Αποφοίτησε το 1988 από τη Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και έκτοτε δε σταμάτησε να παίζει: από Σοφοκλή και Σαίξπηρ, μέχρι Στρίντμπεργκ και Μποστ. Έχει συνεργαστεί με κορυφαίους καλλιτέχνες, μερικοί εκ των οποίων είναι ο Γιάννης Κακλέας, η Ρούλα Πατεράκη, η Λυδία Κονιόρδου, η Λήδα Πρωτοψάλτη, ο Γιάννης Φέρτης. Το 2001 έγραψε το θεατρικό έργο «Χώμα στην Μπανιέρα» και ήταν υποψήφιος για το βραβείο “Κάρολος Κουν” θεατρικού έργου το 2002. Για τον μονόλογο «Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ» για το ρόλο της Μαρί-Πιερ πήρε βραβείο ερμηνείας κοινού Athens Voice 2011 και στα πρώτα Gay Theatre Awards πήρε βραβείο ερμηνείας, σκηνοθεσίας και σκηνικού. Το 2014 ήταν υποψήφιος στα Gay Theatre Awards για ερμηνεία και σκηνοθεσία για το Blanche/Μετεπιβίβαση του Μιχάλη Παλίλη. Τέλος για την παράσταση Ο Λάκκος της αμαρτίας του Γιώργου Μανιώτη ήταν υποψήφιος βραβείου ερμηνείας στα ίδια βραβεία. Έχει παίξει σε δύο ταινίες, αλλά έχει περάσει λίγο και από την τηλεόραση.
Θυμάμαι κάπου στα δεκαέξι μου, σοβαρά τραυματισμένος από τροχαίο, να είμαι σ’ ένα φορείο και να αιμορραγώ, να χάνω τις αισθήσεις μου. Οι τραυματιοφορείς ,για να με κρατήσουν ξύπνιο, με ρωτούσαν διάφορα και φυσικά το κλασικό “τι θες να γίνεις; «Ηθοποιός» είπα, ήταν η πρώτη φορά που το είπα, που το σκέφτηκα δυνατά, που τόλμησα να το προφέρω, η καημένη η μάνα μου που ήταν μπροστά και μέσα στην αγωνία της για το ατύχημά μου φώναξε: “Αχ, δεν ξέρει τι λέει! “. Η αλήθεια είναι πως μάλλον ήξερα από πάντα. Όπως και στον έρωτα, όλα μέσα σου δουλεύουν ,σε προετοιμάζουν ,σε σταχυολογούν να γίνεις ο εραστής που είσαι και να το “συναντήσεις” αυτό το ιδανικό συναίσθημα.
Το Θέατρο είναι ένα πολυεργαλείο, δουλεύει από μέσα, προς τα μέσα, από έξω, προς τα έξω, σε βάθος και σε ύψος και σε πλάτος, κάθε εποχή της ζωής μου. Με αυτό ανακάλυψα, δημιούργησα και μαζί εξουδετέρωσα τον εαυτό μου. Πρώτος έρωτας να συναντάς εσένα τον ίδιο, να συναντάς εσένα μέσα από την δημιουργία σου, να συναντάς τον σκηνοθέτη σου-έρωτας κι αυτός διαφορετικός- να έρχεσαι απέναντι στον θεατή σου! Εδώ είναι η ουσία της ερωτικής πράξης , βλέπεις η συνάντηση με τον θεατή είναι η μεγάλη στιγμή, έρωτας και συνουσία με όλα τα χαρακτηριστικά που μεταφορικά φέρνει ο συνειρμός των λέξεων. Ο έρωτας για το θέατρο δεν ξέρω πότε ξεκίνησε. Μπορεί να υπάρχει σε κάθε παιδί, σε κάθε ψυχή και κάποτε κάποια παιδιά να τάζουν την ύπαρξή τους σε αυτό και να το διακονούν. Εμένα με λέω “ταμένο” κι ερωτευμένο πάντα…Τώρα ο έρωτας, χωρίς τον εγωισμό της νιότης, είναι ιδανικός. Πιστεύω, δε, πως ο πραγματικός έρωτας είναι πάντα αμοιβαίος.
