Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Inside Llewyn Davis *****
ΗΠΑ, Γαλλία, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ίθαν Κοέν, Τζόελ Κοέν
Πρωταγωνιστούν: Όσκαρ Άιζακ, Κάρι Μούλιγκαν, Τζον Γκούντμαν
Διάρκεια: 104’
Οι Αδερφοί Κοέν δεν χρειάζονται συστάσεις και παραπανίσιους επαίνους. Λίγο-πολύ όλοι έχουμε προσκυνήσει τις ιδιαιτερότητές τους, το κατράμι χιούμορ τους και τη διάχυτη coolness που χαρακτηρίζει το σκηνοθετικό τους μάτι, ακόμα και όταν γίνεται με geeky τρόπο ή δεν έχει τα καλύτερα των αποτελεσμάτων. Έχουν το κατιτίς που κάνει τους οπαδούς να προσμένουν με αγωνία την επόμενη κυκλοφορία τους.
Το Inside Llewyn Davis γυρνά πίσω στα 60’s, πιο συγκεκριμένα στο Γκρίνουιτς Βίλατζ όπου και μεσουρανούσε το hype της φολκ σκηνής. Στις μπουάτ που βρωμούν τσιγάρο και στην ευλαβική σιγή του κοινού όταν ο εκάστοτε τροβαδούρος αναπολεί τα παλιά τα χρόνια συνοδεία μιας ακουστικής κιθάρας. Ο Λιούιν Ντέιβις είναι ένας από αυτούς τους λαϊκούς καλλιτέχνες, που έχει να δει χρήμα από τις μέρες του στο εμπορικό ναυτικό και τη βγάζει από καναπέ σε καναπέ. Μια γάτα, μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και ένα φανταράκι με πλατύ χαμόγελο και μάλλον αφελείς τρόπους θα τον φέρουν στο αμήν, αναγκάζοντάς τον να εκμεταλλευτεί μια ευκαιρία που πιθανόν θα είναι και η τελευταία του.
Ήδη από την υπόθεση ψυλλιαζόμαστε πως το κλασσικά παράλογο στυλ είναι παρόν για ακόμα μια φορά σε σεναριακό επίπεδο, όπως και η ατυχής σύμπτωση που τόσο πολύ αγαπάνε τα αδερφάκια. Το μοτίβο του ήρωα που ζει μια καθημερινότητα τυπική ως προς τη δομή της μα εντελώς παλαβή ως προς τις λεπτομέρειες της, μέχρι που θα αναγκαστεί να αλλάξει άρδην τη ζωή του είναι παίκτης που δε βγαίνει από την ομάδα, άλλωστε. Και για καλή μας τύχη, για ακόμα μια φορά το κλασικό παιχνιδάκι με τα εκ πρώτης όψεως παράλογα ψήγματα που με τον καιρό αποκαλύπτονται τα περαιτέρω κομμάτια της συνολικής εικόνας είναι παρόντα και σκαμπρόζικα όσο και άλλοτε.
Παρόντες είναι, επίσης, και οι χαρακτηριστικοί διάλογοι των Κοέν. Υπερβολικοί, καυστικοί, μερικές φορές άνευ κανενός νοήματος, υπάρχουν χάριν της ανάγκης υπερκαλύψεως της σιωπής με άβολα πικάντικα λόγια ή με φράσεις που κανείς δε θα πίστευε πως μπορούν να ξεστομιστούν, είτε λόγω της στιγμής που χρησιμοποιούνται, είτε λόγω της σύνθεσής τους. Δεν ξεχνούν ποτέ τις μαύρες ρίζες του χιούμορ τους, δίνοντας μια επιπλέον δόση ειρωνείας ακόμα και στις πιο συναισθηματικές στιγμές. Τα δάκρυα δεν μπορούν να είναι κλάματος, μόνο γέλιου σε μια ταινία του διδύμου. Ο κόσμος τους είναι μαύρος μα αντί να υποβάλλουν παραίτηση από τα εγκόσμια βρίσκουν τον τρόπο να διασκεδάσουν μέσα σε αυτόν, χλευάζοντας την έννοια της κακομοιριάς κατάμουτρα (η σκηνή με τον Τζον Γκουντμαν στο αμάξι είναι χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα). Σήκω και περπάτα μπούλη, που μου θες και κατάρρευση.
Σταθερές είναι και οι εξαιρετικές ερμηνείες του διαλεγμένου με μεγάλη προσοχή καστ, πλην των σταθερών δύο-τριών μορφών που οι Κοέν δε διανοούνται να αποχωριστούν (και εδώ που τα λέμε, δε θα το θέλαμε ούτε εμείς). Η φωτογραφία για ακόμα μια φορά είναι ονειρικά πανέμορφη, ενώ η μουσική, αν και αιθέρια ταιριαστή, δεν αποτελεί τον αυτοσκοπό. Ή μάλλον τον αποτελεί, καθώς μιλάμε και για μια ταινία που υποτίθεται πως περιστρέφεται γύρω από τη μουσική, αλλά με εντελώς ανάποδο τρόπο.
Τέλος, να είστε έτοιμοι να αισθανθείτε πως κάπου/κάπως μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους, οι Αδερφοί πρώτον θα γελάνε μαζί σας με το ενδεχομένως απορημένο ύφος σας, επειδή προτιμούν να κρατήσουν μερικά πράγματα όσο το δυνατόν περισσότερο κρυπτικά και ανοιχτά σε κάθε πιθανή ανάγνωση. Δεύτερον, θα κοπανιόνται στο πάτωμα κρατώντας τις κοιλιές τους αποκαλύπτοντας πως στο παρασκήνιο μαγειρεύονται πολύ πιο συνταρακτικά πράγματα, τα οποία ηθελημένα δεν τους απασχολούν, αφενός γιατί η ιστορία έχει καταδείξει τη σημασία τους και κάθε επιπλέον λέξη είναι απλά βαρετή και αφετέρου επειδή η μικρή εικόνα έχει μερικές φορές πιο πολλή πλάκα απ’ τη μεγάλη. Και μέσα από αυτό το ανάποδο «μιούζικαλ» το δείχνουν πάρα πολύ καλά. Τα κατάφεραν, πάλι.
Στην επόμενη σελίδα: Οδηγός Διαπλοκής
