Ο Γιώργος Κιμούλης παραμένει ανυπόμονος

Λένε πως είστε αυστηρός με τους συνεργάτες σας… Δεν ξέρω… Μάλλον είμαι, αλλά μόνο με τους ερασιτέχνες που μιμούνται ότι είναι επαγγελματίες. Εκτιμώ και τους μεν και τους δε. Στους επαγγελματίες που δεν γνωρίζουν τη δουλειά τους αλλά καμώνονται ότι τη γνωρίζουν, ναι, είμαι αυστηρός.

Πάντως, παρ’ ότι σας αναγνωρίζουν ως μεγάλο ηθοποιό, έχετε και μια φήμη επηρμένου καλλιτέχνη. Ο Πανούσης έλεγε σε μια παράσταση «πέθανε ο Γιώργος Κιμούλης από υπερβολική δόση ταλέντου», εννοώντας «παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του»… Αυτή είναι η δική σου ερμηνεία. Αυτό που είπε ο Πανούσης είναι κομπλιμέντο. Αν την ξαναπείς τη φράση, ξεχνώντας την πρώτη σκέψη σου, θα δεις ότι είναι μάλλον θετική. Όχι, δεν παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά. Παίρνω αυτό που κάνω στα σοβαρά. Και υπάρχει η ειδοποιός διαφορά. Τώρα αυτή η επωδός περί έπαρσης… Δεν έχω να την κάνω κάτι. Γνώμη του καθενός είναι.

Γιατί όμως το λένε; Από ζήλια; Όχι, δε νομίζω. Ασυζητητί δημιουργείται πολλές φορές και αυτό το συναίσθημα, αλλά δεν είναι τόσο εύκολη η εξήγηση. Ίσως υπάρχει και μια άλλη εξήγηση: είναι πάρα πολύ δύσκολο να είσαι συνεπής. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, σ’ αυτή την κυματώδη ζωή που ζούμε να σερφάρεις και οι φορές που έχεις πέσει από τη σανίδα να μην είναι πολλές. Επίσης, κάτι άλλο: Όλοι οι άνθρωποι θέλουν από ‘σένα να γίνεις αυτό που θέλουν εκείνοι. Όταν δεν το καταφέρνουν, θυμώνουν. Εγώ αν για κάτι είμαι περήφανος, είναι ότι δεν έγινα αυτό που ήθελαν οι άλλοι.

«Η ελευθερία του Τύπου υπάρχει σαν αξία και πρέπει να διατηρηθεί με λύσσα» λέγατε πρόσφατα. Παρ’ όλ’ αυτά έχετε κάνει αγωγές σε δημοσιογράφους, στέλνοντας μακροσκελή κείμενα. Πώς συνδέονται αυτά τα δύο; Μη γίνεσαι κι εσύ δημοσιογράφος, εύκολα. Ή μάλλον μη γίνεσαι εύκολος δημοσιογράφος. Δεν είναι πληθυντικός – δε έχω κάνει αγωγές. Είδες η δημοσιογραφική γλώσσα πόσο ουσιαστικά φτιάχνει συνθήκη; Δεν είναι δικό σου το λάθος, έτσι γράφτηκε. Μία αγωγή είπα ότι θα κάνω – και δεν την έκανα καν. Όχι, δεν μπορείς να επιτίθεσαι στον Τύπο. Κι εγώ δεν κάνω αυτό. Επιτίθεμαι σε κάποιους δημοσιογράφους, όταν αυτό που θα γράψουν για ‘μένα δεν έχει σχέση ούτε με κάποια αλήθεια, ούτε με κάποια προσωπική τους γνώμη ή κρίση. Επιτίθεμαι σε δημοσιογράφους, ή σε δημοσιογράφο, όταν διαβλέψω ότι πίσω από την πράξη του (ακόμα και την πιο υβριστική, γιατί και αυτές δέχομαι), υπάρχει δόλος – σα να ξεπληρώνουν μια υποχρέωση σε κάποιους άλλους. Τότε ναι, επιτίθεμαι.