Έρωτας είναι να θέλεις να ζεις. Χωρίς τον έρωτα δεν θα υπήρχε τίποτε συνδεδεμένο σε σώμα. Ο έρωτας μορφοποιεί, δένει την σκόνη σε μορφή, δίνει πρόσωπο, δεν κουβαλάμε όλοι ένα πρόσωπο ερωτεύσιμο για μας κι ένα που μας αναλογεί; Όλα για τον έρωτα! Ξέρεις την “μικρή γοργόνα” του Άντερσεν που ερωτεύεται τον πρίγκιπα και περνά τα μύρια πάθη; Κλαίω πάντα όταν την σκέφτομαι να περπατά τα καινούργια της πόδια, που κάθε βήμα της είναι ένα καρφί και πόνος και τελικά πεθαίνει…Αυτό είναι το παραμύθι μου: μ’ αυτά τα “πόδια”, ξέρεις, περπάτησα στην ζωή μου, με τα ίδια μπήκα και στο θέατρο. Με τα χρόνια, έμαθα να χαρίζω τον έρωτά μου κι όχι να τον αποζητώ, να τον χαρίζω στην κάθε στιγμή που χωράει το θαύμα μου. Είναι ένα μικρό θαύμα να συναντάς, ν’ αποκαλύπτεσαι, να γνωρίζεις, να αναγνωρίζεις και ν’ αναγνωρίζεσαι. Ερωτεύομαι τους φίλους μου, τους σκηνοθέτες μου, τους ηθοποιούς, ερωτεύομαι χωρίς φύλο, ο έρωτας είναι αυτή ακριβώς η δύναμη που προσδιορίζει κάθε φορά με σφοδρότητα την σχέση και δεν ξέρεις που θα σε πάει…Μπορεί να εμπεριέχει σεξ ή αγάπη, συχνά και συνήθως τα μπερδεύουν αυτά, για μένα ας πούμε πως έρωτας είναι κάτι που σε φτιάχνει από την αρχή, σε σβήνει και σε ξαναγράφει. Έτσι ,λοιπόν, λειτουργώ και σαν ηθοποιός, γι ‘αυτό είμαι ερωτευμένος με το θέατρο. Με «σβήνω» και με «ξαναγράφω», ωραίο δεν είναι;
Τον Χιώτη δεν τον συνάντησα ποτέ, ήμουν επτά όταν πέθανε, σφράγισε όμως τα παιδικά μου χρόνια κι έδωσε την απαραίτητη χρυσόσκονη, λάμψη, μαγεία, στο παιδί που ήμουν και στα “πάντα” που ονειρευόμουν να συμβούν. Ο Χιώτης ήταν αδελφός της γιαγιάς μου της Αγγελικής η οποία πέθανε μετά την γέννηση του πατέρα μου, ήταν η μεγάλη του αδελφή του Μανώλη. Από παιδί ,λοιπόν, όταν εμφανιζόταν ο Χιώτης σε κάποια από τις γνωστές μας ελληνικές ταινίες της Κυριακής στην τηλεόραση άκουγα “να, να ο θείος Μανώλης ! Και πωπω, πώς του μοιάζεις!” Ενθουσιασμός επικρατούσε στο φτωχό μας σπίτι και εγώ έβλεπα τον “πρίγκιπα θείο” κι αναρωτιόμουν “λες ;”
Ρόλος αγαπημένος για μένα είναι ο ρόλος που δεν περιμένω, που θα με ξαφνιάσει, που θα με αλλάξει, θα με πάει αλλού ,κάπου που δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως θα πήγαινα, εννοώ το να σε δει να σε σκεφτεί ένας σκηνοθέτης με έναν τρόπο που δεν σε είδε άλλος πριν. Διότι, συνήθως κάνεις κάτι και μετά σου ζητούν το ίδιο , το παρόμοιο, κάτι της οικογένειας των ρόλων… Φυσικά, θα θελα να παίξω τον Τειρεσία, ας πούμε, στην Αντιγόνη και τον Διόνυσο στις Βάκχες. Επίσης, Μαλβόλιο και Πρόσπερο, αλλά και Μπλανς Ντυμπουά. Μου αρέσουν οι Δούλες του Ζενέ, οι Ευτυχισμένες μέρες… Τα όνειρα πολλά, όμως σημασία έχει με ποιον και πού και πώς, όχι οι ρόλοι.
