Photo: ROLF KONOW
Μια παρέα μεσήλικων φίλων, με επικεφαλής τον απομακρυσμένο από την οικογένειά του Μαντς Μίκελσεν, αντιμετωπίζει την υπαρξιακή της κρίση δοκιμάζοντας ένα πείραμα ελεύθερης στατιστικής ερμηνείας – μπερδευτήκαμε και γράφουμε πάλι για το Άσπρο Πάτο; Και όμως, η νέα ταινία του Δανού σταρ λειτουργεί ως ανέλπιστο companion piece της μεγάλης καλοκαιρινής επιτυχίας δια χειρός Τόμας Βίντερμπεργκ, ακόμα κι αν στην πραγματικότητα πρόκειται για μια συνεδρία ομαδικής ψυχοθεραπείας καμουφλαρισμένη σε μια όχι-στ’αλήθεια-βίαιη κωμωδία εκδίκησης. Τα γρανάζια των Εκκεντρικών μπαίνουν σε λειτουργία λιγότερο από ηθικούς κώδικες και περισσότερο από συμπτώσεις, την ώρα που οι ήρωες του τίτλου ανταλλάσσουν φιλοσοφικές απορίες για τη ζωή μέσα σε κατασκευασμένες οικογένειες.
Ο Μίκελσεν υποδύεται τον Μάρκους, έναν αξιωματικό του στρατού που διακόπτει τη θητεία του για να φροντίσει την έφηβη κόρη του, Ματίλντε (Άντρεα Χέικ Γκάντεμπεργκ), μετά από τον ξαφνικό θάνατο της συζύγου του σε ατύχημα στο μετρό. Η γεωγραφική απόσταση που τους χώριζε έχει μετατραπεί και σε συναισθηματική – δεν έχει ιδέα πώς να της συμπεριφερθεί και οι συγκρούσεις τους είναι συχνές. Το κορίτσι πενθεί, αλλά νιώθει και τεράστιες τύψεις γιατί θεωρεί πως η μητέρα της κι εκείνη δεν θα είχαν πάρει το τρένο αν δεν της είχαν κλέψει το ποδήλατο εκείνη την ημέρα. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν επισκέπτεται τον Μάρκους ένας επιβάτης και αυτόπτης μάρτυρας του δυστυχήματος, ο Ότο (Νικολάι Λι Κάας), ένας στατιστικός αναλυτής που έχει πειστεί ότι δεν επρόκειτο για τυχαίο γεγονός, αλλά για προμελετημένη σύγκρουση με σκοπό να δολοφονηθεί ο μοναδικός μάρτυρας σε μια δίκη εναντίον μια εγκληματικής συμμορίας, που βρισκόταν στο ίδιο τρένο (ο Ότο κουβαλάει τις δικές του ενοχές, αφού πιστεύει ότι η γυναίκα δεν θα είχε πεθάνει αν δεν της είχε προσφέρει τη θέση του στο βαγόνι). Ο Μάρκους διστάζει να τον πιστέψει, αλλά στη συνέχεια πείθεται και αποφασίζει να ερευνήσει την υπόθεση και να εκδικηθεί τους υπεύθυνους, με τη βοήθεια του Ότο και των φίλων του: ενός χάκερ (Λαρς Μπρίγκμαν) και ενός εκκεντρικού προγραμματιστή (Νίκολας Μπρο).
Εκ πρώτης όψεως, η ταινία μοιάζει να οδεύει προς μια γνώριμη John Wick/Taken κατεύθυνση, με ελάχιστα στοιχεία να προδίδουν τις πραγματικές της προθέσεις: για ιστορία εκδίκησης, δεν βιάζεται καθόλου να φτάσει στην εκδίκηση, απολαμβάνοντας το ανέκφραστο χιούμορ των προσωπικοτήτων που την απαρτίζουν, τις οποίες και παίρνει το χρόνο της για να συστήσει. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Άντερς Τομάς Γιένσεν ανατρέπει τα πρότυπα της αρρενωπότητας που φιγουράρουν στις ταινίες εκδίκησης επιτρέποντας στους πληγωμένους ήρωές του να δεθούν μεταξύ τους, να αποκαλύψουν τα τραύματα του παρελθόντος τους και να ξεγυμνωθούν συναισθηματικά. Και η Ματίλντε δεν απουσιάζει από αυτές τις διαδικασίες: για να δικαιολογήσουν τις συχνές συναντήσεις τους, οι νέοι φίλοι του πατέρα της της έχουν πει ότι αποτελούν μέρος ενός πειράματος ομαδικής θεραπείας, αλλά καταλήγει να συμμετέχει και η ίδια ενεργά.
Oι Εκκεντρικοί θα ανησυχήσουν για τα πρακτικά ζητήματα της επιχείρησής του (δηλαδή για το πώς θα ξεφορτωθούν καλύτερα τους υπεύθυνους για την τραγωδία), αλλά τους απασχολούν περισσότερο ερωτήματα για την ύπαρξη του Θεού, της ελεύθερης θέλησης, των συμπτώσεων, των τυχαίων γεγονότων – γενικά, για το νόημα της ζωής. Με τη δράση να περνάει σε δεύτερη μοίρα, και τον Μίκελσεν αθεράπευτα σκληρό και σοβαρό, οι Εκκεντρικοί κινδυνεύουν να βαρύνουν ένα κατά βάση διασκεδαστικό εύρημα με υπερβολική βορειο-ευρωπαϊκότητα [sic]. Όμως οι αναπάντεχες μικρές παρακάμψεις του στον ανθρώπινο ψυχισμό κερδίζονται ως το τέλος.
Η ταινία Οι Εκκεντρικοί κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Rosebud.21
