7 χρόνων μόλις, ξεκίνησε να παίζει ντραμς. Ακολούθησαν η κιθάρα, το πιάνο και το τραγούδι, και η μετάβαση από τους Megadeth και τους Metallica στον Miles Davis. Τώρα, στα 24 του, ο Άκης Πικριδάς aka Aki Rei, κυκλοφόρησε το πρώτο του EP με τίτλο Vain Poetry, το οποίο μέχρι να έρθει στη ζωή επιβιβάστηκε αρκετές φορές σε ένα συναισθηματικό ρόλερ κόστερ, για να πιάσει στη συνέχεια ίσιωμα και να ευθυγραμμιστεί με τον «πραγματικό εαυτό» του.
Πατώντας το play, βυθίζεσαι σε μια πανδαισία ήχων που ξεκινά από το post rock για να περάσει σε disco, pop, jazz και retro 70s vibes. Αν και το ανεβαστικό single του 2022 “The Way I Am” τριγυρίζει ακόμα συχνά-πυκνά στο μυαλό μας, ο ίδιος δεν ένιωσε ποτέ ότι είχε αγγίξει με αυτό την ολότητα της καλλιτεχνικής του ταυτότητας – την οποία αισθάνεται πως προσεγγίζει περισσότερο με το Vain Poetry.
Τον συνάντησα λίγο μετά την κυκλοφορία του EP, αλλά και λίγο πριν έρθει στη δημοσιότητα το πρώτο δείγμα από τη συνεργασία του, σε επίπεδο παραγωγής, με τον Παύλο Παυλίδη, για το επερχόμενο άλμπουμ του δημοφιλούς καλλιτέχνη.
Η συζήτησή μας ξεκίνησε με αυθορμητισμό και ειλικρίνεια: «Ενώ είχα αρχίσει να δίνω μία ταυτότητα στα κομμάτια που προόριζα για το EP, συνέχισα για κάποιο διάστημα να γράφω πιο επιτηδευμένα και με περισσότερο pop ύφος, γιατί είχα την πεποίθηση ότι πρέπει να βγω στη σκηνή και “να τα σπάσω όλα”. Θεωρούσα πως αυτό θέλει ο κόσμος», θα μου πει ο Άκης, για να παραδεχτεί στη συνέχεια ότι την είχε «ψιλο-δει με την πάρτη» του, γιατί ήταν το διάστημα που μόλις είχε ανοίξει τους Still Corners στο Gagarin και είχε παίξει μπροστά σε 1000 άτομα. «Είχα πάρει μεγάλη επιβεβαίωση. Όταν όμως όλο αυτό ξεφούσκωσε, έκανα ένα διάλειμμα (και αρκετή δουλειά με τον εαυτό μου) και τον Ιανουάριο του 2023 αποφάσισα να πιάσω ξανά τα αρχικά κομμάτια που δούλευα και τα είχα βάλει στον πάγο. Είχε αρχίσει να με πνίγει η ιδέα του να μην κυκλοφορήσουν όπως αρχικά τα είχα σκεφτεί. Έτσι, όταν τα έπιασα ξανά, έκανα αρκετές αλλαγές στιχουργικά και ηχητικά γιατί ήθελα να φτιάξω κάτι το οποίο πραγματικά θα με εκφράζει και δεν θα είναι απλά catchy».
Θεωρώ ότι ο Έλληνας μουσικός πάσχει από την αρρώστια του τροβαδούρου, από την πεποίθηση ότι πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του για να αποδείξει την αξία του.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία, υπήρξαν δύο άνθρωποι-συνοδοιπόροι για τον Άκη. Ο ένας ήταν ο Joseph, frontman των Youth Valley (σ.σ. των οποίων ο Άκης είναι μέλος), που τον παρακίνησε να μην εγκαταλείψει τα κομμάτια και να τους προσδώσει την αληθινή ταυτότητά του. «Άρχισε να έρχεται κάθε πρωί σπίτι μου και να τζαμάρει μαζί μου, με αποτέλεσμα να βρούμε παρέα αρκετές μελωδίες».
