Όταν ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του τον απατάει, ο Έκτορ Καστίγιο κάνει το αδιανόητο: πετάει τον Καρλίτο, το μωρό τους, στο ποτάμι. Ευτυχώς το βρέφος θα σωθεί από έναν ηλικιωμένο ψαρά, όμως ο Έκτορ θα συλληφθεί και αργότερα θα αυτοκτονήσει.
Δύο δεκαετίες αργότερα ο Καρλίτο θα κάνει ακριβώς το ίδιο: μαθαίνοντας ότι τον απατάει η αγαπημένη του η Ιζαμπέλα, πετάει το μωρό της στο ποτάμι. Αυτή τη φορά όμως, το μωρό δεν θα επιβιώσει και ο Καρλίτο θα καταδικαστεί σε θάνατο και πλέον περνάει τις μέρες του στη φυλακή, περιμένοντας τον ορισμό της ημερομηνίας της εκτέλεσής του.
Ο μόνος άνθρωπος που τον επισκέπτεται στη φυλακή είναι η – κατά δύο έτη μικρότερη – αδερφή του η Ρέινα, η οποία νιώθει υπεύθυνη για την κατάσταση, καθώς εκείνη είναι που είπε στον Καρλίτο ψέματα ότι τον απατάει η Ιζαμπέλα. Καθώς δεν έχει αποκαλύψει σε κανέναν τι έκανε, οδηγάει για ώρες κάθε Σαββατοκύριακο για να πηγαίνει στα επισκεπτήρια, προσπαθώντας να εξιλεωθεί και να προσφέρει έστω κάποια ανθρώπινη επαφή στον Καρλίτο, τον οποίο έχει ξεγράψει ακόμα και η μάνα τους.
Όταν ο Καρλίτο θα αυτοκτονήσει, η Ρέινα – έχοντας περάσει τόσον καιρό αφιερώνοντας σχεδόν όλη τη ζωή της στον αδερφό της – αποφασίζει να κάνει μια καινούργια αρχή κάπου αλλού. Θα βρεθεί στα Κιζ της Φλόριντα, όπου ζει σε μια απομονωμένη κατοικία και δουλεύει σε ένα ξενοδοχείο. Η γνωριμία της με τον Νέστο, έναν Κουβανό που κάνει επισκευές και δουλειές του ποδαριού στην περιοχή και ονειρεύεται να φέρει στις ΗΠΑ τα παιδιά του από την Κούβα, θα αποτελέσει την απαρχή της επίπονης διαδικασίας, μέσα από την οποία θα βρει τον εαυτό της.
Η Πατρίσια Ένχελ έκανε μεγάλη εντύπωση το 2010, όταν μας παρουσιάστηκε με το «Ζωή», το βιβλίο που την καθιέρωσε ως μια από τις πλέον εξέχουσες φωνές της νέας λογοτεχνικής φουρνιάς των ΗΠΑ που αποτελείται από μετανάστες δεύτερης γενιάς εκ της Λατινικής Αμερικής.
Για τον αναγνώστη του «Ζωή», οι «Φλέβες του Ωκεανού» είναι, τρόπον τινά, η συνέχεια. Η ειδοποιός διαφορά είναι η ωριμότητα, τόσο της συγγραφέως όσο και των ηρώων της. Η ιστορία της Ρέινα και του Καρλίτο έχει παρουσιαστεί από την Ένχελ στο «Η Γέφυρα», διήγημα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Atlantic το 2012. Εδώ όμως, γίνεται η αφορμή για μια πραγματική λατινο-αμερικάνικη εποποιϊα που εξελίσσεται παράλληλα στη Φλόριντα, την Κούβα και την Κολομβία.
Τα βασικά όπλα της Ένχελ είναι η ικανότητά της να αντιλαμβάνεται την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών της και να αποδίδει με σχεδόν ωμό τρόπο τις δυσκολίες της ζωής τους. Χάρη σε αυτά, καταφέρερνει να μετατρέψει ασήμαντα άτομα σε πρωταγωνιστές που οι ζωές τους γεμίζουν συναρπαστικά σελίδες και απορροφούν τον θεατή.
Κι αν η ιστορία του Καρλίτο έχει την βία στο κέντρο της και οδηγό των εξελίξεων, η συγγραφέας επιλέγει να την προσεγγίσει από την πλευρά των συνεπειών της. Η ζωή της Ρέινα είναι κυριολεκτικά η προσπάθεια να ζήσει με τα αποτελέσματα της βίας και για αυτό δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Οπότε, πρακτικά, δεν ζει.
Ο Νέτο θα είναι αυτός που θα γίνει η αφετηρία της επούλωσης των πληγών της. Ορισμένες από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του βιβλίου είναι τα μαθήματα κατάδυσης που κάνει στην Ρέϊνα, όπου ο απέραντος ωκεανός λειτουργεί καθαρτικά και της επιτρέπει να αρχίσει να κατανοεί την θέση της στον κόσμο.
Οι «Φλέβες του Ωκεανού» είναι το έργο μιας γεννημένης συγγραφέως. Είναι μια ιστορία όπου κυριαρχούν η οικογένεια, η βία, το παρελθόν, η αμαρτία, συστατικά κάθε σημαντικού βιβλίου. Ταυτόχρονα, είναι μια κατάδυση στο παρελθόν και το παρόν τριών διαφορετικών κοινωνιών, με κατανόηση και ρεαλισμό που σπάνια βρίσκουμε στη σύγχρονη λογοτεχνία (βλ. αφηγήσεις του Νέτο για τη ζωή του στην Κούβα).
