Ο εικαστικός Ben Wolf Noam ήρθε στην Αθήνα την ημέρα που αναγγέλθηκε το δημοψήφισμα. Από τότε ζει εδώ, κινείται στους ρυθμούς της πόλης, ζει την τρέλα των τελευταίων εβδομάδων και αποτυπώνει όσα βλέπει και σκέφτεται σε πίνακες που βασικά τους συστατικά είναι φυτά από το Πεδίον του Άρεως και λάσπη από το Μεταξουργείο. Είναι ο πρώτος φιλοξενούμενος του The Breeder Residency Program και στα εγκαίνια της έκθεσης του αύριο στο Ρομάντσο συμμετέχει με performance ο γνωστός Αμερικανός rapper, ποιητής, performer και ακτιβιστής Mykki Blanco. Κι ενώ η έκθεση στηνόταν στον χώρο του Ρομάντσο ο Ben βρήκε χρόνο για να απαντήσει στις ερωτήσεις της Popaganda.
Είναι η πρώτη φορά που έρχεσαι στην Ελλάδα; Όχι, είχα έρθει ξανά ως έφηβος, δύο φορές μάλιστα. Είχαμε μείνει για μια-δυο ημέρες στην Αθήνα, μετά είχα νοικιάσει αυτοκίνητο και γυρίσαμε αρκετά ενώ πήγαμε και σε κάποια νησιά.
Ήρθες στην Αθήνα την ημέρα που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα. Όλες αυτές οι εβδομάδες ήταν πολύ έντονες. Πώς επηρεάστηκε η δουλειά σου; Παρακολουθούσα το τι συνέβαινε πριν έρθω και δεν ήξερα τι να περιμένω για τι θα βρω εδώ, για το τι θα γινόταν, όλα έμοιαζαν πολύ αβέβαια σύμφωνα με όσα διάβαζα. Ανακουφίστηκα με το που έφτασα γιατί ξέρω ότι το δημοψήφισμα έφερε τρέλα αλλά ο κόσμος εξακολουθούσε να πηγαίνει στα καφέ, να έρχεται στο Ρομάντσο. Η ζωή συνεχιζόταν.
Περπάτησες την πόλη εκείνες τις ημέρες; Είδες τις αντιδράσεις τον ανθρώπων σε όλο αυτό που συνέβαινε; Είδα τόσο τις πορείες διαμαρτυρίας όσο και τους πανηγυρισμούς το βράδυ του δημοψηφίσματος, όλες τις διακυμάνσεις που υπήρξαν στη διάθεση και των ψυχισμό των ανθρώπων. Πριν έρθω είχα κάποιες λίγες ιδέες στο μυαλό μου για το πώς θα ήταν τα έργα και πάνω σε τι θα δούλευα εδώ, το έβλεπα μέχρι τότε σαν μια συνέχεια της δουλειάς που έκανα στο Λος Άντζελες. Αλλά όταν έφτασα στην Αθήνα κατάλαβα αμέσως ότι έπρεπε να ξανασκεφτώ τα πάντα, καθώς μέσα σε αυτό το πλαίσιο όλα έμοιαζαν πιο επείγοντα και πιο σοβαρά. Έτσι λοιπόν κατέληξα στο ότι έπρεπε να αλλάξω και το ύφος και το θέμα της δουλειάς μου, εδώ. Αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα στιγμή και ήταν ξεκάθαρο για εμένα ότι η δουλειά έπρεπε να είναι πιο «σοβαρή» σε σχέση με όσα πίστευα πριν φτάσω εδώ.
Πραγματικά στις προηγούμενες δουλειές σου υπάρχουν έντονοι και ανοιχτόχρωμοι τόνοι. Εδώ βλέπω να κυριαρχούν το μαύρο, το γκρίζο αλλά και το λευκό όπως και κάποιες πινελιές χρυσού. Είναι ο συναισθηματικός τόνος που θέλω να αποδώσω που με οδήγησε στη χρήση του μαύρου, του γκρίζου, του λευκού. Υπάρχει όμως και ένας πιο ανάλαφρος τόνος που θα δοθεί με αυτό που θα αποτυπωθεί στο παράθυρο (έκπληξη). Η χρωματική παλέτα που χρησιμοποίησα στο Λος Άντζελες ήταν πιο light, πιο αιθέρια ενώ εδώ ήταν πιο σκοτεινή και πιο μυστηριώδης. Θεωρώ ότι η Αθήνα έχει μέσα της το φως αλλά ταυτοχρόνως είναι και πιο συμπαγής, φτιαγμένη από μάρμαρο. Επίσης κατά κύριο λόγο περιπλανήθηκα στην πόλη το βράδυ συνεπώς πολλά από τα έργα παρουσιάζουν τα χρώματα και τη ζωή της νυχτερινής Αθήνας.