Ο άλλος ήταν ο Βασίλης Νησσόπουλος (Whereswilder, Daphne and the Fuzz κ.ά.), τον οποίο είχε δει το 2019 όταν οι Whereswilder είχαν ανοίξει τους Planet of Zeus και είχε εντυπωσιαστεί με τις δεξιότητές του. «Τον θαύμαζα πριν τον γνωρίσω. Αρχίζοντας λοιπόν πια να παίζω μαζί του στο project της Δάφνης (Daphne and the Fuzz), του έβαλα ένα βράδυ να ακούσει τα κομμάτια μου και μου πρότεινε αμέσως να κάνει τη μίξη στο EP. Η δουλειά βγήκε μέσα σε τέσσερις μήνες. Για ‘μένα ο Βασίλης είναι μέντορας και τον αγαπώ πραγματικά».
Το γεγονός ότι το Vain Poetry ήρθε στη ζωή με πολλή αγάπη -και αρκετή αμφισβήτηση- τον βοήθησε να αποτάξει πολλά «κόμπλεξ» που τον περιόριζαν. «Θεωρώ ότι ο Έλληνας μουσικός πάσχει από την αρρώστια του τροβαδούρου, από την πεποίθηση ότι πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του για να αποδείξει την αξία του, και αυτό είχε καλλιεργηθεί έντονα μέσα μου. Θεωρούσα πως μόνο έτσι θα έπαιρνα το “ultra credit” σαν δημιουργός – και ειδικά σαν solo artist. Το γεγονός ότι τελικά δημιούργησα το πρώτο μου EP μαζί με δύο φίλους, με βοήθησε να αλλάξω mindset. Χρειάστηκε όμως να παλέψω πολύ με τον εαυτό μου, γιατί είχα μάθει να τα κάνω όλα με τον τρόπο μου. Στον επόμενο δίσκο, σκέψου, θέλω να γράψω και κομμάτια με άλλους μουσικούς. Πλέον έχω καταλάβει πως το νόημα είναι να βγαίνει καλή μουσική και να περνάμε καλά, γιατί στο τέλος θα την ακούμε όλοι μαζί αγκαλιά και θα γουστάρουμε».
Αναρωτιέμαι αν οι άμυνες που κλήθηκε να ρίξει σε αυτή τη διαδρομή της εσωτερικής αναζήτησης, υπήρξαν ακόμα πιο ισχυρές, αφού από παιδί έχει μάθει να παίζει αρκετά μουσικά όργανα, με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται να βασίζεται σε άλλους μουσικούς. «Ξεκάθαρα. Αυτός ήταν άλλωστε ένας από τους λόγους για τους οποίους έμαθα να παίζω όλα αυτά τα όργανα, για να μην έχω ανάγκη κανέναν. Οπότε έπρεπε να αναιρέσω αυτή τη στάση που είχα αναπτύξει και η οποία με είχε κάνει να πιστεύω πως είμαι άτρωτος. Επίσης, όταν άρχισα να τραγουδάω, αφού είχα μάθει να παίζω όλα αυτά τα όργανα, ντρεπόμουν σε ακραίο βαθμό γιατί και τα ντραμς και η κιθάρα μου είχαν δημιουργήσει ένα comfort zone. Είχα μάθει να “κρύβομαι” πίσω από αυτά σε μια σκηνή. Ακόμη νομίζω πως αν μου πάρει κάποιος την κιθάρα από τα χέρια θα είμαι σουπερ υπερκινητικός για να κρύψω την αμηχανία μου».
