«Το πάθος είναι η πηγή των σπουδαιότερων στιγμών μας… αν μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς πάθος, ίσως να βρίσκαμε μια γαλήνη. Αλλά θα ήμασταν κούφιοι», μάς αφηγείται το βαμπίρ Έιντζελ σε ένα από τα κλασικά επεισόδια του Buffy the Vampire Slayer, λίγο πριν σπάσει το λαιμό ενός αγαπημένου χαρακτήρα. Στη χθεσινή απονομή των 92ων βραβείων Όσκαρ δεν εμφανίστηκαν τρομακτικά πλάσματα (εκτός αν υπολογίσουμε τους δύο ηθοποιούς του Cats ανέβηκαν στη σκηνή με τα κοστούμια τους) ούτε δολοφονήθηκε κανείς (εκτός αν υπολογίσουμε το χρόνο μας), αλλά το πάθος ήταν ο καταλύτης της βραδιάς, οδηγώντας ένα θεσμό που συμπληρώνει σε λίγα χρόνια έναν αιώνα ζωής και την κινηματογραφική βιομηχανία μιας ολόκληρης (ξένης) χώρας να γράψουν θεαματική, πρωτοφανή Ιστορία.
Ο απρόσμενος θρίαμβος της ταινίας Παράσιτα από τη Νότια Κορέα, που κέρδισε τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου και Διεθνούς Ταινίας (όπως λέγεται πλέον η ξενόγλωσση κατηγορία) εξάλειψε κάθε προγνωστικό, κάθε στοίχημα και κάθε «λογικό» κανόνα, θυμίζοντας πως ακόμα και τα πιο obscure στατιστικά στοιχεία υπάρχουν απλώς για να ανατρέπονται και πως υπάρχει πάντα ένας αστάθμητος παράγοντας ακόμα και στην καλοκουρδισμένη χορογραφία της οσκαρικής σεζόν. Ναι, το πάθος οδήγησε τα Παράσιτα στην κορυφή: όχι μόνο από την πλευρά των ακούραστων συντελεστών του, αλλά κι από την πλευρά του σώματος των ψηφοφόρων της Ακαδημίας, που όπως αποδείχθηκε δεν έμειναν αδιάφοροι απέναντι στο πιο συναρπαστικό πολιτιστικό εισαγόμενο προϊόν των τελευταίων ετών και την ανέδειξαν γιατί τους άρεσε πάρα πολύ.
Εδώ Director Bong, πονάτε; (φωτό: Richard Shotwell/Invision/AP/Shutterstock)
Λίγες ώρες μετά την απονομή όλοι κάπου θα έχετε ακούσει για τις ιστορικές «πρώτες» των Παράσιτων. Πάμε άλλη μία: η πρώτη ξενόγλωσση ταινία που βραβεύεται με το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (και ταυτόχρονα με το Διεθνές), ο πρώτος κορεάτης σκηνοθέτης που κερδίζει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας και ο πρώτος μετά τον Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου το 2014 που φεύγει με 3 αγαλματίδια για σενάριο, σκηνοθεσία και ταινία (ο Μπονγκ Τζουν Χο ήταν ο σούπερ σταρ της βραδιάς σε μια αίθουσα και μια σκηνή που συμπεριλάμβανε τον Μπραντ Πιτ), η μοναδική ταινία από το Marty του 1965 που βραβεύεται με Χρυσό Φοίνικα και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, η πρώτη φορά που η Νότια Κορέα κερδίζει στη Διεθνή κατηγορία, η πρώτη ταινία από το Slumdog Millionaire που παίρνει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας χωρίς καμία υποψηφιότητα για το καστ της.
Είναι σπουδαία νέα για τον “Director Bong”, την Νότια Κορέα, το ασιατικό σινεμά, τις διεθνείς παραγωγές – είναι, όμως, και μια από τις ελάχιστες πρόσφατες περιπτώσεις στις οποίες τα Όσκαρ δείχνουν να αφουγκράζονται τις τάσεις της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής και να βάζουν τις μονολιθικές τους αντιλήψεις στο πίσω κάθισμα, ίσως ελλείψει μιας πραγματικά συνταρακτικής πρότασης από το σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά, που διένυσε μια από τις πιο εξαιρετικές χρονιές του, αλλά εγκλωβίστηκε στη νοσταλγία (Ο Ιρλανδός, Κάποτε…στο Χόλιγουντ) ή τη βασικότητα [sic] (Τζόκερ).