Δεν μου αρέσουν οι προσδιορισμοί όσον αφορά στην θεατρική πράξη , σαφώς ο ποιητής, ο συγγραφέας μάς δίνει έναν προσδιορισμό του έργου του , κωμωδία, τραγωδία , δράμα, κλπ. π Ο ΓΛΑΡΟΣ του Τσέχωφ, όμως, είναι πράγματι κωμωδία σε τέσσερις πράξεις, όπως την χαρακτήρισε ο ίδιος; Τι είναι πια κωμωδία και τι δράμα; Δεν μου αρέσουν οι συνταγές και οι προκάτ κατασκευές σε όλα τα είδη, δεν θα με χαρακτήριζα ούτε δραματικό, ούτε και κωμικό, αυτά είναι ορισμοί διαφήμισης κι απευθύνονται στον κόσμο, λατρεύω τον Μπάστερ Κίτον και τον Βασίλη Λογοθετίδη. Αγαπώ την κωμωδία, αλλά όχι την αντίληψη πάντα περί κωμικού. Αυτό που λέμε “κωμικό παίξιμο” με τρομάζει κι ας είναι συχνά επιτυχημένο. Ως Φαίδων, είμαι φύση comedienne, όμως, για να είμαι ειλικρινής, ανέκαθεν απωθούσα από μέσα μου την κωμωδία ως θεατρική επιλογή, γιατί μου φαινόταν κάτι εύκολο, κάτι που θα με βαστούσε στην επιφάνεια. Μέσα μου συγκατοικούν ο Άμλετ, η Μπλανς Ντιμπουά, ο Μακμπέθ και άλλοι…
Ελπίζω να υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Νομίζω πως όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι ,επίσης οι άνθρωποι μπορεί να είναι ευτυχισμένοι και να μην το ξέρουν. Πολλές φορές, το καταλαβαίνουν όταν καταστραφεί η “ευτυχία” τους. Επίσης, την ευτυχία ή την ονειρεύεσαι ή την θυμάσαι ,περίεργο κι αυτό… Υπάρχουν ,όμως, στιγμές δυνατές που ,όταν είσαι μυημένος στην ευτυχία, τις νιώθεις και στο παρόν, στιγμές πέρα από τα μεγάλα συναισθήματα πλήρωσης, χαράς, έρωτα, επιτυχίας, έξαρσης. Πιστεύω πως η ευτυχία είναι κάτι πιο μεγάλο, γι’ αυτό μιλώ για μύηση, είναι κάπως σαν αυτό που λέμε… στο “μάτι του κυκλώνα”: όλα ισορροπούν κι όλα μοιάζουν εκπληρωμένα κι όλα βαστούν το νόημά τους κι όλα είναι για μια στιγμή στις πραγματικές τους διαστάσεις , μετά συνεχίζεις στην καταιγίδα και αναζητάς την ευτυχία ξανά και ξανά… Πρέπει, βέβαια, και να προσέχει τι ζητά κανείς, γιατί συνήθως του’ ρχεται και μετά μπορεί να μην ξέρει πώς να το χειριστεί.
Πάντα, ας πούμε, ήθελα να φύγω από την Ελλάδα, μα και με το θέατρο αυτό έκανα κατά κάποιο τρόπο στην αρχή, έφυγα. Υπέφερα από παιδί τον τόπο μας, όχι, λάθος, αγαπώ πολύ τον τόπο μας, υπέφερα τους ανθρώπους του και πιο πολύ από αυτό που λέμε “τους Ελληναράδες”. Ήμουν ένα ευαίσθητο, διαφορετικό αγόρι, που διαβάζει, αγαπά το θέατρο και δεν παίζει ποδόσφαιρο και ο νοών νοείτω. Αυτά όμως, όταν ήμουν παιδί και νεαρός. Μετά, ήταν τα άλλα, τα σοβαρά κι αυτά που τελικά διέλυσαν την χώρα…Ήθελα πολύ να φύγω, ταξίδεψα ευτυχώς, αλλά ξέρεις τι σημαίνει «να ζήσω αλλού»; Μπορεί κι εκεί να κουβαλήσεις και να στήσεις σε προσωπικό επίπεδο την πόλη του Καβάφη που θα σε ακολουθεί, όμως το να ζήσω σε πραγματικό κράτος με νόμους, δικαιώματα, υποχρεώσεις, δημοκρατία και με πολιτισμένους ανθρώπους –ό, τι κι αν σημαίνει αυτό- ήταν το όνειρό μου.
Πάντως, το σημερινό σκηνικό της κρίσης ήταν απλά κάτι που αναρωτιόμουν πότε θα συμβεί! Εδώ έζησα και τους έζησα, τους είδα αυτούς που μαζί τα τρώγανε και ακόμη μαζί τα τρώνε…Η δική μας υλική υπόσταση, τα μέσα της σχετικής μας επιβίωσης, η όποια αίσθηση περί δικαίου είχαμε, οι ιδέες μας περί δημοκρατίας, περί ευρωπαϊκής ταυτότητας, ποδοπατήθηκαν, κουρελιάστηκαν. Πάλι απ’ τ’ όνειρό μου πιάνομαι για να αντέξω… Πέρασα την ζωή μου στο θέατρο μ ένα μικρό μισθό, ήμασταν μισθωτοί οι ηθοποιοί στο θέατρο, τώρα δεν είμαστε ούτε μισθωτοί, ούτε και μπλοκάκια, είμαστε της ώρας και με ποσοστό στο κέρδος, πρόσεξε στο κέρδος, δηλαδή η αμοιβή μας εμπεριέχει το ρίσκο μιας παρτίδας τυχερού παιχνιδιού…Βέβαια, όταν γύρω μας δυστυχούν λαοί στον πόλεμο, ντρέπομαι να δυστυχήσω για το ένσημο…νιώθω πως δυστυχία είναι αυτά τα αρπακτικά, οι μετριότητες στις θέσεις εξουσίας, φουσκωμένα από φαϊ και έπαρση, χωρίς καμιά ντροπή.
