Πάσχα, μπάλα και καράτε

Μέρες που είναι γιορτινές (;) είπαμε να το ρίξουμε έξω. Πήγαμε, λοιπόν, στην εκκλησία του Κεφαλαρίου, όχι για να νιώσουμε την κατάνυξη, αλλά για να ακούσουμε συναυλία. Η χορωδία του Δήμου Κηφισιάς παρουσίαζε τέσσερα μέρη από το Requiem του Μότσαρτ και τον Ακάθιστο Ύμνο όπως τον σκέφτηκε ο Χρήστος Λεοντής το 2001. Μπορείτε, βέβαια, να φανταστείτε πως πήγαμε για το πρώτο μέρος. Διαφημιζόταν ως πασχαλινή συναυλία, αλλά το Requiem δεν το λες και πασχαλινό. Το λες το ένα πράγμα που θα ήθελες  να ακούς σε κάποιο έρημο νησί -αν έπρεπε να διαλέξεις-, μαζί με ψυχοτρόπα ναρκωτικά, εξωτικά φρούτα και ηλίαση. Αλλά και στο Κεφαλάρι που το ακούσαμε πάλι ωραίο ήταν. Μιας και ο βροχερός καιρός των ημερών σε συνδυασμό με τα βαριά σύννεφα πάει γάντι στην εν λόγω σύνθεση τελικά. Κι αν μας πείτε φλώρους που πάμε σε εκκλησίες και ακούμε Μότσαρτ, σας απαντάμε: δεν είμαστε εμείς φλώροι, εσείς δεν έχετε ακούσει το Requiem.

Και επειδή δεν υπάρχει Μεγάλη Εβδομάδα χωρίς Ευρωλίγκα, κάτσαμε και απολαύσαμε μπόλικο μπάσκετ. Μπορεί να φταίει που έτσι μεγαλώσαμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι μαζί με το τροπάριο της Κασσιανής, τα δώδεκα ευαγγέλια και την περιφορά του επιταφίου, στο μυαλό μας έρχονται κυρίως –ω γλυκύ μου έαρ- τρίποντα, καρφώματα, βολές, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης κι ο Ιωαννίδης, ο Πάσπαλιε, ο Βράνκοβιτς, ο Ρίβερς κι ο Μποντίρογκα. Κοινή μνήμη όλων των Ελλήνων, να το σκάνε πριν το δι’ ευχών από την εκκλησία, να προλάβουν μια θέση στον καναπέ πριν από το τζάμπολ. Ή άλλοτε Κυριακή του Πάσχα, με το αρνί ακόμα να γυρίζει, με κόκκινα αυγά και μυρωδάτα κουλούρια να περιφέρονται, κάτι αναστάσιμοι τελικοί – αυτό θα πει εβδομάδα των παθών. Φέτος συμπέσαμε με τα play off, μια χαρά ήταν κι αυτά. Κατανυκτικά και θεοσεβούμενα. Βοήθειά μας.

Και όσο οι Βέλγοι έβλεπαν Ευρωλίγκα, οι Βέλγες ξεκίνησαν να βλέπουν τη νέα σειρά του Robert Rodriguez, From Dusk till Dawn: The Series. Ναι, πολύ καλά το φανταστήκατε, η σειρά βασίζεται στην ομώνυμη ταινία του ιδίου. Ο δημιουργός του Desperado, του Sin City (και γαμώ!) και άλλων πολλών blockbusters, συνεχίζει το road-kill μοτίβο, αυτή τη φορά στα πλαίσια τηλεοπτικών επεισοδίων· που δεν έχουν (σχεδόν) τίποτα να ζηλέψουν από τις πρότερες κινηματογραφικές παραγωγές. Πρόκειται, λοιπόν, για μια τηλεοπτική σειρά τρόμου που συνεχίζοντας την cult, κόμικς αισθητική της ταινίας προβάλλει το χρονικό των αδελφών Gecko. Και πριν αυτοί βρεθούν στο θρυλικό μπαρ The Titty Twister. Μετά από μια ληστεία τράπεζας και αρκετούς νεκρούς, ο Seth Gecko και ο βίαιος, απρόβλεπτος αδελφός του, Richie, καταζητούνται από το FBI και τους Texas Rangers (Earl McGraw και Freddie Gonzales). Στην πορεία τους για τα σύνορα του Μεξικού, παίρνουν ομήρους τον Jacob Fuller και τα δύο του παιδιά, ενώ ο άρχοντας των ναρκωτικών, Don Carlos, τους εκτρέπει σε ένα κλαμπ στριπτίζ που κατοικείται από –τι άλλο;- βρικόλακες. Εκεί όλοι καλούνται να παλέψουν μέχρι το πρωί, προκειμένου να επιβιώσουν. Μέχρι να τελειώσει η Ευρωλίγκα, προλάβαμε να δούμε τα τρία πρώτα επεισόδια, τα οποία ήταν υπεραρκετά για να μας κάνουν φανατικούς άλλης μιας τηλεοπτικής σειράς. Αίμα, βρικόλακες, υπερφυσικά στοιχεία και καλή μας Ανάσταση!