Για πολλές πιτσιρίκες και πιτσιρίκους, γύρω στα δώδεκα με δεκατρία, ηχεί το κάλεσμα του ροκ εν ρολ. Είτε επειδή η «κιθαριστική» μουσική ακούγεται στο σπίτι, είτε επειδή οι Nirvana, οι A Day to Remember και οι Green Day έγιναν poster σε ακόμα ένα δωμάτιο η φράση «Μαμά, μπαμπά θέλω να μάθω κιθάρα» δε θα αργήσει να ακουστεί. Μετά από σχετική έρευνα παρουσιάζουμε στους νέους στην κιθάρα πιτσιρικάδες, και στους γονείς τους, ότι καλύτερο παίζει για entry level εξοπλισμό, με το budget να παραμένει στα όρια της λογικής.
Πένες, πολλές πένες, πάρα πολλές πένες. Και αυτή η μαγική τους ιδιότητα να εξαφανίζονται.
Στην κιθαριστική βιομηχανία οι δυο εταιρίες που κυριαρχούν, χωρίς να σημαίνει πως άλλες εταιρίες δεν παράγουν ποιοτικά όργανα, είναι η Fender και η Gibson. Οι κιθάρες που κατασκευάζονται στα εργοστάσια τους στην Αμερική είναι ότι πιο ποιοτικό υπάρχει στη βιομηχανία και δεν είναι τυχαίο πως όλοι σχεδόν οι καλλιτέχνες που έχουν ποτέ αποτελέσει μέρος της παγκόσμιας δισκογραφίας έχουν χρησιμοποιήσει κάποιο όργανο των δύο αυτών εταιριών. Όμως το κόστος του να αποκτήσει κανείς μια κιθάρα απ’ αυτές μπορεί να είναι ακόμα και τετραψήφιο. Αναγνωρίζοντας πως υπάρχει μεγάλο αγοραστικό κοινό που δε μπορεί να διαθέσει τόσα χρήματα, η Fender και η Gibson ξεκίνησαν πριν κάποια χρόνια να λειτουργούν δύο θυγατρικές εταιρίες, τη Squier και την Epiphone αντίστοιχα. Χαράσσοντας παρόμοια στρατηγική, μέσω των θυγατρικών τους, παρέχουν σε νέους επίδοξους κιθαρίστες οικονομικά μοντέλα που έχουν εμπνευστεί από τα αντίστοιχα μητρικά αμερικάνικα. Κάποιες από αυτές είναι οι Squier Telecaster και Squier Stratocaster όπως αντίστοιχα και οι Epiphone Les Paul και Epiphone SG. Καθώς λοιπόν ο 13χρονος βλέποντας τον Tony Iommi ή τον Jimmy Hendrix να παίζει με μια Gibson SG ή μια Fender Stratocaster και θελήσει να παίξει και εκείνος, θα μπορέσει να αγοράσει μια Squier ή μια Epiphone η οποία –στην εμφάνιση τουλάχιστον- θα μοιάζει πολύ σε αυτή του προτύπου του.
Τα παραπάνω όργανα έχουν μεγάλο versatility, ήτοι μπορεί κανείς να παίξει με αυτά πολλά και εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους είδη μουσικής. Μιλώντας με τον Ηρακλή Αντύπα, γνωστό μπασίστα και χρόνια επαγγελματία στον χώρο του μουσικού εμπορίου μάθαμε ποια είναι τα μοντέλα που πουλάνε περισσότερο και κυρίως γιατί. Ο Ηρακλής παρατηρεί τα τελευταία λίγα χρόνια πως η επανεμφάνιση του Stoner rock στο παγκόσμιο ροκ στερέωμα αλλά και ειδικά στην Ελλάδα με μπάντες όπως οι Planet of Zeus, Nightstalker, 1000Mods και Stonebringer έχει φέρει στο προσκήνιο ξανά τις Gibson Les Paul ως signature model αυτού του μουσικού είδους. Αυτομάτως οι περισσότεροι στρέφονται προς την Epiphone Les Paul, μοντέλα της οποίας στοιχίζουν από 150€ έως 400€.
Gibson Les Paul, οι καλύτερες ίσως κιθάρες παγκοσμίως.
Αντίστοιχα πριν από δέκα και κάτι χρόνια, όταν η metal μουσική και όλες οι πιθανές μεταλλάξεις της (power metal, thrash metal, epic metal etc) ήταν στο προσκήνιο, τα λεγόμενα «μεταλλοκίθαρα» όπως οι Jackson και οι Ibanez αλλά και μερικές Epiphone όπως η Explorer πουλούσαν σαν τρελά.
