—
Π Α Ρ Ο Μ Ο Ι Ω Σ Ι Σ
του Γεωργίου Βιζυηνού
—
Σαν αφροί, π’ ο γιαλός φουσκωμένος κυλά
που στ’ ανέμου το φύσημα σπάνε∙
σαν σκορπιούνται και φεύγουν τα νέφη ψηλά,
μα στεριά, τα ουράνια φυλάνε.
Έτσ’ οι πόθοι κ’ ελπίδες γεννιένται και σβύνουν
μεσ’ στα στήθη που δέρν’ ο χειμός.
Κ’ ένα ένα τα όνειρα παν και μ’ αφήνουν,
κι απομέν’ ο μεγάλος καϋμός!
Σαν τ’ αηδόνι, που κλαίει τη νύχτα μονάχο,
και καμμιά δε το νοιώθει καρδιά∙
σαν λουλούδι, που βλάστησε σ’ έρημο βράχο,
και δεν πήρε κανείς μυρωδιά.
Έτσ’ ανθούν και χλωμιάζουν στην ξένη την γη
τα φτωχά της καρδιάς μου λουλούδια∙
και μονάχ’ αντηχούνε στην μαύρη σιγή,
τα πικρά, τα πικρά μου τραγούδια!
Από την ποιητική συλλογή «Η Μάρω Δούκα ανθολογεί Γεώργιο Βιζυηνό», εκδόσεις Μπάστας-Πλέσσας.