Καταλήγουν δηλαδή να στερούν τον αυθορμητισμό ή την απόλαυση οι πολλές δεξιότητες; «Είναι αρρώστια. Πολλές φορές θα ακούσω σκυλάδικα αντί για Thom Yorke, απλά και μόνο για να μην σκέφτομαι πολύ τεχνικά. Θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι συνέχεια ακόρντα. Χάνεται η ουσία, η ψυχούλα, το συναίσθημα – το να ακούσεις απλά ένα κομμάτι και να διασκεδάσεις. Παράλληλα, επειδή έχω διαγνωστεί με ΔΕΠΥ, πολλές φορές ξεκινάω να καταπιάνομαι με ένα project, υπερ-συγκεντρώνομαι σε αυτό και μετά μπορεί να δω κάτι άλλο στο YouTube και να θέλω να αφήσω αυτό που κάνω και να γράψω ένα άλλο κομμάτι, για παράδειγμα. Από τη μία, αυτό με έχει εξοικειώσει με την απρόβλεπτη γραφή και το να εναρμονίζω πολλά διαφορετικά είδη μεταξύ τους, αλλά δεν παύει να είναι βασανιστικό το να μην μπορείς να ηρεμήσεις ποτέ».
«Έχω ακόμα πολλή μουσική να βγάλω και θέλω να τη βγάλω σωστά», μου λέει με όρεξη ο Άκης. Η κυκλοφορία αυτού του EP, το οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει ως μια κολεκτίβα ιδεών, ήρθε πιο πολύ «ως μια ανάγκη για την ψυχική μου υγεία, για να νιώσω περισσότερο ο εαυτός μου. Δεν νιώθω ότι πρέπει να το γιορτάσω, να είμαι loud – γι’ αυτό και δεν με απασχολεί ιδιαίτερα το να κάνω ένα release show π.χ. Γιορτάζω με τον εαυτό μου μόνο και μόνο που βγήκε αυτό το EP και για ό,τι έρθει από εκεί και πέρα. Η ειλικρινής επιβράβευση του κόσμου που θα ακούσει τη δουλειά μου και θα δείξει ενδιαφέρον γι’ αυτή, είναι η μεγαλύτερη μορφή αποδοχής».
Παράλληλα με την κυκλοφορία του EP του, ο Άκης έχει έναν ακόμα λόγο για να είναι χαρούμενος με την εξέλιξή του ως καλλιτέχνης: Τους τελευταίους μήνες, βρέθηκε στο στούντιο με τον Παύλο Παυλίδη, δουλεύοντας σε επίπεδο παραγωγής τον επερχόμενο δίσκο του. Τον ρωτώ για όσα αποκόμισε από τη συνεργασία μαζί του, αλλά και πώς η δική του αισθητική αφήνει το αποτύπωμά της στην παραγωγή του άλμπουμ.
«Εντάξει, τι να πρωτοπώ γι’ αυτό… Ο Παύλος με έχει εξελίξει πάρα πολύ. Η τρέλα του με τον ήχο και τον ρυθμό σε βάζει στο τρυπάκι να μπαίνεις σε μονοπάτια που δεν πίστευες ότι μπορείς να ανακαλύψεις. Όπως λέει και εκείνος ”οκ, τα γράψαμε τα κομμάτια, τώρα πάμε να κυνηγήσουμε τα μικρά θαύματα”. Οι ώρες που έχω ρίξει στο να προσπαθώ να δημιουργήσω το μπλιμπλίκι που θα με κοιτάξει και θα μου πει ”αυτό είναι” είναι προσωπικά από τις πιο απολαυστικές στιγμές του δίσκου – πέρα από τo ατελείωτο γέλιo που έχουμε ρίξει μαζί με όλους τους μουσικούς που έχουν δουλέψει σε αυτόν τον δίσκο. Γενικά, πιστεύω ότι μέσα από αυτή την εμπειρία έχω εξελιχθεί και σαν μουσικός/producer αλλά και σαν άνθρωπος. Τώρα για το αν υπάρχει μέσα στο άλμπουμ η αισθητική μου… εεμμ ακόυστε τον δίσκο και πείτε μου (γελάει). Αν μπορώ να δώσω ένα μικρό hint, ψάξτε για τα arpeggiators», μου λέει με ενθουσιασμό.