Marshall και Fender home practice ενισχυτές, από τις καλύτερες επιλογές για entry level εξοπλισμό.
Είναι λοιπόν πολλές φορές το πιο δημοφιλές είδος της εποχής που θα επηρεάσει την απόφαση ως προς το ποιο μοντέλο θα επιλέξει κανείς να αγοράσει. Αυτή την περίοδο λοιπόν, στο entry level επίπεδο η Epiphone είναι η εταιρία που κυριαρχεί, έστω και οριακά έναντι της Squier. Άλλες ποιοτικές οικονομικές επιλογές μπορεί κανείς να βρει σε YAMAHA, Cort, Harley Benton, Jackson και Ibanez, με τις τελευταίες δύο όμως να απευθύνονται περισσότερο στους λάτρεις της metal μουσικής.
Παντός είδους κιθαριστικά περιοδικά.
Όσον αφορά τις ακουστικές και κλασσικές κιθάρες, η κατάσταση είναι παρόμοια. Σε αυτή την κατηγορία η Fender και η Yamaha είναι οι εταιρίες που κυριαρχούν. Δυναμικό παρών όμως δίνει τα τελευταία χρόνια και η ευρωπαϊκή εταιρία LAG. Αναφέρουμε το γεγονός πως είναι ευρωπαϊκή γιατί αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχουν δασμοί για τη μεταφορά από τα εργοστάσια στους προμηθευτές. Έτσι με αντίστοιχες τιμές με εκείνες των Yamaha, Fender, Epiphone και Takamine, με την αγορά μιας LAG μπορεί κανείς να έχει ένα όργανο με καλύτερη σχέση απόδοσης-τιμής από εκείνη που θα εγγυόταν το ποσό που δαπάνησε για κάποιο μοντέλο από τις άλλες εταιρίες στα ίδια χρήματα.
Άσχετα λοιπόν με τον ήχο του καθενός, με τα αισθητικά κριτήρια για το ποια κιθάρα θα αγοράσει, ακόμα και με το είδος της κιθάρας –ηλεκτρική ή ακουστική- έχει πάρα πολλές επιλογές. Με συνολικό κόστος που στο υψηλότερο για το εύρος της τιμής επίπεδο δεν ξεπερνάει συνολικά τα 300€ μπορεί κανείς να αποκτήσει όσα χρειάζεται για να ξεκινήσει αλλά και να συνεχίσει να παίζει. Στην περίπτωση της ηλεκτρικής κιθάρας βέβαια θα πρέπει να συνυπολογιστεί και το κόστος ενός ενισχυτή. Για home practice όμως υπάρχει πληθώρα οικονομικών επιλογών που δεν κοστίζουν περισσότερα από 50, 60€ και σίγουρα δε θα πάρουν και τα αυτιά των γειτόνων. Η επιλογή του κατασκευαστή δεν έχει πολλή σημασία αλλά ενδεικτικά αναφέρουμε τους Peavey, Fender και κυρίως τους Harley Benton οι όποιοι εδώ κερδίζουν τη μερίδα του λέοντος.
Τα πρώτα κιθαριστικά βήματα γίνονται συχνά σε ακουστικές ταστιέρες.
Ωραία όλα αυτά βέβαια αλλά μια εύλογη απορία είναι ποια είναι η διαφορά σε σχέση με το εύρος των τιμών, ανάμεσα στα 100€ και τα 300€. Υπάρχουν αρκετές απαντήσεις εδώ. Αρχικά, οι πιο οικονομικές κιθάρες κατασκευάζονται σε εργοστάσια της Ασίας με χαμηλότερο κόστος αλλά η μεγάλη διαφορά βρίσκεται αλλού. Στο γεγονός ότι κατασκευάζονται από λιγότερο ποιοτικό ξύλο, κάτι που ειδικά στις ακουστικές συνιστά μεγάλη διαφορά. Στις ηλεκτρικές πάλι οι διαφορές εντοπίζονται στο hardware –γέφυρα, κλειδιά- και στα ηλεκτρονικά –μαγνήτες, ηλεκτρικά- όπου η ποιότητα ανεβαίνει σε αναλογία με την τιμή.
Ανταλλακτικά είδη hardware για ηλεκτρική κιθάρα.
