«Θα είναι σίγουρα ενδιαφέρον», λέει στον συνήθη, κλινικά ψύχραιμο τόνο του ο Ελληνοκύπριος σκηνοθέτης στο τηλέφωνο, και αυτό είναι το μόνο βέβαιο: ο David Fincher να μεταφράζει σε εικόνες τις γλαφυρές περιγραφές του James Ellroy που υπογράφει το σενάριο του ‘50s noir με τίτλο Shakedown, κι ο Γιάννης Οικονομίδης να είναι ένας απ’ τους πέντε σκηνοθέτες που θα μεταφέρουν στις όλο και πιο μεγάλες μικρές οθόνες της τηλεόρασης τη νέα μίνι σειρά του HBO. Το λες αν μη τι άλλο ενδιαφέρον, αν όχι και συναρπαστικό. «Ναι, είμαι ενθουσιασμένος σίγουρα, είμαι και λίγο αγχωμένος, άλλη χώρα, άλλοι τρόποι δουλειάς και ρυθμοί σίγουρα, αλλά ξέρεις, αυτό που με αγχώνει περισσότερο είναι το αεροπλάνο ρε φίλε, δεν είμαι και πολύ φίλος, και μ’ όλα αυτά που γίνονται, σκέφτομαι ότι θα πρέπει να περάσω 10-15 ώρες για να φτάσω στο Los Angeles και με πιάνει μια κλεισούρα. Αλλά, ξέρεις, πρέπει να δοκιμάζουμε και τα όριά μας, που λένε», προσθέτει γελώντας.
«Ο Κωνσταντακόπουλος το έκανε το προξενιό», λέει όταν τον ρωτάω για το πώς προέκυψε η πρόταση, κι αναφέρεται στον Χρήστο Κωνσταντακόπουλο της Faliro House Productions. Τον παραγωγό τόσο του Μαχαιροβγάλη, όσο και του Μικρού Ψαριού, αλλά και τον τον άνθρωπο που έχει επενδύσει τόσο στη διείσδυση της ελληνικότητας στο κινηματογραφικό κύκλωμα της από ‘κει πλευράς του Ατλαντικού, ώστε να καταφέρει όχι απλώς να βάλει το όνομά του στην παραγωγή του Only Lovers Left Alive του Jim Jarmusch, αλλά να φέρει και στα ελληνικά χώματα το Before Midnight του Richard Linklater. «Ο Κωνσταντακόπουλος είναι μεγάλο κεφάλαιο για το σινεμά της χώρας, όχι μονάχα γιατί ξέρει από σινεμά –κι άλλοι ξέρουν από σινεμά– αλλά ο Χρήστος ξέρει κι απ’ αυτό που λέμε κινηματογραφική μπίζνα. Και τη δικιά μας τη μπίζνα, την έκλεισε λέει όταν είχε φέρει τον Fincher στη Μεσσηνία, εκεί στα camping του αδερφού του, και τον έβαλε να δει το Μικρό Ψάρι σ’ ένα μπάρμπεκιου με θαλασσινά».
Το Shakedown, το οποίο Fincher και Ellroy είχαν στα σκαριά απ’ τα μέσα του ‘14, θα ζωντανέψει στις οθόνες τον σκοτεινό όσο και γυαλιστερό κόσμο των tabloids του Los Angeles των ‘50s. Κι αν θυμάσαι έστω κι αμυδρά τον χαρακτήρα του Danny De Vito στο LA Confidential (επίσης σε σενάριο Ellroy), αντιλαμβάνεσαι ότι είναι ένας κόσμος πλήρης διαφθοράς και δολοπλοκίας. Ήταν όμως το Μικρό Ψάρι αρκετό μάθημα στο σινεμά είδους για τον Οικονομίδη; «Εγώ πάντα έκανα ταινίες είδους», λέει ο σκηνοθέτης, «απ’ το Σπιρτόκουτο μέχρι το Μικρό Ψάρι, και με τον Μαχαιροβγάλτη, αλλά και με την Ψυχή στο Στόμα, όλες ήτανε ταινίες είδους. Αλλά κι αυτό το πράγμα που λέμε κινηματογραφική αφήγηση, μια εναλλαγή από είδη είναι έτσι κι αλλιώς. Απλώς, ξέρεις, το είδος δεν είναι τίποτε άλλο από ένα φίλτρο, που το φοράμε στην πραγματικότητα για να μάς φανερωθούνε οι πτυχές που δεν βλέπουμε, και που ίσως δεν θέλουμε να δούμε κιόλας. Μας τρομάζουν κάπως, και προτιμάμε να τις βλέπουμε λίγο παραμορφωμένες ας πούμε, λίγο σαν να είναι πέρα από εμάς, κι ας είναι δίπλα μας».
Ένας απ’ τους λίγους σκηνοθέτες της ελληνικής κινηματογραφίας, που έχει καταφέρει σταθερά να απλώνει και να μεγεθύνει το όραμά του όχι μονάχα στο εύρος και το ύψος των φιλοδοξιών του, αλλά και στο μέγεθος των παραγωγών του σταδιακά, ο Οικονομίδης φαινόταν απ’ την εποχή του Μαχαιροβγάλτη ακόμα να ασφυκτιά στα περιορισμένα πλαίσια της ντόπιας παραγωγής. “Ναι, αλήθεια είναι αυτό”, συμφωνεί, “έτσι όπως είναι τα πράγματα κιόλας, η ελληνική παραγωγή μέχρι ένα σημείο μπορεί να φτάσει, έχει ένα ταβάνι. Εμείς έχουμε συνηθίσει βέβαια να δουλεύουμε με μια θηλιά στο λαιμό, δεν ήταν κάτι καινούριο, και το Σπιρτόκουτο στα ίδια πλαίσια πίεσης έγινε με το Μικρό Ψάρι. Χωρίς βέβαια ποτέ να κάνουμε εκπτώσεις σ’ αυτο που πρέπει να είναι σωστός κινηματογράφος, με την εικόνα του την τριζάτη, τον ήχο τον σωστό και τα λοιπά. Απλά, ξέρεις, μαθαίνεις να είσαι εγκρατής”. Το LA βέβαια, δεν είναι γνωστό κι ως ιδανικός τόπος για εγκράτεια, αλλά αν υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μπορέσει να την διδάξει στην Πόλη των Αγγέλων, αυτός θα ‘ναι ο Γιάννης Οικονομίδης. Ας ελπίσουμε απλώς, κάποια στιγμή να γυρίσει κιόλας από ‘κει, για να μας πει την ιστορία.
