα όσο και καλλιτεχνικά; Βέβαια. Το περιβάλλον σε επηρεάζει. Αν είχα γεννηθεί, ας πούμε, στη Γαλλία, θα ήμουν σίγουρα ένας άλλος άνθρωπος. Το να ζεις κοντά στο θάνατο σε κάνει ταπεινό, γιατί σου υπενθυμίζει πως όλα γύρω σου μπορούν να τιναχτούν στον αέρα μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Και μπορεί να μην είμαι πια εκεί, αλλά είναι εκεί η οικογένεια κι οι φίλοι μου, όλοι είναι στη Βηρυτό. Αυτή λοιπόν είναι μια πραγματικότητα που βρίσκεται πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου, και σου φέρνει ένα άγχος και μια ανησυχία. Μαθαίνεις όμως να το αντιμετωπίζεις. Κι αν κοιτάξεις γύρω σου, ίσως το 80% του κόσμου ζει με το θάνατό. Και λόγω πολέμων, και από άλλες αιτίες. Εμείς είμαστε προνομιούχοι που ζούμε τη ζωή που ζούμε, και τείνουμε να υο ξεχνάμε, κι εγώ μαζί. Κακομαθαίνω! Σου συμβαίνουν πράγματα, ταξιδεύεις, είσαι ευτυχισμένος, κι όμως είσαι πάντα έτοιμος να γκρινιάξεις για ένα μικροπράγμα που δεν πάει καλά. Βγες όμως τώρα στο δρόμο, και θα δεις πως ζούμε μέσα σε σκληρές κοινωνίες, που δεν δίνουν σε όλους τις ίδιες ευκαιρίες, και δεν χρειάζεται να ζήσεις ένα πόλεμο για να έχεις συνείδηση αυτού του πράγματος. Ο θάνατος, η αρρώστια κι ο πόνος βρίσκονται παντού, είναι εδώ, απλώς καλυμμένα. Και δεν χρειάζεται να είναι δραματικό αυτό, απλώς στις δικές μας κοινωνίες του δίνουμε διαστάσεις τραγωδίας.
Σε μένα σίγουρα το ότι κάνω μουσική μου έδωσε μια αίσθηση σπουδαιότητας. Γιατί σε περιβάλλουν και σε εμπνέουν τόσα όμορφα πράγματα, όμορφοι άνθρωποι, όμορφοι καλλιτέχνες, και είσαι διαρκώς παθιασμένος. Κι αυτό μου επέτρεψε να επενδύσω όλη μου την αγάπη σε αυτό, και να δουλέψω, και να μάθω. Προσπαθείς να είσαι σε εγρήγορση ως καλλιτέχνης. Και προσπαθείς να είσαι ανοιχτός προς τα πράγματα, γιατί πρέπει να είσαι δεκτικός για να δημιουργήσεις. Τόσο οι ηχογραφήσεις όσο και οι ζωντανές εμφανίσεις, είναι υπέροχα, αλλά είναι και μια δύσκολη ζωή, γιατί υπάρχει πάντα μια πρόκληση. Κάθε συναυλία είναι εξίσου σημαντική, ακόμα κι αν έχεις μόνο δέκα θεατές. Είσαι πάντα σε μια θέση όπου πρέπει να πολεμήσεις γι αυτό που πιστεύεις και να είσαι ειλικρινής προς αυτό που είσαι. Αλλά και να είσαι ταπεινός, γιατί βρίσκεσαι απέναντι από το κοινό κι έχεις μια σχέση μαζί του, ένας διάλογος. Ποτέ δεν κάνεις μόνος σου τη συναυλία, την κάνεις με το κοινό. Είναι μια σχέση που πρέπει να την κατανοήσεις. Δεν μοιάζει με αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση ή τα περιοδικά, είναι κάτι χειροποίητο. Ανάλογα, φυσικά, με το τι μουσική θέλεις να κάνεις και τι είδους καλλιτέχνης θέλεις να είσαι. Περνάς και τις φάσεις σου, τα πάνω και τα κάτω σου… Τελικά όμως είναι πολύ τυχερή που κάνω αυτό που κάνω, γιατί μου επιτρέπει να έχω μια παθιασμένη καθημερινότητα, κι έχω ανάγκη να με περιβάλλουν πράγματα που μου δίνουν ερεθίσματα, γιατί μου δίνουν ελπίδα κι αποθέματα και δύναμη. Γιατί η ζωή είναι δύσκολη γενικά, είτε είσαι πλούσιος είτε φτωχός, μα καλή υγεία ή όχι, και πρέπει να συνεχίσεις. Κι αν δεν έχεις αποθέματα πρέπει να τα δημιουργείς, κι όταν έχεις προβλήματα με τον εαυτό σου, με τον άνθρωπό σου ή με τους φίλους σου, πρέπει να είσαι δημιουργικός, γιατί αν δεν είσαι, τα πράγματα πεθαίνουν. Τελειώνουν. Δεν μετασχηματίζονται. Και όλα έχουν να κάνουν με το μετασχηματισμό.
Σ’ ευχαριστώ πολύ! (Στα ελληνικά) Κι εγώ σ ’ευχαριστώ! Γεια σου! Τα λέμε στην Αθήνα!
01 Νοεμβρίου 2014
Ώρα έναρξης: 22.00
Τιμές εισιτηρίων:
Ταμείο: A ζώνη: 30€ | Β ζώνη: 23€ | Όρθιοι: 15€
Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