Η επικράτηση των Παράσιτων δείχνει, επίσης, ότι οι προσπάθειες εξυγίανσης της οσκαρικής ψηφοφορίας μέσα από την πρόσκληση νέων, diverse μελών στην Ακαδημία ίσως να έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα κάθε στιγμή – ο δρόμος είναι μακρύς, φέτος υπήρξε μόνο 1 μαύρη υποψήφια ηθοποιός σε 4 ερμηνευτικές κατηγορίες (Σίνθια Ερίβο) και καμία γυναίκα σκηνοθέτης. Αλλά φαίνεται πως η διεύρυνση του σώματος έχει σε πρώτη φάση αντίκτυπο στις εθνικότητες των υποψηφίων, με το φύλο τους και το χρώμα του δέρματός τους να ακολουθεί, ίσως, στο μέλλον.
Χοακίν Φίνιξ, όλοι μέσα πέσαμε τελικά…Και για το βραβείο, και για τον λόγο (φωτό: EPA/DAVID SWANSON)
Κατά τα άλλα…
Η απονομή ήταν, όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια, απείρως βαρετή και προβλέψιμη στους νικητές της, μέχρι τη στιγμή που ανακοινώθηκε το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας κι έκανε ηλεκτροσόκ σε παρευρισκομένους και θεατές. Ώσπου να φτάσουμε εκεί, βέβαια, περάσαμε από κάμποσα επίπεδα της Κόλασης, ανάμεσά τους ένα εναρκτήριο μουσικοχορευτικό νούμερο από την πανέμορφη και υπερ-ταλαντούχα Τζανέλ Μονέ που ξεκίνησε από το theme του A Beautiful Day In The Neighborhood (που δεν αφορά κανέναν πέρα από τους αμερικάνους θεατές που μεγάλωσαν με τον κύριο Ρότζερς) και κατέληξε σε παράξενο φόρο τιμής στις αδικημένες ταινίες που για κάποιο λόγο συνοψίζονται στο… Μεσοκαλόκαιρο… (;) και τον Τζέιμς Κόρντεν και την Ρέμπελ Γουίλσον, δύο από τις πιο αφόρητες κωμικές φιγούρες του κόσμου, να παρουσιάζουν κατηγορία ντυμένοι σαν τους χαρακτήρες τους στο Cats (κοινώς βγήκαν ντυμένοι γάτες), κοροϊδεύοντας το φιάσκο της μεταφοράς του διάσημου μιούζικαλ στο οποίο συμμετείχαν άρα κοροϊδεύοντας τους ίδιους τους συνεργάτες τους. Rude.
Το ακριβές νόημα της έκφρασης “I can not unsee it”
Eminem, τελικά είχε «χάσει τον εαυτό του» για 17 χρόνια…
Οι παραγωγοί επέλεξαν φέτος να επιχειρήσουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον των τηλεθεατών μέσα από τραγούδια, τα οποία ήταν ο κεντρικός άξονας της τελετής και που ξεκίνησαν από τις παραδοσιακές ζωντανές ερμηνείες των πέντε υποψήφιων κομματιών κι έφτασαν μέχρι μια απίστευτα random, απίστευτα ευπρόσδεκτη (#00sforever) έκπληξη που είδε τον Eminem να ανεβαίνει στη σκηνή των Όσκαρ για να πει το “Lose Yourself”, χαρίζοντας την χρωστούμενη ερμηνεία του από το 2003 όταν κέρδισε το Καλύτερο Τραγούδι αλλά δεν ήταν παρών στην απονομή επειδή δεν περίμενε ότι θα κερδίσει.
Από την άλλη, τα βραβεία ερμηνειών περιελάμβαναν ακριβώς 0 (μηδέν ολογράφως) εκπλήξεις, με τις προβλέψεις μας για το λόγο του Χοακίν Φίνιξ, νικητή Α’ ανδρικού ρόλου για το Τζόκερ, να πέφτουν μέσα σε εντυπωσιακό βαθμό – δεν μπορούσαμε να περιμένουμε ότι ΟΛΟΣ του ο λόγος θα ήταν μια ωδή στις αγελάδες και το veganism, αλλά το έσωσε στο τέλος με μια γλυκιά αναφορά στον αδερφό του, Ρίβερ, η ανάμνηση του οποίου δεν πρόκειται ποτέ να μην συγκινεί. Σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, που τα Όσκαρ θα είχαν ακολουθήσει την πεπατημένη και θα αποθέωναν το μεγάλο φαβορί 1917, η τελευταία ατάκα του κατασυγκινημένου νικητή Β’ ανδρικού ρόλου Μπραντ Πιτ που, χωρίς αστειάκια αυτή τη φορά, κοίταξε πίσω και θυμήθηκε από πού ξεκίνησε και πού έφτασε, θα αποτελούσε όμορφη σύνοψη της βραδιάς: “Once upon a time in Hollywood. Ain’t that the truth…”. Όμως αυτή τη φορά τα Όσκαρ κατάφεραν να κάτσουν στο τραπέζι με τα κουλ παιδιά, και το μότο τους έγινε…
