Η βροχερή πόλη του Λονδίνου και ιστορίες που συνέβησαν εκεί, έγιναν δέκα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν στην Αθήνα και έγιναν δίσκος με το όνομα Finchley Road. Πίσω από αυτό το album που ήταν φυσικό και επόμενο να έχει μία σκοτεινή ατμοσφαιρικότητα που χρωστάει σε καλλιτέχνες όπως ο Leonard Cohen και ο Nick Cave αλλά και με τις απαραίτητες δυναμικές κιθάρες, βρίσκεται ο Πάνος Μπίρμπας που πολλοί ενδεχομένως να τον γνωρίζετε ως τη φωνή των Dustbowl. Λίγο πριν παρουσιάσει την δεύτερη προσωπική του δουλειά στο FAUST την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου μιλάει στην Popaganda για την δημιουργική διαδικασία του μουσικού αλλά και πως αυτό συνδυάζεται με το επάγγελμα του κοινωνικού λειτουργού.
https://www.youtube.com/watch?v=s_XAfqsAwII
Τα 10 κομμάτια του Finchley Road αποτελούν ιστορίες από την πόλη του Λονδίνου αλλά ηχογραφήθηκαν στην Αθήνα. Πώς προέκυψε η ιδέα για την τοποθέτηση των ιστοριών στο Λονδίνο; Τα περισσότερα τραγούδια δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια της παραμονής μου στο Λονδίνο και αποτελούν ιστορίες τις οποίες έζησα στην συγκεκριμένη πόλη και έγραψα για αυτές. Η ιστορία ξεκίνησε με το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ που είναι η καταγραφή της εμπειρίας της συνάντησής μου με έναν από τους διάσημους άστεγους ανθρώπους της πόλης του Λονδίνου. Κάθε μέρα τον έβλεπα, τον κοιτούσα και κάποια στιγμή τον πλησίασα να του μιλήσω και να τον ρωτήσω αν χρειάζεται κάτι, η απάντησή του γεμάτη απόγνωση αλλά και με μια παράξενη μεγαλοπρέπεια ήταν το “Μan, there is no way down on Finchley road”. Νομίζω πως δεν έχω αντικρίσει ξανά τόσο σοφά και παράλληλα τόσο θλιμμένα μάτια στην ζωή μου. Με αυτό λοιπόν το έναυσμα ξεκίνησα να γράφω αυτό τον δίσκο, τον τοποθέτησα σε αυτή την περιοχή, και αποφάσισα να τον ονομάσω Finchley Road.
Πιστεύεις πως κατά μία έννοια, τα κομμάτια «έχουν κάτι» και από τις δύο πόλεις; Αντικατοπτρίζουν εικόνες και από τις δύο αυτές πόλεις. Φέρουν πάνω τους την ένταση, το φως αλλά και το σκοτάδι του Λονδίνου και της Αθήνας. Σκιαγραφείται η ευτυχία και η δυστυχία αυτών των πόλεων. Ο έρωτας που γεννιέται, ο έρωτας που κατασπαράζεται, έντονες ευχάριστες ή μη αναμνήσεις, ο φόβος της μοναξιάς και της απώλειας, ο εαυτός μας σε σχέση με τους άλλους, σε σχέση με το διαφορετικό. Αυτό το περίεργο πράγμα που σου δημιουργεί το σύγχρονο αστικό τοπίο, από την μια την ένταση και την επιθυμία για ζωή και από άλλη την απόλυτη απομόνωση.
