Είναι η ιδέα μου ή τον τελευταίο καιρό διακρίνω ένα revival του ελληνικού ροκ της δεκαετίας του ’80 και ’90; Μπάντες που δεν υπήρξαν ιδιαίτερα δημοφιλείς ή πετυχημένες την εποχή τους (για λόγους που πολύ εύκολα μπορώ να σκεφτώ) σήμερα βλέπουν το κοινό τους να έχει μεγαλώσει και την επιδραστικότητά τους να θεωρείται πλέον αυτονόητη σε οτιδήποτε νέο εμφανίζεται στην εγχώρια σκηνή. Το αξίζουν; Ή είναι το social media effect σε συνδυασμό με τα online και offline media που ξέμειναν από φίλους και γνωστούς που πρέπει να προωθήσουν;
Λίγο με ενδιαφέρει. Έκανα τη σύγκριση όμως μόνος μου, όταν έκατσα να γράψω για τους Nightstalker. Μια μπάντα που από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι και σήμερα δεν σταμάτησε να κάνει κεφάλια να κουνιούνται και χέρια να υψώνονται στον αέρα όπου και αν παίζει, από το υπόγειο του AN Club μέχρι το Gagarin 205 και τα σημαντικότερα festival του εξωτερικού. Μια μπάντα με κοινό, που έχει κερδίσει το σεβασμό όλων, με ελάχιστη προβολή.
«Η προβολή, δεν είναι κάτι που επιδιώκουμε» μου λέει ο Αργύρης, ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής των της μπάντας. «Ιδιαίτερα όταν δεν έχεις κάτι καινούργιο να πεις, ή να παρουσιάσεις, δεν υπάρχει λόγος να κουράζεις τον κόσμο με το να προσπαθείς να βρίσκεσαι παντού. Η μουσική σου σε κρατάει στην επικαιρότητα, όχι οι δηλώσεις και οι αναρτήσεις».
Το Dead Rock Commandos, ο έκτος και πιο πρόσφατος δίσκος του γκρουπ κυκλοφόρησε πριν ένα χρόνο και για πολλούς θεωρείται ο καλύτερος που έχουν βγάλει όλα αυτά τα χρόνια. «Μου δημιουργεί ένα μικρό άγχος αυτό. Με τον δίσκο αυτό αποκτήσαμε μεγαλύτερο κοινό, οι κριτικές ήταν καλές, ο κόσμος πλέον έχει περισσότερες απαιτήσεις από εμάς. Από την άλλη, θα κάνουμε ότι κάναμε πάντα. Θα γράψουμε και θα παίξουμε μουσική που μας αρέσει και μας εκφράζει. Αυτό αρκεί για να είναι ο επόμενος δίσκος ακόμα καλύτερος».
«Όλα όσα έρχονται μαζί με αυτή την επιτυχία, τα απολαμβάνεις ή τα θεωρείς αναγκαίο κακό;» τον ρωτάω, έχοντας στο μυαλό μου την πρόσφατη εμφάνισή τους στα 5/25 sessions του Εν Λευκώ στα οποία συμμετείχαν. Στη συνέντευξη που προηγήθηκε της live εμφάνισης ο Αργύρης δεν ήταν ιδιαίτερα ομιλητικός, αλλά στη συνέχεια φάνηκε να το απολαμβάνει όσο και ο κόσμος από κάτω. «Είναι ΟΚ, είναι ωραία. Όταν κάτι δεν μας αρέσει δεν συμμετέχουμε. Πάντα έτσι λειτουργούσαμε και δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό τώρα ή στο μέλλον».