Σας έχει βοηθήσει ποτέ μια αρνητική κριτική; Οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι νάρκισσοι και καλοδέχονται μόνο το μπράβο… Οι καλλιτέχνες μόνο; Όλος ο κόσμος θέλει να ακούει καλά λόγια. Όχι, ούτε αρνητική κριτική, ούτε θετική με έχει βοηθήσει εμένα για ‘μένα. Μια κριτική που ακούς, είτε για ‘σένα είτε για κάποιον άλλο, δεν σου γνωρίζει το αντικείμενο για το οποίο γίνεται η κριτική. Σου γνωρίζει το υποκείμενο που κάνει την κριτική. Όταν κάποιος πει τη γνώμη του για κάτι, δεν χαρακτηρίζει αυτό το κάτι, αλλά τον ίδιο του τον εαυτό. Συστήνεται. Εκεί ναι, με έχει βοηθήσει. Μου έχει συστήσει ανθρώπους.

Παραμένετε πιστός στον Τσίπρα; Ε τώρα, «πιστός στον Τσίπρα»… Ο Αλέξης είναι ο μελλοντικός πρωθυπουργός μας. Και ευτυχώς. Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μοναδική ελπίδα αυτή τη στιγμή.

Εντάξει ο Τσίπρας. Αυτοί που βρίσκονται γύρω του σας πείθουν; Δε νομίζω ότι υπάρχει κόμμα αυτή τη στιγμή ή παράταξη με τόσο σημαντικό οικονομικό επιτελείο όπως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ. Σταθάκης, Τσακαλώτος, Δραγασάκης, Μηλιός… Σπουδαίοι επιστήμονες, σπουδαία μυαλά. Αλλά και οι υπόλοιποι…

Το ενδεχόμενο να αποδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ, όπως λέγεται, σας προβληματίζει; Με προβληματίζει περισσότερο το γεγονός ότι ένα ολόκληρο σύστημα, αντί να προστατέψει τον πολίτη, αντί να υπερασπιστεί τις δικές του θέσεις, επιτίθεται με νύχια και με δόντια στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν καθίσει κανείς να παρακολουθήσει ειδήσεις και εκπομπές, τα ¾ αυτών που λέγονται αποσκοπούν στο να μειώσουν, να υπονομεύσουν όσα κατά τη γνώμη τους λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό με βάζει σε υποψία ότι κάτι σωστό γίνεται σ’ αυτό το κόμμα…

Η κίνηση των «58»; Κοίτα… Ζήσαμε πάρα πολλά χρόνια μακριά από το χώρο της πολιτικής. Η κρίση είναι ένα αποτέλεσμα ακριβώς αυτού του διαχωρισμού του κοινωνικού από το πολιτικό. Οι πάντες βοήθησαν σ’ αυτό: τα ΜΜΕ, οι άρχοντες της διαπλοκής… Όσο απομακρυνόταν ο πολίτης από την πολιτική σκέψη και τα πολιτικά δρώμενα, τόσο πιο άνετα έκαναν τη δουλειά τους – και ο πολίτης έφτασε στο σημείο να λέει «είναι όλοι ίδιοι», «το 24ωρό μου δεν έχει καμία σχέση με τις πολιτικές αποφάσεις» κλπ…  Τώρα έχουμε σταδιακά ένα είδος επιστροφής του πολίτη στο χώρο της πολιτικής. Αμήχανα ακόμα. Άτσαλα. Με φόβο, με καχυποψία. Αλλά γίνεται. Όποια λοιπόν προσπάθεια εμφανίζεται κινούμενη στο χώρο της επιστροφής του πολίτη στην πολιτική, εγώ τη βρίσκω ενδιαφέρουσα, ασχέτως αν συμφωνώ ή διαφωνώ.