Το κομμάτι ‘’The Boat’’ είναι μία ιστορία εμπνευσμένη από τους πρόσφυγες. Πώς σχολιάζεις το προσφυγικό ζήτημα των τελευταίων χρόνων; Κυρίως ως κοινωνικός λειτουργός που δουλεύει με πρόσφυγες. Το προσφυγικό ζήτημα ήταν το σημαντικότερο ζήτημα που έχει αντιμετωπίσει η Ελλάδα και η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια και εξακολουθεί να αποτελεί ένα ζήτημα προς επίλυση καθώς ακόμα δεν μοιάζει να έχουμε εφεύρει τους κατάλληλους μηχανισμούς ουσιαστικής ένταξης των ανθρώπων που φτάνουν ακόμα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Επίσης, για πολύ καιρό και με συγκεκριμένους σκοπούς όπως η ακραία πόλωση και η συντηρητικοποίηση των Ευρωπαϊκών κοινωνιών εντάθηκε και χρησιμοποιήθηκε συνδυαστικά ως το μεγαλύτερο πρόβλημα ή η μεγαλύτερη απειλή που έχει να αντιμετωπίσει ολόκληρη η Ευρώπη. Πέραν λοιπόν των τραγικών ιστοριών που γνωρίζουμε όλοι μας πλέον εξαιτίας της μεγάλης διάστασης που έχει λάβει το θέμα, καλό θα ήταν να μην εστιάζουμε μόνο στην προσφυγική κρίση μεμονωμένα αλλά να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε και την βαθύτερη αξιακή κρίση που μαστίζει τις κοινωνίες μας, τότε μόνο μπορεί να καταφέρουμε να μετατρέψουμε την λέξη απειλή με την λέξη ευκαιρία για παράδειγμα. Ευκαιρία να δούμε μέσα από τα μάτια άλλων τον ίδιο μας τον εαυτό και να συνυπάρχουμε αρμόνικα σε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ίσων ευκαιριών.
Ποιά πιστεύεις ότι πρέπει να είναι η στάση του μουσικού σε κοινωνικά ζητήματα; Μπορεί τελικά η μουσική αγγίζοντας ευαίσθητες κοινωνικές χορδές να ταρακουνήσει; Ως ανθρώπινα και κοινωνικά όντα θα πρέπει σε κάθε τι το οποίο πράττουμε να λαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης αλλά και το πραγματικό κόστος που μας αναλογεί. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και στην τέχνη η οποία καλείται κατά την γνώμη μου πάντοτε να λαμβάνει θέση, ειδικά σε μια εποχή που απουσιάζουν τα ερεθίσματα εκείνα και βιώνουμε μια βαλτώδη κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένας δημιουργός λοιπόν καλείται να είναι ενεργός πολίτης μέσα από τον δικό του δημιουργικό ρόλο, όσο και αν αυτό φαίνεται δύσκολο ή αντικειμενικά μη μετρήσιμο. Η μουσική στην δική μου ζωή έχει έναν απόλυτο κυριαρχικό, λυτρωτικό αλλά και ριζοσπαστικό ρόλο. Είναι ιδανικό όχημα για να μπορέσεις να χρωματίσεις με μελανά ή με λαμπερά χρώματα πολύ σοβαρά και ουσιώδη θέματα. Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε συχνά αλλά πιθανόν η μουσική να είναι ένας από τους καλύτερους μας φίλους και συμπαραστάτες στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε κάθε κατάσταση που βιώνουμε. Αν αυτό καταφέρει να εισαχθεί με έναν τρόπο πιο συνειδητά στην ζωή μας, σε έναν κόσμο που θα δώσει σημασία σε όλη αυτή την σύγχρονη ανάγκη που γεννιέται ξανά και ξανά, τότε η μουσική και η τέχνη θα είναι εκεί και θα πρωτοστατήσει για άλλη μια φορά βοηθώντας μια ολόκληρη νέα γενιά να επαναπροσδιορίζει την ταυτότητα της και επιβληθεί ως μια νέα συνειδητή ανθρώπινη ολότητα.
Ο δίσκος αγγίζει ακόμη τις φωτεινές αλλά και τις σκοτεινές πτυχές του έρωτα. Για σένα, τι δίνει περισσότερο έναυσμα στη μουσική δημιουργία, η χαρά ή ο πόνος; Το έναυσμα για την δημιουργία ή η έμπνευση περνάει από διάφορες δοκιμασίες, είναι το τίποτα που μέσα από μια σχεδόν παρανοϊκή διαδικασία γίνεται κάτι μικρό και μετά κάτι μεγαλύτερο. Στην ζωή και στην τέχνη καλείσαι να λειτουργείς σε κάθε διαφορετικό στάδιο και σε κάθε διαφορετική κατάσταση. Έμπνευση προκαλεί και η χαρά και ο πόνος, η πραγματικότητα όμως είναι πως όταν είμαι ευτυχισμένος στρέφω την δημιουργικότητα και την ενέργεια προς τον άνθρωπο που με κάνει ευτυχισμένο, όταν όμως ο πόνος επικρατεί σίγουρα είναι μια πολύ καλή ιδέα να την εκφράσεις μέσω της δημιουργίας, είναι σίγουρα πολύ λυτρωτικό και θεραπευτικό.
