Χθες βράδυ ήταν μια πολύ συναισθηματικά φορτισμένη βραδιά για μένα προσωπικά, γιατί βρέθηκα στο Θέατρο Λυκαβηττού για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια και την τελευταία συναυλία του Morrissey εκεί, τον Ιούλιο του 2012. Ο Mika για μένα ήταν μια πολύ όμορφη συνθήκη για να κάνω επάνοδο στον λόφο και όταν βρέθηκα μέσα στον χώρο γύρω στις 20:00 με δυσκολία σταμάτησα να κλαίω (να ‘ναι καλά η Αγγέλα Κόλλια που τρόμαξε ότι κάτι έπαθα και με φρέναρε).
Η πρώτη ώρα κύλησε με πηγαδάκια έξω τις σκάλες των καμαρινίων (που πλέον, δυστυχώς, οι καλλιτέχνες δεν περνούν από εκεί για να ανέβουν στη σκηνή όπως παλιά και γινόταν τζέρτζελο, αλλά τέλος πάντων), μιλώντας για όλα όσα έχουμε ζήσει εκεί από τα ‘70s, για όσα έχουν αλλάξει, για όσα περιμένουμε να δούμε, γιατί ο Λυκαβηττός είναι μια ιεροτελεστία. Είναι οι παρέες που συναντιούνται έξω από το μπαρ και στο προαύλιο πριν τη σκηνή και λένε τα νέα τους, είναι ο κόσμος στα βραχάκια που φτιάχνει το τέλειο σκηνικό, είναι η θαλπωρή που σε κάνει να νιώθεις λες και είσαι στην αγκαλιά της φροντιστικής μάνας.
Ο Mika θα έβγαινε στις 21:00 αλλά εκείνη την ώρα ακόμα έμπαινε κόσμος (κάποιες κυρίες από διάφορες άλλες χώρες είχαν έρθει από τις 19:00 για να πιάσουν κάγκελο, ντυμένες στα χρώματα του ουράνιου τόξου, άλλες με παγιέτες και τεράστια λουλούδια στα κεφάλια τους) και το θέατρο ήταν σχεδόν άδειο. Μέχρι τις 21:40 κατάφερε να μαζέψει 200 ακόμα άτομα. Τα φώτα έσβησαν, ακούστηκαν οι πρώτες νότες της μουσικής και τρέξαμε προς τη σκηνή αλλά… δεν είδαμε πουθενά τον Mika. Τον ακούσαμε όμως και από την αναταραχή του κόσμου και έναν δυνατό προβολέα να πέφτει μέσα στον κύκλο του αμφιθεάτρου, διαπιστώσαμε ότι βρισκόταν μέσα στο κοινό. «Καλησπέρα σας», μας είπε σε άψογα ελληνικά -αφού εδώ και μια επταετία τουλάχιστον μένει στην Ελλάδα περίπου τους μισούς μήνες κάθε χρόνου και την καραντίνα την έβγαλε όλη εδώ- και μαζί με τον κιθαρίστα του, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, δημιούργησαν ένα ξέφρενο πάρτυ και όλοι μαζί χορεύαμε και τραγουδούσαμε μαζί τους.
«Τελικά είμαι πολύ τυχερός», είπε, «Έχω παίξει σε μεγάλους χώρους, μπροστά σε χιλιάδες κόσμου αλλά είναι η πρώτη φορά που θα παίξω μόνο για τους φίλους μου». Και τα έδωσε όλα. Συνέχισε αυτό το τρελό πάρτυ, μέσα στον κόσμο, ανέβηκε στη σκηνή, ξανακατέβηκε ακόμα δύο φορές, ανέβηκε επάνω σε κατασκευές στη σκηνή μαζί με τον κιθαρίστα του που έτρεμε μην πέσει (πόσο γλυκούλης και πόσο ταυτίστηκα που έπιανε το χέρι του Mika για να στηριχτεί στα σκαλάκια), χόρευε και πεταγόταν στον αέρα και η φωνή του έκανε ακριβώς το ίδιο. Ανεβοκατέβαινε τις οκτάβες λες και ήταν ΤΟ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και έδινε το έναυσμα για τον δικό μας χορό και το sing along μας, φωνάζοντας: «Πάμε, ένα, δύο, τρίααα». Ήταν αυτό που λέμε “απόλυτα ακομπλεξάριστος, υπερταλαντούχος καλλιτέχνης με μεγάλα κοχόνες”.
Μας μίλησε για τον τρόπο που πρέπει να αναζητάμε τη δική μας χαρά και να μην αφήνουμε κανέναν να μας την κλέψει, μας μίλησε για τη δύσκολη περίοδο που έχασε τη μητέρα του και της έγραψε το κομμάτι C’est La Vie, το οποίο μας τραγούδησε αμέσως μετά, ανέβασε ένα παιδάκι στη σκηνή για να μιλήσουν μαζί στο κοινό, τυλίχτηκε με τη σημαία από τον Λίβανο (τη γενέτειρά του) που του έδωσε κάποια φαν από εκεί και έφτιαξε ένα υπέροχο μουσικό καλειδοσκόπιο με όλα τα αγαπημένα μας τραγούδια (στο Relax, Take it Easy και το Grace Kelly κυριολεκτικά βγάλαμε το άχτι μας στον χορό).
