Νομίζω πως δεν είναι και πολύ ευγενικό να ακούς έναν δίσκο πριν την παρουσίαση του, είναι σα να παντρεύεται κάποιος και να θες να δείς την νύφη με το νυφικό της πριν την εκκλησία. Και θα μου πείτε γιατί δεν αναφέρεσαι σε ένα πολιτικό γάμο που είναι πιο απλά τα πράγματα; Ποιός σας είπε όμως πως είναι απλά τα πράγματα; Πόσο μάλλον όταν τα πράγματα αντί για γάμο θυμίζουν κηδεία, γιατί έτσι ένιωσα χτες στην παρουσίαση του δίσκου “12 Τραγούδια απο τις Κατακόμβες” των “Παιδιά της Παλαιότητας”. Αμηχανία, λύπη, και μαράζι λες και ήμουν μέσα σε εκκλησία, αφήστε που για κάποιο λόγο τα μισά τραγούδια μιλούσαν για την θρησκεία λες και έγινε απόβαση απο νεόκοπους Κερκυραίους christian rockers.
Ξεκινώντας την παρουσίαση με την τελευταία σκηνή της “Λάμψης” που ο Γιάγκος Δράκος παραληρεί ενθυμούμενος τα παιδιά του, η αλληγορία με τους Κόρε.Υδρο ήταν αδύνατο να μην γίνει, τα μισά “Παιδιά της Παλαιότητας” ήταν στους Κόρε.Ύδρο. άλλωστε. Η εισαγωγή έγινε με το theme της “Λάμψης” “Μες την προσευχή μου σε θυμάμαι” και μετά παρουσιάστηκε η “Μια Νέα Αίρεση” που ήρθε να μας παρουσιάσει την πρώτη δουλειά της, είδαμε τα φοβισμένα “Τα Μάτια του Ρασοφόρου” και ακούσαμε για το “Δράμα Ενός…”. Λίγο πριν το “Μην αναφέρεις την αγάπη” ο Δημητριάδης έβγαλε το πουκάμισο του έμεινε με ένα φλώρικο φανελάκι που κατα τη διάρκεια του τραγουδιού το πέταξε και αυτό. Κάποιος σχολίασε το φανελάκι και η απάντηση του φρόντμαν ήταν “απ’ τη λαϊκή. Δεν ξέρω. Δώρο.” Το πιο αστείο πράγμα που είπε σε όλη την παρουσίαση του δίσκου. Γενικά δεν μίλησε πολύ, δεν είπε καμία σπαρταριστή ατάκα με την Κερκυραϊκή του προφορά, φάνηκε σα να ήθελε να παρουσιάσει τον δίσκο και μετά να πάει να παίξει on-line στοίχημα.
Ακολούθησε το ιντερλούδιο “Ήμουν ο Χριστός στα όνειρα μου” για να επικρατήσει ένα δέος και μια “Ανατριχίλα πάνω απο την Παναγία” –ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΠΙΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΕΝΤΑΞΕΙ; , μετά “(μια ανάπαυλη)” με όλους να αναρωτιόμαστε ποιός είναι ο Νίκος Λακιώτης του οποίου το μνήμα βλέπαμε στον προτζέκτορα, και το “Ένα Συναίσθημα” να συνοδεύεται απο τσέλο με το “(Αναλογία Με) Το Τέλος Της Αναλογικής Τηλεόρασης” την μόνη ανάμνηση απο εσένα. Ντάξει Παντελή και εμένα με πλήγωσε που έπρεπε να πληρώσω 50 ευρώ για τον νέο αποκωδικοποιητή αλλά τι να κάνουμε, η επιστήμη προχωράει.
