Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1949 και από την πρώτη του ταινία μέχρι και σήμερα δεν έχει βαρεθεί να υμνεί τις γυναίκες και τον ψυχισμό τους. Ο κόσμος του σπουδαίου Ισπανού σκηνοθέτη είναι γεμάτος πολύχρωμες γυναικείες υπάρξεις, με τα πάνω τους, τα κάτω τους, με πολύ μελόδραμα, γεμάτες ζωή, με λαχτάρα για έρωτα, ακόμα και γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Από την πρώτη του μεγάλη επιτυχία το 1988 μέχρι και σήμερα ο Πέδρο Αλμοδόβαρ φτιάχνει γυναικείους ρόλους αντλώντας πολλές φορές έμπνευση από τις πραγματικές γυναίκες της ζωή του. «Πιστεύω ότι δεν υπάρχει σπουδαιότερο πράγμα από το να βλέπω μια γυναίκα να κλαίει. Εννοώ μια ηθοποιό. Παραδέχομαι ότι είχα την τύχη να κερδίσω το καλύτερο κλάμα: Κάρμεν Μάουρα, Μαρίσα Παρέδες, Βικτόρια Αμπρίλ, Τσους Λαμπρέβε, Πένελοπ Κρους, Κίτι Μάνβερ, Βερόνικα Φόρκε, Αντζελα Μολίνα, Τζουλιέτα Σεράνο. Και η καθεμιά έκλαψε με έναν διαφορετικό τρόπο. Οχι επειδή όλες οι ταινίες μου είναι διαφορετικές αλλά επειδή τα δάκρυα είναι πάντοτε διαφορετικά. Δεν υπάρχουν πιο προσωπικοί ήχοι από το κλάμα και το γέλιο», είχε δηλώσει σε κάποια συνέντευξή του το 1999 και όντως οι γυναίκες του Αλμοδόβαρ κλαίνε πολύ.
Ο Ισπανός σκηνοθέτης έχει μια πολύ μοναδικά δική του αισθητική, που κάνει τις ταινίες του άμεσα αναγνωρίσιμες, ακόμα κι αν δεν ξέρεις ποιος κρύβεται πίσω από αυτές. Αυτή η αισθητική αποτυπώνεται και στις αφίσες που συνοδεύουν τις ταινίες. Με αφορμή λοιπόν, τα 72α γενέθλια του εμβληματικού Ισπανού σκηνοθέτη και περιμένοντας να δούμε στην μεγάλη οθόνη το “Madres Paralelas”, η Popaganda μάζεψε μερικά από τα πιο iconic πόστερ των ταινιών του.
Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ (1980)
Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (1988)
Το μυστικό μου λουλούδι (1995)
Όλα για την μητέρα μου (1999)
Σπασμένες Αγκαλιές (2009)
Το δέρμα που κατοικώ (2011)
Παράλληλες Μητέρες (2021)