Η κουβέντα μας στρέφεται στο στιχουργικό κομμάτι της προσωπικής δημιουργίας του. «Καταπιάνομαι περισσότερο με υπαρξιακά ζητήματα και αντλώ ερεθίσματα και από την κοινωνία. Η αποδοχή του εαυτού, το να μάθω να με αγαπώ και να μην είμαι “people pleaser”, έχουν κεντρική θέση στους στίχους. Το ομώνυμο κομμάτι του EP, Vain Poetry, που στιχουργικά είναι το αγαπημένο μου και συνοψίζει όλη αυτή την εσωτερική αναζήτηση, λέει σε ένα σημείο: “Yesterday I tried to kill myself but I failed”. Μεταφορικά, αποτυπώνει πώς η αρχική προσπάθεια να με απορρίψω ήταν εκείνη που τελικά με έκανε να εξελιχθώ. Αποτυπώνει το δύσκολο ταξίδι προς την αποδοχή, το πώς οι άνθρωποι επιδιώκουν πολλές φορές να αποτύχουν για να αναγεννηθούν και να πείσουν τον εαυτό τους ότι είναι εντάξει να μην είναι άτρωτοι».
Το Waiting the Sun, ένα ακόμα αγαπημένο του κομμάτι, θέτει στο επίκεντρο τις θηλυκότητες και τον φόβο με τον οποίο έχουν συνηθίσει να ζουν. «Ένα βράδυ με πήρε τηλέφωνο μια φίλη και μου ζήτησε να της κάνω παρέα γιατί την ακολουθούσε ένας τύπος ενώ περπατούσε. Μου το έλεγε σα να ήταν κάτι τόσο συνηθισμένο, και εκεί αναρωτήθηκα, γιατί να μας φαίνεται τόσο φυσιολογικό αυτό; Γιατί να περιμένετε τη μέρα για να νιώσετε λίγο πιο ασφαλείς και να μην μπορείτε να ζήσετε ελεύθερα το βράδυ; Καταλήγετε να φοράτε άλλα ρούχα από εκείνα που θέλατε, γιατί σκέφτεστε ότι θα περπατήσετε 15 λεπτά μέχρι το μετρό! Χαίρομαι πολύ που οι γυναίκες βρίσκουν το σθένος να μιλούν για όλα αυτά, αλλά ακόμη παλεύουν μόνες τους. Μας αφορά όλους όμως η πατριαρχία και δεν πρέπει να τη θυμόμαστε μόνο αν είναι η μαμά μας ή η αδελφή μας πάθουν κάτι».
Αν και όλα τα τραγούδια που έχει γράψει και κυκλοφορήσει έως τώρα είναι στα αγγλικά, ο Άκης ένιωσε πρόσφατα την ανάγκη να αποτυπώσει τις σκέψεις του με ελληνικούς στίχους. «Πριν από κάποιο διάστημα πέθανε η γιαγιά μου και αυτό με έκανε να γράψω το πρώτο μου ελληνικό κομμάτι (χωρίς απαραίτητα να το κυκλοφορήσω). Έχω μάθει να ξορκίζω με τη μουσική τις στεναχώριες και τα δυσάρεστα συναισθήματα, και αυτή τη φορά ήθελα να μιλήσω μέσα από τη μουσική μου στη γιαγιά και στη γλώσσα που κατανοεί. Είναι σαν ένα μικρό ποίημα, όσα θα ήθελα να της πω, γιατί δεν την αποχαιρέτησα και είχα καιρό να τη δω πριν φύγει. Θέλω να τη θυμάμαι στα ντουζένια της και όπως την αγάπησα. Δεν το έχω με τους αποχαιρετισμούς», μου λέει και χαμογελά νοσταλγικά.
