Σ
Σύμφωνα με την ιστορικό τέχνης, Ελισάβετ Λουίζου, «τα τελευταία έργα του Παντελή Βιταλιώτη, Magneto που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στo Hydra School Projects είναι μια σειρά από μεταξωτά μαντήλια. Στη δημιουργική φάση σχεδιασμού και παραγωγής επίπλων και αντικειμένων design, διερευνά νέες μορφές για την καλλιτεχνική του έκφραση. Κατά τη διάρκεια αυτής της γόνιμης περιόδου της ζωής του, πειραματίζεται με υλικά και φόρμες. Εφαρμόσει τα σχέδιά του σε μετάξι, προχωρώντας σε μια πιο στενή σχέση των δημιουργιών του με το ακροατήριό τους, σπάζοντας το χάσμα μεταξύ έργων τέχνης και θεατή, προσφέροντας σε αυτόν την ευχέρεια είτε να το αντιμετωπίσει ως ένα έργο τέχνης που θα βάλει σε κορνίζα ή ως ένα έργο τέχνης που θα φορέσει.
Το background του καλλιτέχνη στο graphic design είναι εμφανές στον τρόπο που ο ίδιος κατορθώνει να απεικονίσει τα αντικείμενά του με έναν τρισδιάστατο τρόπο. Κάθε εικόνα που αποτυπώνεται στα μεταξωτά μαντήλια αποκαλύπτει έναν μικρόκοσμο. Το υποσυνείδητο, η διάθεση, η σεξουαλική επιθυμία, αντιπροσωπεύονται όλα μέσα από μια ποικιλία σχημάτων και αντικειμένων, που συνδέονται συνεχώς με ευθείες ή κυκλικές γραμμές. Είτε με τα χρώματα που επιλέγει ο Βιταλιώτης για τα γεωμετρικά του σχήματα είτε με τον τρόπο που χειρίζεται τα αντικείμενά του, αυτά φαίνονται ότι εξέχουν από την επιφάνεια του μεταξιού και μπαίνουν στο χώρο θεατή. Ανάλογα με την εικόνα, σε ορισμένες περιπτώσεις προσφέρει μια ενδιαφέρουσα αντίφαση ανάμεσα στις μεταλλικές αλυσίδες και σφαίρες και τη λεπτή υφή του μεταξιού. Σε άλλες περιπτώσεις, προσφέρει ένα θέαμα άφθονης σεξουαλικότητας, όταν, σαν σύγχρονος Ιερώνυμος Μπος, δημιουργεί τον δικό του κόσμο σεξουαλικών απολαύσεων. Μια μεθοδική και γεωμετρική απόδοση από αλυσίδες, θηλιές, κόμπους, κρίκους, playboy bunnies και άλλα σχετικά με το σεξ αντικείμενα με κοκαΐνη στο κέντρο της εικόνας, είτε υπαινίσσεται ένταση της στιγμής είτε χρησιμοποιείται ως σύγχρονη Vanitas.»
Ο Παντελής Βιταλιώτης μας είπε σχετικά με την σειρά μεταξωτών μαντιλιών την οποία σχεδιάζει :
«Η ιστορία με τα μαντίλια ξεκίνησε όταν είχα κάνει μια σειρά από έργα που ήθελα να τα τυπώσω σε μετάξι. Όταν τα είδα τυπωμένα ενθουσιάστηκα και σκέφτηκα πως είναι ένα είδος εφαρμοσμένης τέχνης και θα μου άρεσε να τα φορώ από το να τα δω κάπου κρεμασμένα, με μια μικρή ανασφάλεια που μου έφυγε όταν τα είδε ο εικαστικός Δημήτρης Αντωνίτσης και μου ζήτησε να τα παρουσιάσει το καλοκαίρι που μας πέρασε στην έκθεση “LOSS” στο Hydra School Project.
Συνεχίζοντας να κάνω σχέδια για μαντίλια μετά από την πρώτη σειρά «Subconscious» υπάρχει και ένας διαφορετικός τρόπος αντίληψης για τον σχεδιασμό πέρα από την έμπνευση για τη δημιουργία ενός καινούριου έργου. Κάποια σχεδία δημιουργούνται και ολοκληρώνεται ο σχεδιασμός τους με την σκέψη πως θα φαίνονται φορεμένα. Γιατί με ενδιαφέρει να είναι περισσότερα όμορφο φορεμένο από όταν είναι απλωμένο και διακρίνουμε ξεκάθαρα το σχέδιο του.
Η έμπνευση έρχεται από παντού αλλά πολλές φορές ξεκινώ σε μια λεύκη επιφάνεια κτίζοντας σιγά σιγά το νέο σχέδιο χωρίς έμπνευση και χωρίς την αγωνιά για κάποιο βαθυστόχαστο νόημα. Πιστεύω πως υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα αποθηκευμένα στο υποσυνείδητο μας που ξεκινώντας από το μηδέν βγαίνουν με το δικό τους διαφορετικό τρόπο στη λεύκη επιφάνεια. Είναι κάπως σαν ψυχοθεραπεία, γιατί μετά από λίγο καιρό καταλαβαίνω τι με είχε επηρεάσει εκείνη τη περίοδο, ποια ήταν η ψυχολογική μου διάθεση, ποιες εικόνες κράτησα μέσα μου και πώς όλα τα παραπάνω τα αποκωδικοποίησα και τα μετέφερα σε ένα σχέδιο.
Όλα είναι unisex και σε όλα τα μαντίλια αναγράφεται ο τίτλος του έργου και είναι αριθμημένα σύμφωνα με τα πόσα έργα έχουν γίνει κάτω από αυτόν τον τίτλο.»
