Οι Night Knight είναι το project του (drummer των Planet of Zeus) Σεραφείμ Γιαννακόπουλου, και το God is a motherfucker είναι το ολόφρεσκο ντεμπούτο τους. Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί και το Spun (Inner Ear Records)το δεύτερο άλμπουμ του Moa Bones (κατά κόσμον Δημήτρης Αρώνης). Λίγες ημέρες πριν και οι δύο παρουσιάσουν live τα νέα τους τραγούδια (28/5 στο AN Club), τους ζητήσαμε να καθίσουν απέναντι και να μιλήσουν στα ίσια…
- Σεραφείμ Γιαννακόπουλος / Night Knight
O Δημήτρης Αρώνης «ανακρίνει» τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο…
Πως νιώθεις που στους Night Κnight αφήνεις το drumchair κ καταπιάνεσαι με τη κιθάρα κ τη φωνή σε ρόλο frontman; Αποτελεί κάποιου είδους πρόκληση για σένα; Όταν πρωτοέγραφα τα τραγούδια και πριν καν μου περάσει από το μυαλό ότι θα έμπαινα στο στούντιο για να τα ηχογραφήσω, σκεφτόμουν ότι πιθανότατα θα καλούσα πολύ καλούς μου φίλους, που η φωνή τους με συγκινεί, όπως εσύ, ο Spectralfire, ο Δημήτρης(Fingers crossed), ο Μπάμπης (Planet of Zeus) για να τα ερμηνεύσουν. Τελικά αποφάσισα να βουτήξω στα βαθιά και να τα τραγουδήσω ο ίδιος, γιατί αλλιώς οι στίχοι θα ήταν ένα μάτσο ψέματα, ερμηνευμένα από πολύ καλές φωνές. Η φωνητική μου ανασφάλεια τελικά προσέφερε στο album, κάνοντάς το να ακούγεται πιο άμεσο, σα μια εξομολόγηση από έναν κοινό άνθρωπο και όχι από έναν “τραγουδιστή”. Τώρα όσον αφορά το κομμάτι των live, φυσικά και αποτελεί πρόκληση. Όσο μεγαλώνεις, διαπιστώνεις ότι αρχίζεις να κυνηγάς τις προκλήσεις και όχι να τις αποφεύγεις, με μόνο κίνητρο τη δίψα για νέες εμπειρίες και συγκινήσεις.
Τo τραγούδι «Βeetween Μy Legs» είναι από τις πιο boogie στιγμές του άλμπουμ σου! Πως προέκυψαν οι στίχοι και η μουσική; Τι σε ενέπνευσε; Πολύ συχνά όταν γρατζουνάω μια κιθάρα στον καναπέ, συλλαμβάνω τον εαυτό μου, να μου αναθέτει μικρές αποστολές, σαν παιχνίδι. Του τύπου «Πόσα κότσια είχε αυτός και ξεφούρνισε αυτόν το στίχο;» Θα προσπαθήσω το ίδιο. «Πως γράφεις ένα κομμάτι με ακόρντα “παραλίας”, παιγμένα στην πρώτη θέση κιθάρας και το κάνεις να ακούγεται αυθεντικό και ενδιαφέρον, όπως πχ. ο Neil Young;» Μπορεί σε κάποιους αυτός ο τρόπος γραφής να φαίνεται σαχλός, αλλά προσωπικά, εμένα με βοηθάει να κατανοήσω την ουσία τραγουδιών που με συγκινούν και να πλησιάσω ένα βήμα κοντύτερα προς τη δημιουργία ενός πραγματικά οικουμενικού τραγουδιού. Στο «Between my legs», λοιπόν, ο μόνος στόχος που είχα, ήταν να γράψω ένα feelgood κομμάτι, του οποίου οι στίχοι, δίχως ιδιαίτερο βάθος, θα μιλούσαν για το σεξ. Ο μόνος λόγος που ήθελα να το κάνω αυτό, ήταν επειδή πολύ από εμάς τους μουσικούς ακούνε ένα hit, σαν των Black Keys και λέμε «έλα μωρέ, ξέρεις πόσα τέτοια τέτοια μπορώ να σου γράψω;» Και βέβαια ποτέ και κανείς δεν το γράφει…
Έχεις κάποια φαντασίωση σχετικά με τη μουσική κ σένα που θα ήθελες πολύ να εκπληρωθεί; Φαντασιώσεις δεν έχω πια. Ακούγοντας όμως, ορισμένα τραγούδια στις 7 το πρωί στη διαπασών, μετά από ένα μεγάλο βράδυ και συλλαμβάνοντας τον εαυτό μου να νιώθει σα να τα ακούει για πρώτη φορά και να πιστέυει ότι την επόμενη μέρα θα ξυπνήσει και ο κόσμος θα είναι διαφορετικός, μπορώ να πω με απόλυτη ειλικρίνεια ότι θα ήθελα και εγώ να καταφέρω κάποτε να γράψω ένα τραγούδι, που θα κάνει έστω και έναν άνθρωπο να νιώσει ακριβώς το ίδιο.
