Πώς είπατε; 70 (ετών); Πώς είπατε; Ακουστικό σετ; Χαχαχα! Η κυρία Patti Smith ανατρέπει τη βαρύτητα, διαλύει το αδυσώπητο του χρόνου, αναστατώνει το σύμπαν και τρέχει σε αυτό με την ταχύτητα του ελαφιού.
Τόσα χρόνια ίδια. Περισσότερο ίδια δεν γίνεται -κι όμως κάθε φορά που την βλέπεις live σε συνεπαίρνει λες και είναι η πρώτη φορά. Ίδιο μαύρο σακάκι, ίδιο μαύρο γιλέκο, ίδιο άσπρο μπλουζάκι, ίδιο τζιν. Ίδιο μυαλό. Ίδια καρδιά. Που χρόνο με το χρόνο ανοίγεται και άλλο και άλλο και άλλο στους ανθρώπους. Γιατί «people have the power! Believe or explode!», ξαναφωνάζει πάνω από τη σκηνή και όλα από κάτω παίρνουν φωτιά!
Δύο live ασύλληπτα, γεμάτα ηφαιστειακή ενέργεια και αυτοσχεδιασμούς! Το ένα βράδυ το ντεμπούτο Horses του ΄75, τόσο καινούργιο λες και το έγραψε σήμερα. Το επόμενο, ένα «ακουστικό» σετ που από το πρώτο τραγούδι, εννοείται, ήταν ηλεκτρικό –η Patti δεν αντέχει να κάτσει σε καρέκλα, ούτε το κοινό της! Που μόλις άκουσε την προτροπή «σηκωθείτε» όρμησε από τις καρέκλες μπροστά στη σκηνή και δεν ξανάφυγε.
Κοινό πέντε γενεών, νέα παιδιά («you are the future» τους φώναζε), δίπλα σε ασπρομάλληδες και ευτραφείς κυρίες με tattoo (σίγουρα ανάμεσά τους γονείς με τα τέκνα τους ίσως και τα εγγόνια τους), να χορεύουν όλοι μαζί “Gloria”, “Because the Night”, “My Generation” (των Who), “Redondo Beach”, “Free Money”, “Kimberly” και “Rock N Roll Nigger”. Συγκινητικό; Κάτι παραπάνω.
«Ξέρει κανείς να παίζει κιθάρα;» ρωτάει και ένας νεαρός από το πλήθος, σηκώνει χέρι, ανεβαίνει στη σκηνή και κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Παίζει κιθάρα σε τρία-τέσσερα κομμάτια, ψύχραιμος και ωραίος, τραγουδώντας κάθε μία λέξη από τους στίχους, δίπλα στην Patti και τους εκπληκτικούς Lenny Kaye, Jay Dee Daugherty και Tony Shanahan, μουσικούς τεράστιους, μαζί της τόσα χρόνια τώρα. (Τον λένε Λεωνίδα, μου λέει αργότερα -δεν άντεξα να μην ρωτήσω- λατρεύει την Patti, ξέρει απ’ έξω κάθε της τραγούδι και είναι ντράμερ στις Παράξενες Σκιές. Κι αν δεν τους ήξερα, τους έμαθα!).
Περφόρμερ με κεφαλαία γράμματα, η Patti κινεί τα χέρια της και απαγγέλει ή ερμηνεύει τα λόγια της με έναν μοναδικό, δικό της τρόπο, γονατίζει να αγγίξει τον κόσμο, αποτίει φόρο τιμής στην Amy Winehouse (“this is the girl/ for whom all tears fall/… this is the blood that turned into wine / this is the wine of the house it is said / This is the girl who cried to be heard..”) και στους Velvet Underground, τρελαίνει το κοινό, στέλνει την αγάπη της στην Αθήνα, ροκάρει ως το άπειρο, σπάει -κυριολεκτικά- τις χορδές της ηλεκτρικής της κιθάρας και απογειώνεται… «Jesus died for somebody’s sins but not mine»… Believe or explode!
Δείτε όλο το φωτορεπορτάζ του Μανόλη Τσάφου
Για πάντα με την Patti Smith
Φωτογραφίες: Μανόλης Τσάφος
VIEW ALL 9 PHOTOS
