Η Εβελίνα Παπούλια είναι ένα ροκ κορίτσι. Μάλλον η ίδια το κατάλαβε νωρίς και γι’ αυτό βρέθηκε το 1989 στις ΗΠΑ για μεταπτυχιακές σπουδές στη σχολή χορού της για μεταπτυχιακές σπουδές στο χορό στη Σχολή Χορού της Martha Graham.
Οι υπόλοιποι το καταλάβαμε όταν το 2005 επέλεξε να σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει στο αιρετικό, ροκ μιούζικαλ Hedwich and the Angry inch, που μας είχε ήδη ξετρελάνει στη μεγάλη οθόνη το 2001. Σταθερά και με συνέπεια επιλέγει απαιτητικούς ρόλους και η μουσική παίζει κεντρικό ρόλο στις περισσότερες παραστάσεις που συμμετέχει. Συνεπώς μόνο ευτυχής συγκυρία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το θεατρικό της πάντρεμα με τον Άρη Μπινιάρη, που προσθέτει αύρα ροκ συναυλίας σχεδόν σε κάθε του παράσταση.
Λίγο πριν ξεκινήσει το sound check στο Θέατρο Τέχνης, στη Φρυνίχου, η Εβελίνα εξηγεί γιατί τις αρέσουν οι δαιμονικοί ρόλοι και το πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να εμπιστευθείς τον σκηνοθέτη.
Πόσα vibe από ροκ συναυλία έχουμε στην κατά Μπινιάρη εκδοχή της Ηλέκτρας; Δεν θα μπω στη διαδικασία να πω ότι εδώ έχουμε μια ροκ συναυλία∙ σε καμία περίπτωση. Σίγουρα και η αισθητική και η λογική είναι καθαρά ροκ γιατί ο Μπινιάρης είναι ένα παιδί από μόνο του ροκ, είναι ροκ και τα ακούσματά του και σαν διάθεση και σαν άποψη. Από εκεί και πέρα όμως, παρότι υπάρχει αυτή η ροκ διάθεση, όλη η μουσική λειτουργεί σαν ένα τεράστιο soundtrack που υπογραμμίζει όσα γίνονται επί σκηνής. Η μουσική δεν σταματάει καθόλου, είναι σαν να βλέπεις μια ταινία. Είναι μια δουλειά γροθιά στο στομάχι με το που ξεκινάει μέχρι που τελειώνει. Κι αυτό είναι μια δήλωση. Είναι μια σφραγίδα που, σίγουρα, δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο.
Στις παραστάσεις του Μπινιάρη υπάρχει πάντα μια ένταση που φτάνει κατά κύματα στο κοινό. Αυτό ισχύει.
Είμαι μια ηθοποιός που θα λειτουργήσει το σώμα της μέσα στη μουσική. Υπάρχει και το τραγούδι από δίπλα, που έχω σπουδάσει. Έχω κάνει και πρόζες αλλά σίγουρα πιο ολοκληρωμένη αισθάνομαι όταν παντρεύονται οι τέχνες».
Πώς δουλέψατε στις πρόβες για να χτίσετε την ένταση; Δεν ξεκινήσαμε καθόλου να χτίζουμε καμία ένταση. Οι πρόβες βγήκαν σε απόλυτο ζεν, απόλυτη ηρεμία, απόλυτη αρμονία με καθοδήγηση από τον Άρη αλλά και μέσα από δικούς μας αυτοσχεδιασμούς. Υπάρχει η μουσική κι αυτό οδήγησε στο να γεννηθούν πολλά πράγματα εκείνη τη στιγμή, χωρίς να σημαίνει ότι κρατήθηκαν όλα. Η ένταση βγαίνει γιατί είναι το κείμενο δυνατό. Τα κείμενα αυτά έτσι κι αλλιώς βράζουν δεν μπορεί να μην υπάρξει και η έκρηξη. Σε αυτή την παράσταση υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ ηρεμίας, αρμονίας, παύσης και απόλυτης έντασης από όπου προκύπτει και η αγωνία του τι θα προκύψει, με άλλα λόγια η επικινδυνότητα.
Πού έγκειται η επικινδυνότητα; Στην αναμονή; Ακριβώς. Όλο το έργο είναι μια αναμονή για το τι θα γίνει με την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο.
Η Κλυταιμνήστρα τι χαρακτήρας είναι για σένα; Είναι μια προσωπικότητα εγωκεντρική και αλαζονική. Ειδικά σε αυτή την παράσταση υπηρετεί μια «το κακό». Υπηρετεί, μόνο τον εαυτό της, τα θέλω της, την ενδιαφέρει πώς θα βρίσκεται στην εξουσία και μισεί την κόρη της Ηλέκτρα η οποία ζει δίπλα της σαν δούλα. Η Κλυταιμνήστρα, έχει πολλά ελαφρυντικά στο γιατί σκότωσε τον σύζυγό της. Στη δική μας παράσταση όμως πιάνουμε τη Κλυταιμνήστρα με σημείο εκκίνησης το μίσος της για την Ηλέκτρα.
Αισθάνεσαι ότι δεν χρειάζονται ελαφρυντικά για να «υπερασπιστείς» έναν ρόλο; Εγώ δεν τα χρειάζομαι. Παίζω αυτόν τον ρόλο, δεν χρειάζεται να τον συμπαθήσω. Οι αντιπαθητικοί, δαιμονικοί ρόλοι είναι οι αγαπημένοι μου γιατί υποκριτικά και σκηνικά έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Έχουν αυτο που δε θα υπηρετούσα ποτέ στη ζωή.