Δημήτρης Αρώνης (Moa Bones), Σεραφείμ Γιαννακόπουλος (Night Knight)
Ξεχώρισε 5 τραγούδια που σου αλλάξαν τη ζωή ή αλλιώς να σε επηρέασαν σημαντικά σαν άνθρωπο κ μουσικό. Neil Young – «Hey hey, my my». Wishbone Ash – «Leaf and stream». Nina Simone – «Strange fruit (το τραγούδι το έχουν χιλιοτραγουδίσει, αλλά η συγκεκριμένη εκτέλεση είναι η σπουδαιότερη για μένα), Duke Ellington and John Coltrane – «In a sentimental mood», Donny Hathaway – «I love you more than you’ll ever know» (από το live album του και όχι η studio εκτέλεση. Το τραγούδι είναι διασκευή και κατά πολύ ανώτερο συναισθηματικά από το original των Blood, Sweat and Tears)
Πως βλέπεις τη ζωή στην Αθήνα σήμερα δεδομένης της κρίσης κ τι θα ήθελες να αλλάξει? Σε εξιτάρει η ιδέα του να ζήσεις έξω; Δε θέλω να ζήσω έξω. Οι Planet of Zeus με έχουν ταξιδέψει σε όλα τα μέρη της Ευρώπης και σε κανένα δε θα έλεγα ότι θα ήθελα να ζήσω. Πιστεύω ότι αν πρέπει να αλλάξει κάτι, για την υγιή ελληνική μουσική παραγωγή, θα πρέπει να αλλάξει με έδρα την Ελλάδα, έτσι ώστε να μην είναι μεμονωμένο περιστατικό, αλλά να αφήσει μια παράδοση και μια τεχνογνωσία για τους επόμενους. Τεράστιοι οι Aphrodite’s child, αλλά μετά τι? Δε βάζω μεγάλους στόχους, όσον αφορά την κοινωνική αλλαγή, μιας και έχω διαπιστώσει ότι ο όρος συλλογικότητα για εμένα δεν ξεπερνά έναν κλειστό κύκλο 30 ατόμων το πολύ. Βάζω μικρούς στόχους. Δε γουστάρω τους φασίστες, τους αγενείς ανθρώπους και αυτούς που παίρνουν πολύ σοβαρά τους εαυτούς τους.
Δημήτρης Αρώνης (Moa Bones)
…Και ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλο «ανταποδίδει» στον Δημήτρη Αρώνη
Ποια ήταν η πρώτη φορά που οραματίστηκες τον εαυτό σου να παίζει μουσική πάνω σε μία σκηνή και ποια ήταν η αφορμή; Φήμες λένε ότι όταν ήμουν μικρός τύπου τριών τεσσάρων χρονών, τρελαινόμουν με το «papa-oum-mow-mow» των Rivingtons και χόρευα ενώ έκανα ότι έπαιζα κιθάρα. Στα μονοπάτια του air guitaring από νωρίς. Ίσα ίσα που θυμάμαι αυτά τα events αλλά υπάρχουν φωτογραφικά ντοκουμέντα. Τα πρώτα οράματα ήρθαν λίγο πιο μετά, όταν είδα στην TV το La Bamba, αλλά κ τον Dennis Quaid να καίει το πιάνο που έπαιζε υποδυόμενος τον Jerry Lee Lewis, στην ταινία Great balls of fire!