Σέβομαι τον θεό, αλλά δεν πιστεύω, δεν μου αρέσουν οι “θρησκείες”, τουλάχιστον αυτές οι θρησκείες των μαζών. Μ’ αρέσουν οι προσωπικές θρησκείες, οι “χειροποίητες”, αυτές που φτιάχνει καθένας για τον εαυτό του εφόσον το έχει ανάγκη. Πιστεύω, λοιπόν, στο σύμπαν, στα πάντα κι όλα μαζί τα λέω θεό, κι είμαι εντός του κι είναι εντός μου…Πάντως, ο Θεός κάνει τα πάντα για να μας αποδείξει πως δεν νοιάζεται για εμάς ακόμη και πως δεν υπάρχει, αλλά εμείς επιμένουμε να τον επικαλούμαστε. Αν τώρα υπάρχει, σίγουρα έχει μαύρη αίσθηση του χιούμορ…κι αν υπάρχει, μας κρύβεται, είμαστε οι άνθρωποι επιδέξιοι στους “κακούς” θεούς και στους καλούς φορτώνουμε τις αδικίες μας…Προσωπικά, προτιμώ τον Διόνυσο! Μ’ αρέσουν οι μικροί θεοί των δρόμων, μ’ αρέσει κι αυτή οι γιαπωνέζικη αντίληψη πως όλα, κάθε τι, δέντρο, πεταλούδα, άνθρωπος κατοικείται από ένα πνεύμα κι όλα μαζί συγκροτούν ίσως το μεγάλο πνεύμα, κάπως έτσι…
Θα χαρακτήριζα προτέρημά μου τη δυνατότητα να κατανοώ, να μπαίνω στην θέση των άλλων, αλλά αυτό είναι και ελάττωμα γιατί συχνά με βασανίζει …Ένα μου καλό είναι πως δεν κρατάω κακία για τίποτε, όσο πικρό κι αν είναι, όσο και να με πονέσει. Την άλλη μέρα προχωράω παρακάτω. Έχω, όμως, το μεγάλο ελάττωμα των ηθοποιών, τον εγωκεντρισμό μου. Παλεύω μια ζωή να ακούω, να βλέπω, να μην με καταπίνει ο ενθουσιασμός και το πάθος για το όνειρό μου, να μην κλείνομαι στον κόσμο μου, να είμαι έξω κι όχι στραμμένος στα μέσα μου, σαν μια τρύπα βολική στην στρουθοκάμηλό μου…Επίσης, είμαι παθιάρης, ενθουσιώδης κι έχω εμμονές. Κατά τα άλλα, είμαι μάλλον “θα ζήσω γιατρέ μου” κι ένα ποτό ακόμη…
Θαυμάζω κάθε άνθρωπο που είναι και φαίνεται ο εαυτός του. Θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που βρίσκουν τον εαυτό τους στο να φροντίζουν τον πόνο των άλλων. Αυτούς τους ανθρώπους της αλληλεγγύης τους θαυμάζω πάνω απ’ όλους! Θαυμάζω τους αγωνιστές της δημοκρατίας, θαυμάζω ποιητές και καλλιτέχνες και ανθρώπους απλούς που ζουν σαν ποιητές και καλλιτέχνες κι ας μην “γράφουν” ή “δημιουργούν”, αλλά που ζουν έτσι, αυτούς ακόμη πιο πολύ… Θαυμάζω και ηθοποιούς που γνώρισα κι αγάπησα και διδάχτηκα κι ας μην ήταν δάσκαλοί μου, θαυμάζω και πολλά από τα νέα παιδιά που δρουν σήμερα στο θέατρο, που δημιουργούν το νέο θεατρικό μας κόσμο, ο οποίος μου φαίνεται πως θα είναι καλύτερος . Μακάρι, δηλαδή, να τον προλάβω να ζήσω θεατρικά μέσα σε αυτόν.
Σε δέκα χρόνια από σήμερα, με φαντάζομαι ωραιότερο, νεότερο κι ασφαλώς καλύτερο ηθοποιό από σήμερα. Με φαντάζομαι να παίζω, να παίζω, να παίζω… Να έχει βγει ο κόσμος από αυτή την αγωνία, δηλαδή αυτό πιο πολύ το εύχομαι, είναι δύσκολο να το φανταστώ, ενώ το να παίζω είναι η ακριβή μου, υπέροχη πανάκεια της ζωής μου!
Info:
Ο Φαίδων Καστρής θα παίξει στο έργο «ΑΝΤΙΓΟΝΗ» του Ζαν Ανούιγ, σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου. Η παράσταση θα ανεβεί στο θέατρο Rex, στη σκηνή Κοτοπούλη, στις 21 και 22 Ιουλίου, στις 21:00.
