Ο Xavier Dolan μιλάει για τη μουσική του «Mommy»

Τo Mommy, η πέμπτη ταινία του 26χρονου Xavier Dolan μέσα σε πέντε χρόνια, κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες, κουβαλώντας το Βραβείο της Επιτροπής από το περσινό Φεστιβάλ Καννών. Έχοντας κερδίσει φανατικούς οπαδούς και ορκισμένους εχθρούς, ο Καναδός σκηνοθέτης έχει γίνει διάσημος, μεταξύ άλλων, για την ιδιότυπη χρήση γνωστών μουσικών κομματιών, κάνοντας ολόκληρες σκηνές από τις ταινίες του να μοιάζουν με εναλλακτικά και ενίοτε μεγαλειώδη βιντεοκλίπ.

Στην τελευταία του ταινία, που περιγράφει τη σχέση ανάμεσα σε μια δυναμική χήρα και τον υπερκινητικό και βίαιο έφηβο γιο της, το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής υπόκρουσης προέρχεται από το mixtape που άφησε στην ηρωίδα ο νεκρός σύζυγός της, μια συλλογή από ’90s επιτυχίες που περιλαμβάνουν από Oasis μέχρι Celine Dion, με απρόσμενα συγκινητικά αποτελέσματα. Παρακάτω, ο Dolan εξηγεί στην Popaganda τις σκέψεις του πίσω από τη χρήση της μουσικής στο Mommy, κι εμείς επιλέγουμε ένα playlist με μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις σύζευξης μουσικής και εικόνας από τη φιλμογραφία του.

Διαβάστε την αναλυτική κριτική του Mommy από τον Φοίβο Κρομμύδα.

Πιστεύω πως η μουσική στο σινεμά επιτυγχάνει μια ασυνείδητη συναλλαγή με όλους και κάθε έναν θεατή ξεχωριστά, παροτρύνοντάς τους να συνδεθούν με την ταινία μέσα από τη δική τους ιστορία.

Η Dido, η Sarah McLachlan, ο Andrea Bocelli, η Celine Dion ή οι Oasis, όλοι τους έχουν μια ιστορία με κάθε σινεφίλ. Όταν το «Wonderwall», για παράδειγμα, παιζόταν το 1995, κάποιος απ’ αυτούς ήταν ερωτοχτυπημένος ενώ κάποιος άλλος μόνος σε κάποιο μπαρ, ή στον μήνα του μέλιτος στην Πλάγια Ντελ Κάρμεν, ή στον δρόμο επιστρέφοντας από την κηδεία ενός φίλου. Ενεργοποιημένες από τον ήχο της μουσικής, αυτές οι προσωπικές μνήμες μπορούν τότε να ανοιχτούν και το σενάριο της ταινίας ξαφνικά πάει βαθύτερα απ’ όσο νομίζαμε ότι θα πήγαινε. Στην ηρεμία μιας σκοτεινής αίθουσας, παρακολουθούμε, σε μία ανώνυμη συντροφικότητα, και αυτό νομίζω είναι αναμφίβολα ζητούμενο για κάθε ταινία.

Άλλωστε, η ιδέα πως σχεδόν κάθε τραγούδι που ακούγεται στο Mommy προέρχεται από μία συλλογή που ο άντρας της Die έφτιαξε πριν πεθάνει, και όχι από τις προσωπικές μου επιλογές, ήταν ένα νέο στοιχείο για μένα στο πλαίσιο ενός κινηματογραφικού συστήματος. Θυμάμαι την κριτικό κινηματογράφου Pauline Kael να γράφει για τον Scorsese και να λέει πως, στο είδος των ταινιών που έκανε, τα τραγούδια δεν έπαιζαν ΠΑΝΩ στις ταινίες πια, αλλά ΜΕΣΑ στις ταινίες: στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, ή στα καφέ. Υπάρχει σε αυτήν την διεγερτική προσέγγιση [σημείωση: όταν η πηγή του ήχου είναι ορατή μέσα στην ταινία και αντιληπτή από τους ίδιους τους ήρωες] ένας τρόπος να κάνεις το κοινό να εμπλακεί στην αυθεντική, γυμνή αλήθεια των χαρακτήρων, κάνοντάς το να ξεχάσει τις όποιες ιδέες ή επιθυμίες του σκηνοθέτη. Μου αρέσει αυτό…