500 λέξεις για την παράσταση Holy Beat ή Μηνύματα στο υπερπέραν

Είχα την τύχη να επισκεφτώ πρόσφατα το πιο ρομαντικό μουσείο στον κόσμο: το “Μουσείο Μνήμης της Κοσμοναυτικής” στη Μόσχα, αφιερωμένο στην εξερεύνηση του διαστήματος, με μια τεράστια συλλογή από όλα τα τεκμήρια, τα ευρήματα, τα σουβενίρ, τις αφίσες προπαγάνδας, τις ρουκέτες, ακόμα και τα ταριχευμένα σκυλάκια που ταξίδεψαν στο διάστημα ήδη το 1957, χωρίς κανένα τους να πατήσει το φεγγάρι. Oι Σοβιετικοί κρατήσανε τα πάντα, θέλησαν να καταγράψουν την ουτοπία ως πράξη, που θα άλλαζε τον κόσμο… Ο ζωγράφος Andrei Sokolov, γοητευμένος τη δεκαετία του ’60 από τα οράματα της φουτουριστικής κατοικίας μας σε έναν άλλο πλανήτη, έλεγε: «Η δραστηριότητά μας επεκτείνεται πια πέρα από τη Γη και είμαστε αναγκασμένοι να σκεφτόμαστε με νέο τρόπο. Οι συνηθισμένες έννοιες της ανθρωπότητας έχουν ανατραπεί, μετά τα ταξίδια μας στο διάστημα».

Σε μια τέτοια εποχή του μέλλοντος, -πολύ κοντά στην κατάκτηση και την εγκατάλειψη τελικά του διαστήματος-, μα και πολύ κοντά στον αρμαγέδωνα του Β’ παγκοσμίου πολέμου εξαιτίας της μη ελεγχόμενης πυρηνικής σχάσης της βόμβας στη Χειροσίμα, και ακριβώς στην εποχή που ξεκινά η «διαστημική κούρσα» ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, μια μεταφορά του Ψυχρού Πολέμου σε τροχιά, ο Αλαν Γκίνσμπεργκ, εν έτη 1956, εκδίδει το «Ουρλιαχτό».

Το “Ουρλιαχτό”, σύμβολο μιας γενιάς, που αργότερα ονομάστηκε “Η γενιά μπητ”, που πίστεψε, μέσα στην σκιά του ευρωπαϊκού υπαρξισμού, ότι οι μεμονωμένες και ατομικές σκέψεις ενός ανθρώπου μπορούν να έχουν απήχηση στον κόσμο, που εξεγέρθηκε, επαναστάτησε, που ξενύχτησε τη μέρα και κατάκτησε τη νύχτα… Που πίστεψε ότι μπορεί να μάθει ταξιδεύοντας, αποκτώντας την αλόκοτη εμπειρία, καταγράφοντας το ακατάληπτο, ερευνώντας το αυτονόητο, φεύγοντας μακριά από βιβλιοθήκες “γεμάτες δάκρυα”. Που σκέφτηκε να γράψει τα ποιήματα της ύλης, γιατί έτσι είναι τα άυλα ποιήματα, γιατί τα ποιήματα της θνηνότητας δεν μπορουν παρά να είναι τα μόνα ποιήματα της αθανασίας. Μιας γενιάς που δεν έλεγε κοινοτυπίες, που έγραφε χωρίς γραμματικούς περιορισμούς, με τον παλμό της ψυχής, με τον μακρύ στίχο, ειπωμένο σε μια μοναδική ανάσα, “μια διανοητική εισπνοή σκέψης”, που ο ρυθμός του είναι ζωώδες ουρλιαχτό και μια υπεργαλαξιακή σειρήνα. Που δεν αναζήτησε τίποτα άλλο “από ένα ελπιδοφόρο κομματάκι παραισθήσεων”, για να οργανώσει το συμπαντικό χάος της πυρηνικής εποχής του διαστήματος, ικανοποιώντας, όπως έλεγε ο Γκίνσμπεργκ για τον εαυτό του, “μια αίσθηση πώς είμαι αυτοπροφητικός κυρίαρχος του σύμπαντος”.

Από τη στιγμή που γράφτηκε το «Ουρλιαχτό» , αυτοί οι πρώτοι στίχοι του:

“Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα από την τρέλα, λιμασμένα υστερικά γυμνά να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μια φλογισμένη δόση” …κανένα ποίημα δεν μπορεί να αρχίσει αλλιώς. Αυτή, η ιδρυτική πράξη της ποίησης μετά το 1956, δεν θα βρεθεί άλλη εισαγωγή για αυτό που συμβαίνει στην δυτική μας ταυτότητα.

Από τη στιγμή που γράφτηκε αυτό το αγγελικό παραμιλητό (όπως χαρακτήριζε ο ίδιος τα ποιήματά του), η ανθρωπότητα βρήκε ένα νέο τεκμήριο του ανθρώπινου πολιτισμού για να στείλει στο διάστημα:

΄Οχι πια ο αρμονικός ένας του Βιτρούβιου, ούτε η φιλική παρέα της Πλάκας του Πάιονηρ, αλλά μόνο ο άγιος ρυθμός της θηρειώδους σκέψης, “καθαρή σκέψη, μύνημα ατόφιο…στον έσχατο Πλανήτη όπου ο μέγας Νους του Σύμπαντος κάθεται καρτερώντας το ποίημα, που θα προσγιωθεί στη χρυσή του τσέπη…”