Πρέπει κανείς να γνωρίζει πως για τον ήχο μιας κιθάρας τα πάντα παίζουν ρόλο. Από το ξύλο που είναι κατασκευασμένη μέχρι τα ποντεσιόμετρα και την ποιότητα των κλειδιών. Όπως λοιπόν μια κιθάρα που κοστίζει 1000€ θα έχει καλύτερο hardware και καλύτερους μαγνήτες σε σχέση με μία που κοστίζει επτακόσια, αντίστοιχες θα είναι και οι διαφορές –αν και όχι τόσο αισθητές- ανάμεσα σε δυο κιθάρες που κοστίζουν 100 και 300€. Στον μουσικό εξοπλισμό ισχύει το δόγμα του «ότι πληρώνεις παίρνεις» και αυτό μεταφράζεται κυρίως σε χρόνο. Όσο καλύτερο είναι ένα όργανο, τόσο περισσότερο θα κρατήσει το ενδιαφέρον του νέου κιθαρίστα, καθώς ανάλογα με το πώς κινούνται και οι επιδόσεις του, μέσα σε δυο με τρία χρόνια το επίπεδο του πιθανώς να ξεπερνάει όσα μπορεί να του δώσει ένα πολύ φτηνό. Είναι ασφαλές να πούμε πως αξίζει κανείς να δαπανήσει –εφόσον βέβαια μπορεί να βρεθεί στο δίλημμα αυτή την εποχή- εκατό ευρώ παραπάνω γιατί θα εξασφαλίσει ένα καλύτερο όργανο.
Squier Enrty Level Bundles. Μία από τις καλύτερες επιλογές για όποιον κάνει τα πρώτα του βήματα στον κιθαριστικό κόσμο καθώςπεριλαμβάνουν και home practice ενισχυτή.
Παλιότερα τις οικονομικές κιθάρες θα μπορούσε κανείς να τις ζητήσει και λέγοντας «καλημέρα σας, θα ήθελα ένα κουπί.» Αυτή η εποχή όμως έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τα οικονομικά όργανα που κατασκευάζονται στην Ασία έχουν επιδείξει μια κατακόρυφη άνοδο στην ποιότητα και πολλές φορές, σε τυφλά τεστ εξοπλισμού, ακόμα και επαγγελματίες τα περνάνε για αμερικάνικα. Μεγάλα συγκροτήματα χρησιμοποιούν μοντέλα της Epiphone ή της Squier όπως οι Kings Of Leon ή οι National. Αυτό σημαίνει πως η αγορά μιας οικονομικής κιθάρας σε καμία περίπτωση δε συνεπάγεται με πεταμένα λεφτά, καθώς ακόμα και αν χαθεί το ενδιαφέρον, θα υπάρχει πάντα αξία μεταπώλησης.
Entry Level κιθάρες από την Cort.
Στην άλλη περίπτωση όμως όπου ο νέος κιθαρίστας δε θα είναι πια τόσο νέος και δε θα παίζει πια μόνο ένα-δύο ακόρντα τότε κινδυνεύει –όπως όλοι οι κιθαρίστες, κάθε επιπέδου- να πέσει θύμα του G.A.S. ή Guitar Acquisition Syndrome. Ιστορικά ποτέ κανείς κιθαρίστας δεν πρέπει να είπε «μου φτάνουν οι κιθάρες, οι ενισχυτές και τα πετάλια που έχω.» Αυτό σημαίνει πως αναπόφευκτα θα αρχίσει κανείς να ψάχνει για καινούργια όργανα που θα προσφέρουν περισσότερα ή που θα είναι πιο στοχευμένα ως προς το είδος –σαν τα «μεταλοκίθαρα» που αναφέραμε παραπάνω. Όμως η αρχική αγορά ενός καλού οικονομικού μοντέλου μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στο G.A.S. –γιατί να το γιατρέψει αποκλείεται- με τον εξής τρόπο. Μπορεί κανείς να ξεκινήσει να αλλάζει εργοστασιακά μέρη με πολύ καλύτερα ανταλλακτικά –γέφυρα, μαγνήτες, κλειδιά ακόμα και μπράτσο- επιτυγχάνοντας τρία διόλου ευκαταφρόνητα αποτελέσματα. Αρχικά θα έχει αναβαθμίσει τον ήχο της πρώτης του κιθάρας και θα αρχίσει να την ανακαλύπτει από την αρχή. Δευτερευόντως θα έχει πλέον ένα καθαρά προσωπικό όργανο και όχι πλέον κάποιο που βγήκε από γραμμή παραγωγής. Τέλος θα έχει ξοδέψει λιγότερα για τα παραπάνω απ’ όσα θα ξόδευε για να αγοράσει μια καινούργια.
