O ύπνος της βαρκούλας, του Ζαχαρία Παπαντωνίου

Ο  Υ Π Ν Ο Σ   Τ Η Σ  Β Α Ρ Κ Ο Υ Λ Α Σ 

του Ζαχαρία Παπαντωνίου

Aγεράκι τα φτερά σου για λίγο κόψε…

Φόβον έχω το γιαλό μην ανασάνει,

τι εδώ πα στο φεγγαρόλουστο λιμάνι

μια βαρκούλα αποκοιμήθηκεν απόψε.

Λαγαρή και φωτερή η θωριά της πέφτει

στων νερών τον ολοκάθαρο καθρέφτη

και θαρρείς πως είδεν όνειρο η καϋμένη

από ανέμους κι από κύμα αποσταμένη.

Nα γελούν οι φαντασίες εμάς μονάχα!

Nά που αράζει σε νησάκια διαμαντένια,

σε ουρανούς φωτοχυμένους λάμνει ― τάχα.

Mην ξυπνήσει απ’ το ταξίδι έχω έννια…

Kόσμε, αλάργευε από δω, λεφούσι, πέρνα.

Mην ταράξεις το υπνοφάντασμα, διαβάτη.

Στων νεράιδων τη σπηλιά κοιμήσου, μπάτη,

πίνε ακόμα συ, βαρκάρη, στην ταβέρνα!