Ν Α Ρ Κ Ι Σ Σ Ο Σ
του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη
Απόψε αγάπησα τα μάτια μου,
κοιτώντας τα μες στον καθρέφτη:
να ’ταν το φως, που μες στην κάμαρα,
τόσο λεπτά κι ανάερα πέφτει;
Να ’ταν το ρόδο το απριλιάτικο,
που το ’χα βάνει στη γωνία,
να μην το δω να παραδίνεται
στη βραδινή την αγωνία;
Να ’ταν, αλήθεια, το τριαντάφυλλο,
που ξεψυχούσε στο ποτήρι,
– ή κάποιοι πόθοι που με παίδευαν,
και που είχαν απομείνει στείροι;…
το ρόδο που ’σβηνε, το πάθος μου,
το παραθύρι, που δεν κλείνω,
– ή μήπως επειδή σε κοίταξαν
τόσο πολύ, το βράδυ εκείνο;…