Fender Stratocaster, η αγαπημένη κιθάρα του Jimi Hendrix.
Μιλήσαμε με τον Αναστάση Καγμάκη, ιδιοκτήτη του Music Accessories, ο οποίος ειδικεύεται, μεταξύ άλλων, στις μετατροπές κιθάρων και εξυπηρετεί πελάτες επαγγελματίες και καταξιωμένους στη μουσική σκηνή. Ο Αναστάσης μας είπε πως η πιο συνήθης πρώτη επιλογή είναι να αλλάξει κανείς τους εργοστασιακούς μαγνήτες με άλλους που «φοράνε» άλλες κιθάρες, οι οποίες μπορεί να κοστίζουν τρεις-τέσσερις φορές περισσότερο από την πρώτη κιθάρα. Στη συνέχεια κάποιος μπορεί να αλλάξει και άλλα μέρη της κιθάρας ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που αλλάζουν ολόκληρο το μπράτσο –στις λεγόμενες double cut κιθάρες όπως οι Squier και οι Jackson, όπου το μπράτσο είναι απλώς βιδωμένο- με αποτέλεσμα να απογειώσουν τον ήχο του οργάνου τους.
Guitar Necks, για όποιον ενδιαφέρεται να κάνει σημαντικές μετατροπές.
Με τις ανάλογες μετατροπές ο Αναστάσης έχει δει οικονομικές κιθάρες να μετατρέπονται σε εξοπλισμό πρώτης ποιότητας –ο γράφων έχει παίξει στο Μέγαρο Μουσικής (και ακόμα δεν κατάλαβε πως) με μπάσο Squier που κόστισε αρχικά 170€, συν άλλα τόσα για τον καινούργιο μαγνήτη, γεγονός που έκανε τον ηχολήπτη να έρθει να το δει από κοντά για να το πιστέψει.
Εν τέλει η αγορά μιας “entry level” κιθάρας είναι ζήτημα μεγάλης σημασίας. Η Αθήνα είναι γεμάτη γνωστά και λιγότερο γνωστά καταστήματα όπου μπορεί κανείς να τις δει και να παίξει μαζί τους πριν αποφασίσει ποια του κάνει περισσότερο, θέμα καθαρά προσωπικό. Οι επιλογές είναι πολλές και τα τελευταία χρόνια η σχέση απόδοσης-τιμής είναι πολύ θετική. Πολλοί είναι εκείνοι που ίσως μετά την πρώτη τους κιθάρα δε θα αγοράσουν κάποια άλλη γιατί θα βάλουν άλλες προτεραιότητες. Πολλοί είναι και εκείνοι που άσχετα με τι δρόμο θα ακολουθήσουν θα συνεχίσουν να παίζουν και να παίρνουν κιθάρες μια ζωή –είπαμε, κανείς δε γλυτώνει-. Η αγορά αυτή λοιπόν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως επένδυση γιατί πάνω σε αυτή θα μπουν οι βάσεις για το μέλλον, θα πονέσουν τα δάχτυλα, θα σπάσουν οι πρώτες χορδές στο κούρδισμα και θα γραφτούν τα πρώτα τραγούδια. Και είτε στο τέλος μείνει σαν διακόσμηση στον τοίχο, είτε μέσω μετατροπών μεταλλαχτεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό, είτε αφεθεί να υπάρχει είτε χυθεί αίμα πάνω της θα είναι πάντα κάτι σαν τον πρώτο έρωτα, αυτόν που δεν ξεχνάς και γούσταρες όσο τίποτα άλλο, όση σημασία και αν αποδείχτηκε τελικά πως είχε.
Οι φωτογραφίες είναι από τα καταστήματα: Καγμάκης Μουσικά, Εμμανουήλ Μπενάκη 36, 2103803727/ Logothetis Music, Χαριλάου Τρικούπη 81, 6937222011/ Φίλιππος Νάκας, Ναυαρίνου 13, 2103647111/ Music Accessories, Σόλωνος 81, 2103630232
Τα λεγόμενα μεταλοκίθαρα. Προφανώς..
Κεφαλή ενισχυτή Marshall, επιλογή πολλών επαγγελματιών ασχέτως του είδους που παίζουν. Η κεφαλή της KRANK, όπως και τα περισσότερα προϊόντα της, απευθύνονται σε metalheads.
Διάφορα και διαφορετικά είδη χορδών. Θα σπάσουν αρκετές και θα αλλάξουν περισσότερες ώσπου να βρει κανείς ποιές του ταιριάζουν περισσότερο.
