Πριν ξεκινήσουμε την καθαρά μουσική μας αυτή περιήγηση, ρίξαμε ένα βαρύ τσακωμό εδώ στα κέντρο επιχειρήσεων των Νέων του Βελγίου. Είπαμε στους μισούς «φτάνει μάγκες, δεν πάει άλλο, όχι άλλες ατάκες για μπάλα, αυτή την εβδομάδα δεν γράφετε». Πήγαν να προβάλλουν αντιρρήσεις. Τους απειλήσαμε πως θα τους κόψουμε το Μουντιάλ. Τους αφήσαμε να κλαίνε, να οδύρονται, και να φιλάνε κατουρημένες ποδιές για να μην τους το κάνουμε αυτό το κακό. Είπαμε ΟΚ, τους κλειδώσαμε με μια τηλεόραση στην αποθήκη, τους αφήσαμε μια κατσαρόλα φακές για τάισμα, και πήγαμε στο release live των αγαπημένων πια Amniac. Πρώτος δίσκος για τους Έλληνες drone-μεταλλάδες και οι εντυπώσεις που μας άφησαν ήταν οι καλύτερες. Τα μακρόσυρτα, δυνατά κομμάτια ήταν όλα ένα και ένα -με το And the others just survive να ξεχωρίζει και να πωρώνει όλους όσους βρέθηκαν στο 6 d.o.g.s. Τα τύμπανα του Czar δυνατότερα και ρυθμικότερα από κάθε άλλο livε· ο ήχος αρκετά καλός· ο Upsetter ακουγόταν σχεδόν όπως στο cd· ο Αntony έκανε τα γνωστά του βορτουόζικα κόλπα στην κιθάρα και ο νέος μπασίστας αξιοπρεπέστατος, παρόλο που είναι στο συγκρότημα λιγότερο από μήνα. Πήγαμε, στηρίξαμε τους λόκαλς, πήραμε μπλουζάκι και cd και θυμηθήκαμε τότε που ήμασταν έφηβοι και κάναμε head-banging στους Tool (ή στους Iron Maiden οι παλιότεροι). Όσο αφορά στα support, οι Hedvika ήταν όπως πάντα σκληροί μα θελκτικοί [sic]. Την έκπληξη την έκαναν οι Anal Veritas που χωρίς φανφάρες μας έκαναν να κολλήσουμε με τους κλασικούς stoner ήχους τους. Tώρα, αναμένουμε το επόμενο live των Amniac, στις 8 Ιουλίου στο Bat city. Ανυπόμονα!
Πήγαμε και Bob Dylan. Θεσσαλονίκη, Λιμάνι. Σε μια τεράστια αλέα δίπλα στη θάλασσα, πλάι σε θηριώδεις γερανούς με θηριώδεις γάντζους για θηριώδη κοντέινερ. Και ήταν όμορφα. Πολύ όμορφα. Παρότι ο γερό-Bob διάλεξε ένα ρεπερτόριο που κατά κύριο λόγο περιελάμβανε κομμάτια της πρόσφατης μουσικής παραγωγής του – μάλλον άγνωστα σε ένα κοινό που τον έχει καλουπώσει μέσα του προ πολλού. Παρότι ο γερό-Bob όταν επέλεξε να παίξει τα σουξέ του (All along the watchtower, Blowin’ in the wind) τους άλλαξε τα φώτα τόσο, που κανείς δεν τ’ αναγνώριζε. Παρότι ο γερό-Bob σε μια έξαρση μπρέχτικης αποστασιοποίησης δεν χαιρέτισε το κοινό ούτε μπαίνοντας, ούτε βγαίνοντας – ούτε καν μπήκε στον κόπο ενός κάποιου νεύματος συμπάθειας κατά τη διάρκεια. Παρότι, παρότι, παρότι. Αλλά γαμώτο ήταν πανέμορφα. Γιατί ο μύθος ήταν όρθιος στα πόδια του. Και στιλάτος. Και με μια φωνή γεμάτη πραγματικότητα. Πραγματικότητα δύσκολη, πραγματικότητα ξερή. Πραγματικότητα-βραχνάς, που όμως ακόμα τραγουδά και τραγουδιέται.
Και καθώς έσφιξαν οι ζέστες χοντρά, είπαμε να βρούμε κι εμείς μια δροσερή υπόγεια γωνιά να κουρνιάσουμε –σαν κατσαρίδες ή σα μύστες αίρεσης, διαλέγετε όποιο από τα δύο θέλετε εσείς. Έτσι ένα από τα βράδια μας το περάσαμε underground ακούγοντας το Hello Louis του Louis Armstrong· ένα βινύλιο tribute στον τύπο με το τεράστιο χαμόγελο και την ακόμα πιο τεράστια φωνή και τρομπέτα. Και επειδή είμαστε πολύ συναισθηματικοί τύποι, εκεί που καθόμασταν και πίναμε ένα martini, στο μυαλό μας ήρθε ή ζωή του Armstrong, τότε στα ξεκινήματα του. Ξαφνικά μας φάνηκε τρελό που ένας τύπος από τη Λουιζιάνα πάμφτωχος, απόγονος σκλάβων, γεννημένος το 1900, κατάφερε να ακούγεται σ΄ ένα σπίτι κάπου στην Αττική το 2014. Θα μας πείτε, ότι αυτό θα μπορούσαμε να το πούμε και για τόσους άλλους. Η απάντηση όμως είναι: Ναι, θα μπορούσαμε, αλλά δε θέλουμε. Γιατί εμάς παρέα ο Armstrong μας έκανε χθες το βράδυ.
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.