Πώς διάλεξες το Πεδίον του Άρεως ως το κύριο θέμα της έκθεσης; Ήρθε φυσικά. Αναζητούσα ένα μέρος όπου θα είχε την τοπική χλωρίδα ώστε να την χρησιμοποιήσω για να φτιάξω τους πίνακες. Μιλούσα με διάφορους λοιπόν για το που θα μπορούσα να βρω αντιπροσωπευτικά φυτά της πόλης και το Πεδίον του Άρεως ερχόταν συχνά ως απάντηση, ως ένα ενδιαφέρον μέρος που μπορεί να πετύχεις πολύ κόσμο αλλά μπορείς να βρεθείς και μόνος σου. Πήγα λοιπόν πολλές φορές, μάζεψα φυτά και δημιούργησα πίνακες. Τα φυτά δεν αντιπροσωπεύουν μόνο το τι είναι η Αθήνα αλλά είναι ένα σύμβολο για να αποτυπώσω τις δικές μου εμπειρίες από την πόλη.
Μήπως είχες την ευκαιρία να επισκεφτείς την καλλιτεχνική κατάληψη του Green Park; Είδα το κτίριο, τα φοβερά γκράφιτι αλλά δεν αντιλήφθηκα ότι υπήρχε δραστηριότητα. Θυμάμαι ότι πήρα φωτογραφίες από το κτίριο, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και το βρίσκω coοl που οι καλλιτέχνες επαναχρησιμοποίησαν ένα εγκαταλελειμμένο κτίσμα.
Πώς και αποφάσισες να χρησιμοποιείς φυτά στα έργα σου; Πάντα αναζητώ νέους τρόπους για να δώσω το δικό μου, μοναδικό αποτύπωμα στους πίνακες μου. Άρχισα να χρησιμοποιώ φυτά με το που μετακόμισα στη Νέα Υόρκη και ζούσα σε μια συνοικία του Μπρούκλιν, που μπορείς να πεις ότι δεν έχει κανένα στοιχείο φύσης αφού έχει ελάχιστα δέντρα και το αστικό τοπίο είναι κυρίαρχο, σχεδόν σε απόλυτο βαθμό. Είναι ένα μέρος που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι μακριά από τη φύση. Έψαχνα λοιπόν κάποια στοιχεία στη γειτονιά μου που έδειχναν αυτήν πάλη μεταξύ φύσης και πόλης. Αρχικά ζωγράφιζα τον κισσό του σπιτιού μου και μετά αναρωτήθηκα γιατί απλά να τον ζωγραφίζω και να μην εντάξω στον πίνακα; Ο κισσός ήταν το σύμβολο που έδειχνε ότι η φύση προσπαθεί να εισβάλλει και πάλι στην πόλη, στο χτισμένο περιβάλλον. Έτσι έγινε η αρχή και σταδιακά άρχισα να αντιλαμβάνομαι την διαφορετική αξία και τις διαφορετική μορφή κάθε φυτού. Για παράδειγμα ο κισσός είναι επιπλέον ένα σύμβολο κύρους και αντιπροσωπεύει την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ. Όταν επέστρεψα στο Λος Άντζελες άρχισα να αναρωτιέμαι ποια ήταν η τοπική χλωρίδα της πόλης, αυτή που θα μπορούσα να χρησιμοποιούσα. Ήταν η περίοδος που ξεκινούσαν οι διαδικασίες αποποινικοποίησης της μαριχουάνα, διεξαγόταν και συνεχίζει να διεξάγεται μια μεγάλη εθνική συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα, για το εάν πρέπει να γίνει μόνιμη, για το εάν πρέπει να φορολογηθεί, για ποιο λόγο να είναι ακόμη παράνομη και να βάζουμε εξ αιτίας της ανθρώπους στην φυλακή για κάτι που είναι ολοφάνερο ότι δεν είναι και τόσο βλαβερό για την κοινωνία μας. Άρχισα να φτιάχνω λοιπόν πίνακες με μαριχουάνα, γνώρισα ανθρώπους που την καλλιεργούν και τους ζήτησα τα φύλλα για να τα χρησιμοποιήσω -δεν είναι καν το κομμάτι που καπνίζεται. Επίσης, έφτιαξα πίνακες με χλωρίδα που βρισκόταν κοντά στο studio μου, στην συγκεκριμένα περιοχή υπάρχουν θέματα σχετικά με το νερό και το εκεί ποτάμι συνεπώς τα φυτά είναι ένα σύμβολο ώστε να μιλήσω για πράγματα που μας αφορούν.
Ποιο φυτό θεωρείς ότι συμβολίζει καλύτερα την Αθήνα; Υπάρχουν διάφορα φυτά που χρησιμοποίησα σε διάφορες στρώσεις στους πίνακες. Όμως επέλεξα το φύλλο της ελιάς να το έχω χρυσό στους πίνακες. Είναι ένας τρόπος να αποτυπώσω την ιστορία της Αθήνας, την δύναμη του παρελθόντος αλλά και το ότι ακόμη το βρίσκεις παντού.
