Η συναυλιακή σεζόν ξεκινά με το γκάζι πατημένο και τα φρένα σπασμένα. Οι rookies Viet Comg έρχονται για πρώτη φορά στην Αθήνα στις 2/9 κι αποτελούν ορεκτικό για το κυρίως πιάτο. Που σερβίρεται με ένα double bill υψηλών κιθαριστικών αξιώσεων. Ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού, κι ακόμα πιο αγαπημένος των κοριτσιών, Jon Spencer επιστρέφει με τους Blues Explosion για να συναντήσει τους στιβαρούς BLML (aka Blackmail) του Γιώργου Καρανικόλα σε μια βραδιά που δε σηκώνει πολλά πολλά. Και θα πάρει κεφάλια. Οι BLML έχουν κι ένα εξαιρετικό φετινό δίσκο, το δεύτερο αυτής της δεύτερης ζωής τους ως μπάντα την τελευταία τριετία, το Panopticon. Για προθέρμανση ζητήσαμε από τον Γιώργο Καρανικόλα το track by track σχόλιό του για το άλμπουμ…
“Hunger” – Ο τίτλος είναι από το βιβλίο του Κνουτ Χάμσουν. Η φάση σε αυτό το κομμάτι είναι η αίσθηση. Μουσικά είναι μια εξέλιξη για εμάς, θα μπορούσε να σπάει σε τρία τραγούδια, τώρα που το σκέφτομαι.
“T.M.Mantra” – Μια ιστορία δύναμης. Όταν βγαίνεις από τη βάση σου, που συνήθως αποτελείται από το ναγουάλ και το τονάλ, δηλαδή από αυτό που βλέπεις εσύ σε εσένα και αυτό που βλέπουν οι άλλοι. Εκεί “διάβασα” τον τρίτο δρόμο, που είναι να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια των άλλων. Να γίνεις “ο μάγος”. Μια διαδικασία εσωτερικής ανάγνωσης, αρκετά τρομακτική κάποιες φορές. Αυτό έζησα με το T.M.Mantra. Και για αυτό, το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν μια ταλαιπωρία στο remix – γιατί έπρεπε να αποκατασταθούν μουσικά συναισθηματικές ενότητες.
“Arizona” – Όλοι έχουμε δύο πατρίδες. Η μία είναι η “άνυδρη” και στενόχωρη πατρίδα, τόσο άσχημη στην υπερβολή της, και η άλλη αυτή που διάλεξες για πατρίδα και δεν μπορείς να την ξεπεράσεις ποτέ – αλλά πάντα πάνε μαζί, ποτέ χωριστά. Ζώντας αυτή την ωμότητα, προσπάθησα να την καταλάβω. Είναι η Disneyland της ψυχής. Creepy.
“Κamikaze 30” – Κάτι σαν απότιση φόρου τιμής σε αυτούς με τους οποίους μοιράστηκα τη σκηνή, ιδιαίτερα όταν ξεκίνησα να παίζω. Η ανάγκη το εγώ σου να γίνει “εμείς” με τον πιο αυτιστικό τρόπο. Είναι το πιο αυτοαναφορικό τραγούδι που έχω γράψει, μια ωδή στη χαρά.
“Summerland” – Το πρώτο κομμάτι που ξεκινήσαμε να παίζουμε καθ’ οδόν προς το Panopticon και “my blessed one” από τον δίσκο. Θα ήθελα ένα mix μόνο με bongos, μπάσο και φωνές, όχι κιθάρες, ένα mix το οποίο δοκιμάσαμε. Τέλος πάντων, ακούστηκε πολύ ριζοσπαστικό στους άλλους, αλλά κάποια στιγμή… Ξέρεις, το να αναλύεις το τραγούδι σου είναι μάλλον κουραστικό και περιττό τις περισσότερες φορές, πάντως το “Summerland” έρχεται σαν συνέχεια του “Arizona”. Κάπως σαν σκληρή απάντηση.
“Small Town Troopers” – Αν προσέξεις τα αρχικά κάθε στιχογραμμής, σχηματίζουν το Blackmail. Αυτός ήταν ο τρόπος μας, του Αργύρη, του Άτμα, του Χασάν, του Παναγιώτη και εμένα. Κάτι σαν Blackmail guide.
“Burnin’ Satellite” – Η τέχνη της κρυπτογραφίας. Επίσημα το τέλος του δρόμου. Ανεπίσημα ό,τι χάνεται και ξαναβρίσκεται, αλλά πολύ αλλαγμένο. Τα πράγματα σοβαρεύουν όταν έχεις να κάνεις με τους ανθρώπους, τις προσδοκίες σου από αυτούς και το τι τελικά ορίζει τους δεσμούς σου. Μερικές φορές η μισανθρωπία είναι η μέθοδος να ανταπεξέλθεις σωματικά. Είναι μια άμυνα αυτοσυντήρησης.
“Magic Doors” – Είναι το cover μας στο τραγούδι των Portishead. Δεν ξέρω αν πήγε εκεί που θέλαμε και αν πετύχαμε τη live εκδοχή του στο στούντιο – να αποδώσουμε την εσωτερικότητά του με τον τρόπο μας δηλαδή.
“Panopticon” – Είχαμε μια πιο ακουστική εκδοχή. Καταλήξαμε σε κάτι πιο ελεύθερο και αναχρονιστικό. Η ώρα της ειρήνης.