https://www.youtube.com/watch?v=JKuBVgUso9E
Πώς το επάγγελμα του μουσικού και αυτό του κοινωνικού λειτουργού αλληλοεπηρεάζονται για σένα και τι δίνει το ένα στο άλλο και τελικά, σε σένα; Και οι δυο αυτές ιδιότητες σου προκαλούν πολύ ένταση στις οποίες οφείλεις να είσαι ουσιαστικά παρών, ενεργός και δημιουργικός αν θες να είσαι πραγματικά αποδοτικός σε αυτές. Στην μουσική είσαι ελεύθερος να νιώθεις όπως θες, μπορείς να είσαι χαρούμενος, λυπημένος, δυνατός ή απόλυτα εύθραυστος. Σαν κοινωνικός λειτουργός δεν έχεις αυτή την πολυτέλεια, καλείσαι πάντα να είσαι δυνατός γιατί το οφείλεις απέναντι στον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου και περιμένει από εσένα την στήριξη σου, εναποθέτει τις ελπίδες του και προσμένει να ενδυναμωθεί μέσα από σένα. Η σύνδεση μεταξύ αυτών των δύο διαφορετικών ιδιοτήτων, έχει κυρίως να κάνει με την τρομερή ανατροφοδότηση που λαμβάνω μέσα από την δική μου δουλειά και το πόσο τυχερός και γεμάτος αισθάνομαι στην πραγματικότητα για την ευκαιρία που μου έχει δοθεί να μπορώ να δω τον κόσμο μέσα από την ματιά τόσων ανθρώπων και να γίνω μέρος και εγώ των τρομερών ιστοριών τους και από την άλλη να μπορώ να χρησιμοποιώ την μουσική την οποία τρέφω και μέσα από αυτές τις εμπειρίες που προανέφερα ως μέσο δημιουργίας ή αυτοθεραπείας.
Πόσο διαφορετική είναι η δημιουργική διαδικασία όταν φτιάχνεις έναν σόλο δίσκο και όταν είσαι μέρος μίας μπάντας (Dustbowl); Η δημιουργική διαδικασία είναι πολύ σπουδαία και στις δύο περιπτώσεις. Αυτό που αλλάζει είναι πως όταν είσαι μέλος μιας μπάντας η ευθύνη δεν είναι μόνο πάνω σου. Ο καθένας φέρνει ιδέες πάνω στις οποίες εξελίσσεται το σύνολο της μπάντας και βάζει το δικό του input σε αυτό. Όταν είσαι μόνος σίγουρα τα πράγματα είναι πιο πιεστικά καθώς καλείσαι να καταγράψεις το δικό σου υλικό το οποίο περνά μέσα από πολλά προσωπικά και συναισθηματικά φίλτρα. Πρακτικά επίσης πρέπει να μπορείς να λύσεις όλα τα προβλήματα μόνος, να μπορείς να χρηματοδοτείς τα πάντα, να κάνεις την σωστή επιλογή συνεργατών οι οποίοι θα καταφέρουν να δεθούν όσο περισσότερο γίνεται με το δικό σου προσωπικό πόνημα. Σε αυτό αισθάνομαι τυχερός γιατί έχω καλούς συνεργάτες και φίλους με τους οποίους δουλεύω στο προσωπικό μου project.
Το Finchley Road είναι αρκετά σκοτεινό και ατμοσφαιρικό. Ποιους καλλιτέχνες ή δίσκους είχες ως σημείο αναφοράς; Στο Finchley Road βολτάρουν όλοι μου οι μουσικοί ήρωες. Ο Leonard Cohen, o Nick Cave , o Lou Reed , o Bowie, oι Smiths και πολλοί ακόμα. Χαίρομαι γιατί πιστεύω πως καταφέραμε να μετεξελίξουμε τις επιρροές μου και να τις τοποθετήσουμε στο σήμερα, δημιουργώντας έναν ξεχωριστό ήχο που χαρακτηρίζει το άλμπουμ και του δίνει την δική του ταυτότητα.