Γιατί όμως ένας τέτοιος μεγάλος καλλιτέχνης (και δεν αναφέρομαι μόνο στο εύρος της επιτυχίας του παγκοσμίως αλλά στη δουλειά που κάνει, τόσο στο στούντιο, όσο και στα live του) να δίνει την πρώτη του μεγάλη προσωπική συναυλία στη χώρα μας (είχε εμφανιστεί και πριν τον Robbie Williams στο περσινό Rockwave Festival αλλά ήταν ως μέρος του line up ενός φεστιβάλ) και να έχει από κάτω μόνο 600 άτομα;
Κάποιος θα πει αυτομάτως: «Ε, αφού τέτοιοι είμαστε, δεν εκτιμάμε τα καλά πράγματα, αλλά γεμίζουμε τα θέατρα όταν παίζει ο Θανάσης και ο Σωκράτης». Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και πολλά χρόνια πριν όταν έπαιξε η Suzanne Vega σε έναν άδειο Λυκαβηττό και αποφάσισε να κάνει το live της στον κύκλο κάτω, μέσα στο κοινό αλλά δεν πιστεύω ότι μόνο αυτή είναι η αιτία. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να έχουμε εκατοντάδες συναυλίες κάθε καλοκαίρι (δεν θα πω για ολόκληρη τη χρονιά που είναι υπερδιπλάσιες), με εισιτήρια που πλέον έχουν φτάσει στον Θεό. Όταν το 2018 έπαιξαν για πρώτη φορά οι Arctic Monkeys στη Μαλακάσα, με εισιτήριο κάπου στα 75-80 ευρώ, όλοι γκρινιάζαμε για το πόσο ακριβό ήταν (και ήταν η μοναδική συναυλία με τόσο ακριβό αντίτιμο, τότε). Μόλις 4 χρόνια μετά, έχει πλέον παγιωθεί αυτή η συνθήκη και το εισιτήριο για συναυλίες και φεστιβάλ με ξένα ονόματα φτάνει τα 75 ευρώ σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Μόνο που πλέον δεν πραγματοποιούνται μόνο 3-4 συναυλίες κατά τη θερινή περίοδο. Είναι πολλά τα ονόματα που θέλουμε να δούμε κάθε χρόνο και δεν φτάνει ούτε ο μισθός αλλά ούτε και ο χρόνος. Ακόμα κι εμείς οι συντάκτες, που σε πολλά από τα events έχουμε προσκλήσεις για να τα καλύψουμε δημοσιογραφικά, δεν έχουμε τον χρόνο, ούτε τις αντοχές να μπορέσουμε τρέξουμε σε όλα. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο για κάποιον που και πρέπει να πληρώσει και πρέπει να δουλέψει για να βγάλει τον μισθό του για ανταπεξέλθει, όχι παρακολουθώντας μια συναυλία ή μία παράσταση και να γράψει μετά για αυτή, αλλά ξενυχτώντας στο γραφείο του ή οπουδήποτε αλλού το απαιτεί η δουλειά του.
Εμείς, οι λίγοι, που ανεβήκαμε χθες βράδυ στον Λυκαβηττό, περάσαμε υπέροχα. Και ο Mika υπέροχα πέρασε και μετά (αν κρίνω από τις πεζοπορίες που μου είπε στη συνέντευξη που μου είχε δώσει πριν λίγο καιρό ότι κάνει διαρκώς στην Αθήνα) πιθανότατα κατηφόρισε με την παρέα του με τα πόδια στο σπίτι του στο Μετς και χέστηκε που δεν είχε τον κόσμο που περίμενε, γιατί είχε τον κόσμο που θέλει κάθε καλλιτέχνης να έχει: παθιασμένο, ζεστό, συλλογικό, χαμογελαστό, αλλά πρέπει επιτέλους οι διοργανωτές να καταλάβουν ότι με αυτά τα εισιτήρια και τόσες πολλές προτάσεις, αν δεν βοηθήσουν οι ίδιοι την παραγωγή τους και τους καλλιτέχνες κατεβάζοντας τις τιμές, θα έχουν σε πολλές περιπτώσεις και χώρους άδειους. Ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα είχαν πληρότητα και θα έβγαιναν κερδισμένοι και υλικά αλλά και ηθικά. Επειδή άκουσα και για άλλες συναυλίες που ακυρώθηκαν φέτος ή έχουν κόψει μόνο 500 εισιτήρια, ελπίζω αυτές οι φετινές απογοητεύσεις να λειτουργήσουν ως ένα καλό μάθημα και του χρόνου να μπορέσουμε να απολαύσουμε περισσότερα ονόματα και τα ονόματα να απολαύσουν περισσότερους από εμάς.