Από πού ενημερώνεστε; Ως επί το πλείστον από το διαδίκτυο. Αλλά και από την τηλεόραση, τις εφημερίδες και ταυτόχρονα από τον τρόπο που ο κόσμος στο δρόμο φιλτράρει τις πληροφορίες ή τις παραπληροφορίες.

Δίνετε την εντύπωση ανθρώπου που είναι ολοκληρωτικά δοσμένος στη δουλειά του.  Έχετε καταφέρει να τη διαχωρίσετε από την προσωπική σας ζωή; Δε γίνεται. Γιατί σου είπα και πριν ότι αυτό το οποίο παράγω είναι ο ίδιος μου ο εαυτός.

Σας κόστισε αυτό στις σχέσεις σας, τις ερωτικές ή τις φιλικές; «Κόστισε», όχι. «Δυσκόλεψε», ναι. Και δυσκολεύει. Δημιουργεί ευτυχισμένα και δυστυχισμένα στιγμιότυπα, αλλά εγώ έτσι είμαι.

Σας έχω ακούσει να λέτε πως δεν πιστεύετε στις υποχωρήσεις σε μια σχέση. Μου άρεσε αυτό, έχω αρχίσει να το λέω κι εγώ… Ναι. Δεν υπάρχει λόγος να αφήνεις ρωγμές στο προσωπικό αξιακό σου σύστημα. Ο καθένας μας έχει μια προσωπική νομοθεσία, έναν προσωπικό πολιτισμό. Δεν είναι θέμα εγωισμού, έπαρσης ή ναρκισσισμού. Είναι αυτό που λέγαμε στην αρχή: το σπίτι που μένω. Αν φύγω από το σπίτι της σκέψης μου, των αξιών μου, θα είμαι ένας άστεγος. Ένας άστεγος σκέψης.

Αν έχετε ένα ελάττωμα σαν άνθρωπος, ποιο είναι αυτό; Η ανυπομονησία. Όσο χαριτωμένα κι αν το βλέπω – γιατί είναι σα να μου κλείνει ακόμα το μάτι η νεότητα. Αλλά τα χρόνια περνάνε, το σώμα γερνάει και σου υπενθυμίζει ότι δεν είσαι πια νέος, άρα δεν κάνει να είσαι και ανυπόμονος. Ακόμα δεν έχω ισορροπήσει αυτή την τραμπάλα.

Για πια πράγματα ανυπομονείτε; Ου, για πολλά.

Τι σας δίνει χαρά έξω από τη δουλειά; Μα δεν είναι δουλειά, είναι εργασία. Εργάζομαι. Παράγω έργω. Άρα η χαρά βρίσκεται εκεί.

Μόνο εκεί; Είναι μεγάλη ιστορία η δημιουργία.

Δεν αμφιβάλλω. Χόμπι έχετε; Επειδή όπως σου είπα πριν δε μπορώ να με βγάλω έξω από τον τόπο της εργασίας μου, γιατί η εργασία μου είμαι εγώ και το ανάποδο, αυτό που λες εσύ χόμπι, έχει άμεση σχέση με το τοπίο της τέχνης μου.

Το να πάτε να πιείτε ένα ποτό είναι τοπίο της τέχνης σας; Ναι. Δες ας πούμε τώρα, κάνουμε μια συνέντευξη εμείς. Τα θέματα για τα οποία μιλάμε, είναι αυτά που θα συζητήσω και με τον φίλο μου όταν πάω να πιω ένα ποτό και αυτά που θα συζητήσω στο χώρο της εργασίας μου. Γιατί και το θέατρο, με το σύνολο της ζωής ασχολείται. Άρα δεν είμαι ποτέ εκτός θέματος…

INFO

Ο Γιώργος Κιμούλης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στον «Επιστάτη» του Χάρολντ Πίντερ, που παίζεται στο θέατρο Δημήτρης Χόρν. Για περισσότερες πληροφορίες:  http://www.ellthea.gr/index.php?module=event&id=342&lang=el