Πες μας μέσα από ποιες συνθήκες προέκυψαν οι ήχοι και οι στίχοι του Spun. Τελικά ισχύει ότι για να γράψεις σπουδαία και ειλικρινή κομμάτια πρέπει να έχεις ζήσει αντίστοιχες εμπειρίες; Το Spun είναι βιωματικό άλμπουμ. Ο ήχος προκύπτει σίγουρα από την αγάπη για τη φολκ-αμερικάνα ενώ ο στίχος εμπνέεται από προσωπικές εμπειρίες, αναζητήσεις κ ευσεβείς πόθους της τελευταίας τετραετίας. Εξαίρεση είναι το «The Journey», το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ που έχει αφηγηματικό χαρακτήρα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που μου εξιστόρησε κάποιο βράδυ ένας ταξιτζής. Τώρα αν υποθέσουμε ότι σπουδαίο κομμάτι είναι το «Purple Haze» του Hendrix ή το «I’d rather go blind» της Etta James ή το «Ιn the death car» του Bregovic με τον Iggy Pop, δεν κατέχω κάποιο μυστικό για το πως συμβαίνει. Φαντάζομαι αρκεί να το λέει η καρδούλα σου! Έχει να κάνει με το πως και πόσο έντονα ζεις. Το ειλικρινές τραγούδι απλά δεν έχει χρόνο για ψέματα.
Πώς νιώθεις μετά από 10 χρόνια παρουσίας και υπηρεσίας στη μουσική; Για ποια πράγματα διψάς, τι αφήνεις πίσω, πώς είναι ο μοναχικός τρόπος δημιουργίας; Η ενασχόληση με τη μουσική είναι κουραστική και ζωογόνος μαζί. Υπάρχουν στιγμές που δεν έχω όρεξη, έμπνευση ή και θέληση. Τότε μπαίνει η αμφιβολία για το αν θέλω ή αν πρέπει να συνεχίσω αυτό που κάνω. Μετά έρχονται άλλες στιγμές δημιουργικού ντελίριου και πάει λέγοντας. Διψάω για συναυλίες και γνωριμίες με άλλους ανθρώπους, μου λείπει ο ρομαντισμός και η άγνοια που είχαμε μικρότεροι. Δουλεύω μόνος στο στούντιο τον τελευταίο καιρό, κάτι που μου προσφέρει μια ελευθερία που την έχω ανάγκη αλλά και τη βαριέμαι γρήγορα!
Αν γινόταν ένα σύγχρονο Woodstock, αυθεντικό και αυθόρμητο, όχι σαν και αυτό του 99, ποιο μήνυμα θα ήθελες να έχει και ποια σημερινά acts πιστεύεις ότι θα το αντιπροσώπευαν; Δύσκολο αυτό! Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που θα συνόψιζε το χαρακτήρα του φεστιβάλ όμως σίγουρα θα είχε μηνύματα όπως: People Have The Power, There is more to life than increasing it’s speed, Freedom, Agapi mono, Play Ιt Loud! Aπο acts πανικός, στο νέο Woodstock είμαστε, ας αναφέρω μερικά: Tom Waits, Tumani Diabate, Brian Eno, Chilly Gonzales, Caribou, Hiss Golden Messenger, BADBADNOTGOOD, Bruce Springsteen, Bela Fleck, Dirty Dozen Brass Band, Sigur Ros, Vusi Mahlasela, Ψαραντώνης, St Paul and the Broken Bones, Stromae, Yasmin Hamdane, Future Islands, Ghostface Killah, Tame Impala, Seasick Steve, Aphex Twin κτλ
Τι σημαίνει η νύχτα για σένα; Διασκέδαση, στοχασμός κ απρόοπτα! Το συκώτι μου δεν ξέρω τι λέει για όλα αυτά…
28.05.15 | An Club | Doors: 20.00 | Tickets: 8 € | Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
