Λίγο να έχεις παρακολουθήσει το φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια και δεν θες πολύ για να καταλάβεις πως έχει αρχίσει να λειτουργεί με χάρη και ακρίβεια και κάπως …εναλλακτική διάθεση στις μουσικές επιμέλειες του. Όχι πως λείπουν οι κλασσικές του βαριές νότες που ντύνουν εξόφθαλμα το συναίσθημα, ή οι mainstream-αδες της εποχής σε ποπ λαϊκό τραπ που εκβιάζουν με την κοινή αποδοχή τους την ευκολία της όποια σκηνής. Λίγο όμως να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά και πολύ εύκολα θα καταλάβεις πως το Παιδί Τραύμα (που φέτος οκ το παραμέλησαν) ή ο The Boy, ο Pan Pan, ο Κristof και τα άλλα παιδιά, είναι οι ήχοι που αγαπούν οι μικρομηκάδες και πολύ καλά κάνουν, αφού προέρχονται από παρόμοιους μικρόκοσμους όπως κι οι κινηματογραφικές τους προτάσεις το ίδιο και ακόμη περισσότερο.
Όχι, δεν ψάχνουμε εδώ τις μελωδίες που έντυσαν ποικιλοτρόπως τα κινηματογραφικά σχόλια στη μεγάλη οθόνη των Δραμινών «Ελευθερίας» και «Αλέξανδρου». Κι ας ήταν μια πολύ καλή χρονιά σύμφωνα με αυτά που ακούσαμε, για τα «μεγάλα» σκόρ των «μικρών» ταινιών. Από τους ηλεκτρονικοψίθυρους του The Boy στο «Kiddo», μέχρι τους ουράνιους μουσικοπίνακες του βραβευμένου Αλέξανδρου Δρυμωνίτη για το sci fi «Μάγμα» και από τον παλιό γνώριμο και αγαπημένο Στερεονοβικό, Coti K για το «The Last Journey» ως τον ευρωπαϊκό τεκτονισμό του Bjorn Svin στο «Toxic Magnus», ο δρόμος είναι μακρύς και ανοιχτός ακόμη και για κάποια απολαυστικά χάλκινα που περνούν από μια ταβέρνα «θεατρικής» κομψότητας για να τα κάνουν όλα άνω κάτω ή απλά για να σύρουν το χορό σε ένα λυτρωτικό the end (ο εξαίρετος συνθέτης Γρηγόρης Ελευθερίου και το συγκρότημα Hasta Brassta στο «Nothing Holier than a dolphin»).
Στο θέμα μας όμως και ιδού μια λίστα με τα τραγούδια που υπάρχουν στην τελική τριαντάδα των ταινιών και αγκαλιάζουν τις μοναχικές, τρυφερές, ερωτικές, οικογενειακές, φιλικές και κυρίως μεθυσμένες σκηνές, ακόμη και αν σε αυτά εμπεριέχονται κομμάτια τα οποία για την ώρα δεν «κυκλοφορούν» εκεί έξω, στα γιουτιούμπια και σποτιφάι της εποχής, όπως για παράδειγμα η απίθανη dance διασκευή του εθνικού ύμνου για το «Tokakis ή What’s my name» ή η χαδιάρικη συνεργασία-διασκευή της Kid Moxie με τον Γιώργο Μαζωνάκη στο «Ανήκω σε μένα» του δεύτερου, για τον «Θρόνο του Ξέρξη». Πρωταθλητής στο είδος, το παραμελειμένο από βραβεία «Όχι αύριο», που του έδωσε και κατάλαβε, με οκτώ μουσικά περάσματα στην νεανική του επιμέλεια.
Homo Perfectus
Pan Pan feat Melentini –Χτύπα με σαν ρεύμα
Lila
Θάνος Μικρούτσικος – Prelude for piano
Gum Cigarette
Alessi Brothers – Seabird
Papaveri e papere
Δημήτρης Τάσαινας- Papaveri e papere
Enomena
Testera- Testera
The last sigh
Dead Moon – Its ok
Toxic Magnus
1000mods- 21st Space Century
Το πέταγμα του πιγκουίνου
Maria Callas – Carmen Habanera
Όχι αύριο
Βέβηλος – Με την πλάτη στον τοίχο
Νιο.Στε. – Πόσο κοστίζει η ζωή σου
Βέβηλος – Κράτα λίγο αγάπη (για το τέλος)
Kings –Εδώ που μ’αφησες
Λόγος Τιμής – Το Φυλαχτό
Kings & Χρήστος Μενιδιάτης- Σε περίμενα
Ηλίας Βρεττός- Ένοιωσα
Στέλιος 748 (Νιο. Στε)- Μαύρος Κύκλος (Απώλεια)
The Last Journey
Χορωδία – Oh sea save me
Σήμερα ήθελα
Kristof –Ιστός
Kristof –Όλοι κοιμούνται
Kristof- Τηλεπάθεια
Και ένα σετ με ότι βρήκαμε από αυτά στο Spotify:
