Με πολύ μεγάλη μας χαρά πληροφορηθήκαμε τα ονόματα των νικητών των Κρατικών βραβείων λογοτεχνίας καθώς, αν τα απονείναμε εμείς, πιθανότητα να παίρναμε τις ίδιες αποφάσεις. Χωρίς να αναλύσουμε όλες τις κατηγορίες, εν συντομία να πούμε ότι το Πολύ χιόνι μπροστά στο σπίτι (εκδ. Πόλις) της Νίκης Αναστασέα που κέρδισε στην κατηγορία του μυθιστορήματος, μας είχε φανεί κι εμάς, όταν το είχαμε διαβάσει, πάρα πολύ ενδιαφέρον, ενώ στην κατηγορία της ποίησης δεν έχουμε να προσθέσουμε για τον Μάρκο Μέσκο παρά μόνο ότι τον θεωρούμε έναν από τους δυο τρεις σημαντικότερους εν ζωή ποιητές αυτή τη στιγμή. Τέλος, τεράστια αδυναμία μας είναι και ο Γιάννης Παλαβός, ο οποίος κέρδισε με το Αστείο του (εκδ. Νεφέλη) το βραβείο διηγήματος – νουβέλας. Αν δεν τον έχετε διαβάσει, να τον διαβάσετε. Ο Παλαβός γράφει σύντομα διηγήματα, μικρές καθημερινές τραγωδίες, απ’ τις οποίες αφαιρεί πόντους ρεαλισμού και προσθέτει κιλά χιούμορ. Και ουσίας. Γιατί δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος να πεις μερικά πράγματα. Ένα από τα καλύτερα δείγματα της σύγχρονης ελληνικής γραφής.
Οι βέλγικες κεραίες μας, υψωμένες μόνιμα και πάντα σε εγρήγορση, κατέγραψαν δύο φορές μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα το όνομα «Άνι Λίμποβιτζ». Πρόκειται για τη διάσημη και περιζήτητη για την καλλιτεχνική ματιά της φωτογράφου, της οποίας η καριέρα ξεκινά από το περιοδικό Rolling Stone (για το οποίο τράβηξε την πασίγνωστη πλέον φωτογραφία των Τζον Λένον και Γιόκο Όνο στο διαμέρισμά τους), και συνεχίζεται ως τις μέρες μας με φωτογραφίσεις-υπερπαραγωγές χολιγουντιανής κλίμακας. Την περίοδο αυτή, το όνομα «Άνι Λίμποβιτζ» συνδέεται με δύο φωτογραφικές δουλειές της: α) τη φωτογράφηση για το εξώφυλλο της Vogue της reality star Κιμ Καρντάσιαν με το σύντροφό της λίγο πριν το γάμο τους, και β) τη φωτογράφηση των πρωταγωνιστών του Game of Thrones για λογαριασμό του Vanity Fair. Μπορεί να μη γνωρίζουμε ποιο από τα δύο περιοδικά σημείωσε τις περισσότερες πωλήσεις στα αμερικανικά «περίπτερα», ωστόσο σε περίπτωση που σπάζαμε τον ψιλοταπί μα ψύχραιμο κουμπαρά μας, κανένα δίλημμα δε θα είχαμε ως προς ποιο από τα δύο θ’ αγοράσουμε. Sorry Κιμ, και καλά στέφανα βρε!
Τέλος, επειδή έτσι, ξεθάψαμε την παρτιτούρα του πρώτου έργου του Χατζιδάκι Για μιά μικρή λευκή αχιβάδα. Δηλαδή όχι στ’ αλήθεια του πρώτου, αλλά του opus 1 από 51 έργα, τα οποία ο ίδιος ξεχωρίζει με ιδιαίτερη αρίθμηση ανάμεσα στο σύνολο του έργου του. Πέντε πρελούδια και χοροί για πιάνο που πάντα μας άρεσαν, αλλά τα είχαμε ψιλοξεχάσει. Συνομιλήσαμε με τον Sergei Prokofiev στο αγαπημένο μας δεύτερο πρελούδιο και πωρωθήκαμε παίζοντας τον αγαπημένο μας χορό, τη μεγάλη σούστα, με την οποία κλείνει το έργο. Κι επειδή δεν είμαστε και τίποτα πιανίστες της προκοπής, αυτό δε μας έφτασε και βάλαμε να ακούσουμε όλο το έργο απ΄ την αρχή ως το τέλος. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο διαβάσαμε στην εισαγωγή του συνθέτη ότι η Αχιβάδα «γράφτηκε με μια διάθεση αντιδράσεως στην ταλαιπωρημένη «μουσική ευαισθησία», στο με χρωματιστό μολύβι ‘αίσθημα’ που καθορίζει ο δάσκαλος, στη σοβαροφάνεια διδασκάλων και μουσουργών και τέλος στην κάθε σκονισμένη αντίληψη, ευρωπαϊκής επαρχιακής καταβολής γύρω από τη Μουσική και την ερμηνεία της».
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.
