Νέος, «καθαρός» αέρας φυσάει απ΄το πρωί στο Εθνικό Θέατρο. Ο Στάθης Λιβαθινός είναι, με υπουργική απόφαση, από σήμερα ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του. Ηταν ο δεύτερος και μοναδικός υποψήφιος για τη θέση, παρόλα τα ονόματα του διέρρευσαν (Γ.Κιμούλης, Μ.Μαρμαρινός, Δ.Τάρλου), μετά την άρνηση του Θεόδωρου Τερζόπουλου.
Στη χτεσινή συνάντησή του Σ. Λιβαθινού με τον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού, προς τιμή του, εξέφρασε την επιθυμία να αναλάβει τη διευθυντική θέση αμισθί, κάτι που ωστόσο δεν έγινε αποδεκτό. Ο διορισμός του αφορά, καταρχάς ,τον ένα χρόνο (μέχρι τον Μάιο του 2016) που υπολειπόταν της θητείας του έκπτωτου Σωτήρη Χατζάκη. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές της Popaganda συμβάσεις που σύναψε βρίσκονται στον δρόμο του εισαγγελέα.
Τη θέση του αναπληρωτή διευθυντή αναλαμβάνει ένας παλιός καλός συνεργάτης του Λιβαθινού, και «ομογάλακτος» καλλιτέχνης, από τη περίφημη Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ο Θοδωρής Αμπαζής, ο οποίος πρόσφατα εκδιώχθηκε απ΄το τιμόνι του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Πάτρας, προκειμένου να τοποθετηθεί στη θέση πρόσωπο που ανήκει στις τάξεις του ΚΚΕ ( στο οποίο πρόσκειται η νέα δημοτική Αρχή).
Είναι από τις ελάχιστες φορές που στην επιλογή των επικεφαλής μιας κρατικής σκηνής λειτουργούν κριτήρια αμιγώς αξιοκρατικά και όχι κομματικά. Και οι δυο νέοι διευθυντές έχουν σοβαρό καλλιτεχνικό έργο, καλλιτεχνικές συγγένειες και όραμα που υπερβαίνει τα όρια της τέχνης του θεάτρου.
Το θέατρο είναι η τέχνη των ανθρώπων που ανησυχούν. Καλλιτέχνης είναι αυτός που ανησυχεί και το βράδυ και το πρωί. Εγώ ανησυχούσα και πριν από πέντε χρόνια. Τότε που η χώρα ήταν βυθισμένη στην ευωχία. Στάθης Λιβαθινός στην Popaganda.
Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Κατσέλη και της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, σπουδαγμένος στο Κρατικό Ινστιτούτο Θεάτρου της Μόσχα κι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες, με παραστάσεις ορόσημα (“Ηλίθιος” του Ντοστογιέφσκι κ.ά), ο Λιβαθινός που δεν φοβάται τη δουλειά και γνωρίζει όσο λίγοι στην πράξη τι θα πει ομαδικότητα, είναι ο άνθρωπος που δημιούργησε επί Νίκου Κούρκουλου το θαύμα της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, με το πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα δωρεάν Εργαστήρι Σκηνοθεσίας (2001 ώς το 2005), όπου μετακλήθηκαν και δίδαξαν και καθηγητές του Κρατικού Ινστιτούτου Θεάτρου της Μόσχας.
Το σπουδαίο έργο υποδομής της Πειραματικης Σκηνής διακόπηκε απότομα αναλαμβάνοντας στο Εθνικό επικεφαλής ο Γιάννης Χουβαρδάς. Παρότι ήταν το φαβορί στην κούρσα διαδοχής μετά τον Χουβαρδά, υποσκελίστηκε από τον προσωπικό φίλο και σύμμαχο τού Αντώνη Σαμαρά Σωτήρη Χατζάκη, ο οποίος τότε κατερχόταν από ένα Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας βουτηγμένο στην αδιαφάνεια, στις αντιπαραθέσεις και στα χρέη.