Στην συνέχεια ο Δημητριάδης ως αρχιερέας της νεότευκτης αίρεσης “Τα Παιδιά της Παλαιότητας” κάτω απο το πράσινο φως που τους έλουζε, μας έκανε ένα κύρηγμα για την μεγαλύτερη ακαδημία ρουσφετιών της χώρας, ανακαλώντας “Μνήμες απο το ’85” στο κάστρο του ΠΑΣΟΚ την Κέρκυρα. Τι σχέση έχει το ΠΑΣΟΚ με την εκκλησία και τα προηγουμενα χριστιανικά που μας έλεγε; Ε και το ΠΑΣΟΚ αίρεση είναι, και τώρα πια τα ποσοστά του έχουν φτάσει στο επίπεδο των κατακόμβων. Έτσι, σαν σε απάντηση στο εκθαμβωτικό πράσινο τα φώτα άναψαν γαλάζια για το “Το Γαλάζιο Τραγούδι (Στην εποχή της διάχυσης)” και μετά έγινε η “Προετοιμασία για την Κηδεία” για να ακολουθήσει σύμφωνα με το τελετουργικό το “Αποχαιρετιστήριο” που για κάποιο περίεργο λόγο ίσως είναι το πιο χαρούμενο τραγουδάκι του δίσκου. Κάποιος φώναξε “άξιος” στον Δημητριάδη, σαν σε νεοχειροτονηθέντα μητροπολίτη και αυτός κατάλαβε “Πάριος” έτσι μας κόλλησε το”Κόκκινο γαρύφαλλο” στο στήθος όχι όμως σαν αναφορά στον Μπελογιάννη αλλά στον ίδιο τον Πάριο, άλλωστε πως θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο όταν πριν λίγο είχε τραγουδήσει τον στίχο που σήμανε το τέλος της μεταπολίτευσης μέσα στα μυαλά των 30 something θαμώνων του ιστορικού κέντρου “τον αγαπούσαμε κι ας ήταν αστυφύλακας, στην βέσπα του χωρούσε όλος ο κόσμος”.
Το θέμα είναι πως στην παρουσίαση είχα πάει μαζί με μια φίλη απο την πολύπαθη Λευκορωσία που επειδή δεν είχε εισιτήριο και επειδή το όνομα της μπάντας ακούγεται καλά στα αγγλικά (στα λευκορώσικα δεν ξέρω) και επίσης θυμίζει ολίγον και “Children of the grave”, ψήθηκε. Όμως επειδή αφενός δεν μιλάει ελληνικά και αφετέρου δεν έχει ντόπιες πολιτισμικές αναφορές στο δεύτερο τραγούδι μου είπε “Are they supposed to be funny?” στο τέταρτο μου είπε “I can’t bear it” και στο πέμπτο “It’s so fucking depressing, i’m leaving.” αφήνωντας με μόνο μπροστά στον κρύο αέρα του κλιματισμού του 6 d.o.g.s. Άλλη ένα μεγάλο μείον στην προχθεσινή βραδιά γιατί αν όλοι είχαμε περάσει καλά τώρα θα είμασταν όλοι ευτυχισμένοι, κυριολεκτικά.
Όταν λοιπόν είσαι στις προχριστιανικές κατακόμβες λοιπόν μαζί με τα Παιδιά της Παλαιότητας τότε τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Τόσο δύσκολα που νιώθεις μια βαρυκαρδία άνευ προηγουμένου, δεν είναι αστείο να παίζεις τόσο μελαγχολικές και άνοστες μελωδίες, η βαρυκαρδία μπορεί να γίνει βραδυκαρδία και τότε θα πάμε πιο κάτω και απο τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και απο τις κατακόμβες όπως εκείνος που ποτέ δεν πείραξε μοστερίτσα και η μάνα του είναι θαμμένη στην Γαρίτσα. Ίσως να κάνω λάθος και το κλίμα στο 6 d.o.g.s. να μην θύμιζε ακριβώς κηδεία, θύμιζε σίγουρα κάτι απο μνημόσυνο. Ένα άβολο μνημόσυνο στην μνήμη των Κόρε.Ύδρο., χωρίς όμως να χρειάζεται να δωθεί ιδιαίτερη έκταση στην ήττα των ” Τα Παιδιά της Παλαιότητας” γιατί αν αυτή η μπάντα θέλει μπορεί να ξεφύγει απο τις επαναλαμβανόμενες μουσικές φόρμες και τα ανέξοδα στιχάκια, το ξέρουμε αυτό. Έφυγα με μια χαρμολύπη να με κυριεύει, με βήμα ταχύ για το σπίτι όπου μόλις έφτασα έβαλα να ακούσω κατευθείαν Κόρε.Ύδρο. και να πιώ λίγο κονιάκ. Κλείνω όπως ακριβώς ο Γιάγκος Δράκος στην Λάμψη: “Σας αγαπώ παιδιά μου (της Παλαιότητας), και είμαι απέραντα ευτυχισμένος γιατί ξέρω οτι μ’αγαπάτε και ‘σείς, να ‘χετε την ευλογία του Θεού. Η ζωή σας να’ναι πλυμμηρισμένη πάντα απο την λάμψη της αποψινής (προχτεσινής) μοναδικής βραδιάς.”