Υπάρχει μεγαλύτερο πεδίο εξερεύνησης; Δεν θα το έλεγα αυτό. Προσωπικά δεν είμαι στανισλαφσκική ηθοποιός, είμαι πολύ εγκεφαλική. Παίρνω τα γεγονότα, καταλαβαίνω τι συμβαίνει, κάνω ανάλυση του χαρακτήρα τον αντιμετωπίζω ως υπαρκτό πρόσωπο κι από εκεί και πέρα, με βάση τη λογική, με βάση το ένστικτό μου, λειτουργώ. Δεν ενσωματώνω τον ρόλο πάνω μου. Δεν έχω αυτούς τους ψυχαναγκασμούς, ούτε έχω μάθει έτσι να δουλεύω.
«Δεν με ενδιαφέρει να παίζω ένα είδος θεάτρου, ένα είδος ρόλου. Με ενδιαφέρει να είμαι ηθοποιός. Μ’ αρέσει να μεταλλάσσομαι, να πειραματίζομαι, να δοκιμάζω αν μπορώ ή όχι να καταφέρω κάποια διαφορετικά πράγματα. Αυτό είναι το σκεπτικό μου».
Και ως θεατής έτσι είσαι; Προσεγγίζεις το θέαμα εγκεφαλικά; Είμαι ο καλύτερος θεατής που μπορεί να έχει κάποιος από κάτω. Ό,τι και να δω, όποιο είδος θεάτρου και να είναι, το αντιμετωπίζω σαν να ήμουν ο οποιοσδήποτε αγνός θεατής. Εάν δεν μου αρέσει, οκ δεν μου αρέσει. Εάν δεν έχω περάσει καλά δεν μπαίνω σε αναλύσεις. Σε γενικές γραμμές, πάντως, περνάω καλά με ό,τι βλέπω.
Πολλές επιλογές σου στο θέατρο έχουν άμεση σχέση με τη μουσική. Αυτό προκύπτει ή είναι από τις προτεραιότητες σου στη δουλειά; Είναι ίσως επειδή έχω μεγαλώσει μέσα στη μουσική∙ χορεύτρια ήμουν. Είναι κάτι πολύ οικείο για μένα. Είμαι μια ηθοποιός που θα λειτουργήσει το σώμα της μέσα στη μουσική. Υπάρχει και το τραγούδι από δίπλα, που έχω σπουδάσει. Έχω κάνει και πρόζες αλλά σίγουρα πιο ολοκληρωμένη αισθάνομαι όταν παντρεύονται οι τέχνες. Άλλα έργα τα προσεγγίζω εγκεφαλικά, άλλα με το ένστικτο, σε άλλα παντρεύω τη λογική με το ένστικτο. Εξαρτάται από το έργο και από το τι θέλει ο σκηνοθέτης.
Χρειάζεται μια ματιά ανανέωσης στα κείμενα της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας; Σε τέτοια έργα το μοναδικό πράγμα που κάποιος ακολουθεί και επιδιώκει να δει είναι η ματιά του σκηνοθέτη. Διαφορετικά δεν έχεις κανένα λόγο να δεις τα έργα. Έχουν χιλιοπαιχτεί κι αν βλέπεις τραγωδίες πάει να πει ότι ξέρεις την ιστορία συνεπώς δεν έχεις κανέναν άλλον λόγο να τα δεις ξανά και ξανά. Η υπογραφή έρχεται κυρίως από την σκηνοθεσία. Για μένα αυτή τη στιγμή σημαντικό ρόλο παίζουν διάφορα πράγματα: ότι ο Άρης είναι ένα νέο παιδί, με φρέσκια ματιά που έχει δείξει δείγματα της δουλειάς του και έχει το δικό του κοινό και ότι κάποιοι άνθρωποι, που ίσως ακολουθούν κι εμένα, θέλουν να με δουν σε κάτι διαφορετικό. Στο θέατρο δεν κάνω σταθερά συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Κάνω αυτά που μου αρέσουν, αυτά που με ιντριγκάρουν και προσπαθώ να κάνω ιδιαίτερα πράγματα πέρα από τα μιούζικαλ γιατί τα μιούζικαλ είναι από μόνα τους μια κατηγορία. Όλο αυτό που συμβαίνει είναι ένα πάντρεμα, μια ευτυχής συγκυρία.
Έχεις δική σου ταυτότητα υποκριτική; Δε θέλω να έχω δική μου ταυτότητα. Θέλω να έχω την ταυτότητα του ηθοποιού. Δεν με ενδιαφέρει να παίζω ένα είδος θεάτρου, ένα είδος ρόλου. Με ενδιαφέρει να είμαι ηθοποιός. Μ’ αρέσει να μεταλλάσσομαι, να πειραματίζομαι, να δοκιμάζω αν μπορώ ή όχι να καταφέρω κάποια διαφορετικά πράγματα. Αυτό είναι το σκεπτικό μου.
Πότε είσαι ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα; Όταν όλα λειτουργούν αρμονικά. Όταν υπάρχει ένα ωραίο, ανθρώπινο κλίμα, όταν έχεις σκηνοθέτη που τον εμπιστεύεσαι με κλειστά μάτια κι έναν ρόλο που σε γεμίζει, σε ιντριγκάρει και παλεύεις να αναμετρηθείς μαζί του.