Ο Αργύρης χάρη στον πατέρα και τον παππού του είχε μουσικά όργανα μέσα στο σπίτι από πολύ μικρός. Παίζοντας κιθάρα από τα έξι, δεν χρειάστηκε να δει κάποια μπάντα ένα βράδυ για να καταλάβει ότι θέλει να γίνει μουσικός ή να παίξει σε μια. Κατά κάποιο τρόπο, ήταν αυτονόητο. Οι Nightstalker δημιουργήθηκαν το 1989, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP το 1994 και το πρώτο τους album το 1996. Σε μια δεκαετία μουσικού αχταρμά όπου κυριαρχούσαν παράλληλα το grunge, το αμερικάνικο πανκ, η britpop, η indie και η dance με τα δεκάδες παρακλάδια της, αυτοί όχι μόνο δεν βιάστηκαν να πιάσουν το ρεύμα της εποχής, αλλά εμφανίστηκαν παίζοντας ένα από τα παραγκωνισμένα είδη. Το Hard Rock / Metal του Use ήταν αρκετά “uncool” εκείνη την εποχή. «Μας έλεγαν ότι είναι άκυρο αυτό που κάνουμε. Αλλά δεν δίνεις σημασία. Να παίξεις μουσική που δεν σου αρέσει; Δεν θα είσαι ποτέ καλός, και δεν θα το απολαύσεις. Γιατί αν το σκεφτείς, αυτό είναι. Να σου αρέσει, να το απολαμβάνεις. Πάρε για παράδειγμα τους Rolling Stones. Είναι 70 χρονών. Έχουν ανάγκη να ανέβουν στη σκηνή; Καμία. Το κάνουν γιατί τους αρέσει, γιατί “αυτό” είναι».
Σκέφτομαι ένα άρθρο που διάβασα πρόσφατα. Πως μεγάλες μπάντες δεν πρόκειται να ξαναβγούν. Επιπέδου Metallica, Sabbath, Zeppelin, Beatles, Stones. Παρά το γεγονός πως οι καλλιτέχνες τώρα έχουν δεκάδες εργαλεία στη διάθεσή τους, πρόσβαση σε ένα τεράστιο κοινό από την πρώτη ημέρα που θα φτιάξουν το συγκρότημα, παρ’ όλα αυτά δεν βλέπεις ότι κάποια μπάντα μπορεί να ξεχωρίσει. Οι Arcade Fire; Θα έχουν κοινό σε 15 χρόνια από τώρα; Οι Coldplay; Οι Queens Of The Stone Age; Το peak ήρθε νωρίς, και κάθε έτος που περνάει το κοινό τους τους αντικαθιστά με κάτι άλλο, μικρότερης διάρκειας. «Είναι εν μέρη αλήθεια αυτό, δύσκολα θα υπάρξουν ξανά τέτοιες μπάντες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν βγαίνουν καλά πράγματα. Πάρε για παράδειγμα τους Darkstar, εδώ από την Ελλάδα. Και άλλα συγκροτήματα. Το επίπεδο έχει ανέβει, τα παιδιά έχουν αφομοιώσει ακούσματα και πείρα και κυκλοφορούν καλούς δίσκους».
«Και εσείς;» τον ρωτάω. «Τι βλέπεις να γίνεται στο άμεσο;» «Εμείς δεν βιαζόμαστε. Σίγουρα θα κυκλοφορήσουμε και άλλους δίσκους, θα κάνουμε κάποια επιλεγμένα live, θα συνεχίσουμε να παίζουμε το rock που μας αρέσει για όσο μας αρέσει. Που νομίζω θα είναι για πάντα».
Ο Αργύρης έπρεπε να πάει σε μια πρόβα, οι Nightstalker γιορτάζουν τα πρώτα 25 χρόνια τους στο Gagarin στις 4 Απριλίου, και εγώ έπρεπε να πάω να πάρω το iPad από τα χέρια της κόρης μου. Την παρακολουθούσα από μακρυά τόση ώρα, να προσπαθεί να κάνει head banging με το Children Of The Sun στο repeat του YouTube. Την είχα πάρει μαζί στον Εν Λευκώ το προηγούμενο βράδυ και είχε εντυπωσιαστεί με το μακρύ μαλλί του Αντρέα (ο μπασίστας). Δεν τα κατάφερνε πολύ καλά, αλλά κάτι μου λέει πως η μπάντα αυτή θα είναι αρκετά χρόνια ακόμα ενεργή για να προλάβει να το κάνει σωστά σε κάποιο live τους.
Info: Οι Nightstalker θα γιορτάσουν τα 25α γενέθλιά τους την Παρασκευή 4 Απριλίου στο Gagarin 205 παρέα με πολλούς εκλεκτούς καλεσμένους. Εισιτήριο: 10 €.
