Ήταν όλοι αλαφιασμένοι, βουτηγμένοι στις έγνοιες μιας ξεδιάντροπης καθημερινότητας. Κάποιοι, πάλι, σε αδιέξοδο προσωπικό, στο κενό των αποφάσεων, με μυστικά που δύσκολα πια κρυβόντουσαν, με καλά κατασταλαγμένα φαρμάκια.
Η πρόσκληση σε γεύμα τούς βρήκε όλους κάπως. Την οικοδέσποινα να θέλει και να μη θέλει, το γαμπρό, τον αδελφό, τη νύφη, την πεθερά, τους νεκρούς να αιωρούνται άνωθεν, να διορθώνουν τις θέσεις, τα σερβίτσια, να ισιώνουν τις καρέκλες.
Μόνο τα παιδιά αποζητούσαν την αναστάτωση και την ευδαιμονία της γιορτής, νοσταλγώντας και αυτά ζωγραφιές και φωτογραφίες από τα παλιά τα τραπεζώματα κάτω από το μεγάλο πεύκο.
Ο μεγάλος πεύκος που ήταν εκεί ακόμη και σκέπαζε ολόκληρη τη μεγάλη αυλή με τα φυλλώματα.
Το προσκεκλημένο ζευγάρι δεν τα πήγαινε καλά. Η ραγισματιά είχε αρχίσει πλέον να αποσπά τα μέρη. Τα παιδιά κολυμπούσαν στο διάμεσο, ρίχνοντας μακροβούτια και ανιχνεύοντας βυθούς και σκότη που δεν είχαν ματαδεί.
Αρχικά θα γινόταν ένα μπάρμπεκιου, έτσι απλά. Με γρήγορες κινήσεις και διόλου σκέψη προστέθηκαν τα λαδερά, τα σουφλέ, τα πικάντικα. Και η αμηχανία στη γλώσσα της υπερβολής και λόγια που μόλις τα έβγαζες στο οξυγόνο, μαύριζαν και σάπιζαν: καρποί πολυκαιρισμένοι.
Ήταν και ένας ήλιος χειμωνιάτικος που έπεφτε σ’ άλλον στα μαλλιά και τα χρύσιζε, σ’ άλλον στο μάγουλο και το ρόδιζε, σ’ άλλον στο στήθος και τ’ αλάφρυνε. Έπαιζε με τον πεύκο ο ανελέητος και οι μακριές βελόνες του γερο-πεύκου: κόσκινα φωτός.
Ήρθε η δεύτερη η καράφα το κρασί, χάιδεψε τα χάλκινα μαλλιά της μαραμένης νύφης η κουνιάδα, σφύριξε ένα χαρούμενο ρυθμό ο γαμπρός γυρνώντας με την κανάτα του νερού από την κουζίνα.
Ήρθε το τραπέζι και σηκώθηκε δύο-τρία ποντάκια πιο ψηλά, ήρθε η ζωή κι αλάφρυνε ένα-δύο κιλά και ξεμούδιασε.
Μύριζαν τα λουλούδια, άσπριζαν τα γιασεμιά.
«Άντε, παιδιά μου», ψιθύρισε μια φωνή από τα μακριά, «να ζήσεις, κόρη μου!».