Διαχρονικό όραμα του Λιβαθινού είναι η αναβάθμιση της θεατρικής παιδείας του τόπου, για την οποία αναμένεται να αναλάβει πρωτοβουλίες από τη νέα θέση. Κατά τη θητεία του ο Σ. Χατζάκης δυο φορές δημιούργησε ψευδείς εντυπώσεις γύρω από το όνομα του Λιβαθινού. Αρχικά άφησε να διαρρεύσει ότι προτίθεται να δημιουργήσει τμήμα Αρχαίου Δράματος και Σκηνοθεσίας, που θα του το αναθέσει. Αργότερα δήλωσε σε συνέντευξη ότι ο Λιβαθινός θα σκηνοθετήσει τον Μιχαλακόπουλο, σε παράσταση του Εθνικού κάτι που ο Λιβαθινός διέψευσε κατηγορηματικά, προσθέτοντας: «Η μόνη σχέση που επιθυμούσα να έχω με το Εθνικό Θέατρο αφορούσε στη δημιουργία Σχολής Σκηνοθεσίας Θεάτρου.» Σε συνέντευξή του ο νέος διευθυντής του Εθνικού Θεατρου μας είχε πει: «Μόνο οι χώρες που δοκιμάζονται παράγουν κάτι σημαντικό. Το θέατρο είναι η τέχνη των ανθρώπων που ανησυχούν. Καλλιτέχνης είναι αυτός που ανησυχεί και το βράδυ και το πρωί. Εγώ ανησυχούσα και πριν από πέντε χρόνια. Τότε που η χώρα ήταν βυθισμένη στην ευωχία. Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να παρακολουθήσω τους συμπατριώτες μου. Πολλή κραυγή, πολλή φωνή, πολλή φασαρία. Προτιμώ να κρατήσω αποστάσεις. Εγώ δεν πρόκειται ούτε να γιουχαΐσω ούτε να φωνάξω. Με αφορά η μοίρα των ανθρώπων της σιωπηλής πλειοψηφίας που θέλουν να δουλέψουν, που κάνουν παιδιά, που διαβάζουν ένα βιβλίο».
«Ο πολιτισμός είναι αγαθό», τονίζει ο 48χρονος Θοδωρής Αμπαζής, καλλιτεχνικός διευθυντής μέχρι πρότινος του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Πάτρας και από εδώ και στο εξής δεξί χέρι του Λιβαθινού. Μετά από μουσικές σπουδές στο Εθνικό Ωδείο και στο Ωδείο N. Σκαλκώτας και υποκριτικής στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης Χατζίκου, συνέχισε με σπουδές σύνθεσης και διεύθυνσης ορχήστρας στη Μουσική Ακαδημία της Ουτρέχτης . Είναι ιδρυτής ή συνιδρυτης του Music Theatre Group Amsterdam και της Ομάδας Θεάτρου ΟΠΕRΑ, ενώ υπήρξε ο νεότερος διευθυντής στην ιστορία των ΔΗΠΕΘΕ, αναλαμβάνοντας το Δημοτικό της Καβάλας, προτού του ανατεθεί η Πάτρα , στην οποία έκανε μεγάλες τομές. Μεταξύ άλλων, δημιούργησε δραματική σχολή αξιώσεων, στην οποία τις καρέκλες και τα τραπέζια τα αλίευσε από κατασχέσεις της Αστυνομίας. Τον δε εξοπλισμό της σκηνής της σχολής τον άντλησε από τα λεηλατημένα ακίνητα της Πάτρας-Πολιτιστικής Πρωτεύουσας.
Το όραμά του συνοψιζόταν στο: «Είμαστε ένας οργανισμός που υπάρχει για να κάνει μια επέμβαση στην πόλη και την κοινωνία, ώστε να δημιουργήσει υποδομές και προϋποθέσεις μακροπρόθεσμα για τη θεατρική κουλτούρα της πόλης. Δεν εμπορευόμαστε ένα προϊόν το οποίο έχει μια καταναλωτική αξία. Αλλιώς, δεν θα μας επιχορηγούσε ούτε ο δήμος ούτε το υπουργείο Πολιτισμού. Η δουλειά μας είναι κυρίως εκπαιδευτική, με την ευρεία έννοια. Τουλάχιστον να γίνει κάτι που δεν έγινε ποτέ. Κουβαλάμε τη μεγάλη ευθύνη για το τι θα ζήσουν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας».
