—
Π Ε Ρ Α Μ Α Κ Ρ Ι Α Σ Τ Α Σ Υ Ν Ν Ε Φ Α
του Γιώργου Μαρκόπουλου
—
Πέρα μακριά στα σύννεφα
κάποιοι συγγενείς περνούσαν, κηδείας.
Δεν είχανε πρόσωπο, ήταν φαγωμένο
και κάπως σαν να βιάζονταν
λεωφορείο ή τραίνο να προφτάσουν
να πάνε σε άλλη πόλη.
Πέρα μακριά στα σύννεφα
κάποιοι συγγενείς περνούσαν, κηδείας.
Τους έβλεπα από την ταράτσα μου, χρόνια τους έβλεπα,
βράδιασε στη ζωή κι απ’ τη σελήνη τώρα πια
ένας τους μονάχα απ’ όλους που ξέμεινε
τους ψάχνει, αλυχτάει με το φαναράκι του κάθε βράδυ,
η λύπη βαριά στο στήθος τον πλακώνει
και ο πανικός τού βγάζει,
μια τρομερή φωνή θυέλλης τού βγάζει.
Από τη συλλογή Ποιήματα 1968-2010 (Επιλογή), εκδόσεις Κέδρος
