«Μια Μοτοκούζι διασχίζει το μεγάλο δρόμο/
κρατάς την Πολαρόιντ σα μοναδικό όπλο».
Στέρεο Νόβα.
Συνάντηση μια Παρασκευή πρωί στο μετρό Άγιος Αντώνιος, εκεί μπροστά στο πρακτορείο, εκεί σε μια πλατεία που κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμη πώς και έχει ξεφύγει από τις στιγμές του συγκροτήματος, καθότι έξοχο στερεονοβικό ντεκόρ δεν το συζητώ, όποτε περάσεις μια βόλτα από εκεί, θα καταλάβεις γιατί.
Αυτό το πρωινό μοτοκούζι βεβαίως δεν υπάρχει, ούτε και η πολαρόιντ, μόνο το αυτοκίνητο του Κωνσταντίνου που τους χωράει όλους, και η κάμερα της Βαλέριας Ισάεβα, νέο έντρι στην ομάδα, νέο κορίτσι, με τη διάχυτη ενέργεια από την ιστορία του γκρουπ να κυλά σε κάθε της κλικ κι ας μην το ξέρει.
«Αν κλέβαμε το Βόλβο απ’ την άλλη άκρη του δρόμου/ θα ‘φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;». Μη λέμε ανόητα πράγματα. Φυσικά και θα έφευγα. Μέχρι το τέλος του κόσμου και ακόμη πιο πέρα. Για την ώρα βεβαίως δεν χρειάζονται οι μεγάλες βαλίτσες. Ένα σακιδιάκι είναι αρκετό. Η εμφάνιση των Στέρεο Νόβα στην Ελευσίνα είναι μια καλή αφορμή για μια βόλτα σε ένα από τα τοπία που ο Μιχάλης και ο Κωνσταντίνος, ο Κωνσταντίνος και ο Μιχάλης, αγάπησαν τόσο.
Πλοία, θάλασσα, φουγάρα, γερανοί, η ζωή, η εγκατάλειψη, τα ποιήματα στα σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα, μην τα ξαναλέω, οι δικές τους λέξεις που «μυρίζουν» 90s και ξέφυγαν μέσα στο χρόνο, είναι απελπιστικά οικίες, κρυφά τατουάζ κάτω από την επιδερμίδα μας.
Το γκρουπ τα τελευταία χρόνια επαναπροσδιορίζει την επαφή με το κοινό του μέσα από σποραδικές εμφανίσεις που σκάνε από το πουθενά, σαν άστρα που πέφτουν από τα έγκατα του ουρανού για να δώσουν φως και θετικότητα. Επαναεμφανίζει άλμπουμ και συστήνει εκ νέου τις σκέψεις του. «Φως μικρό μου, ταξιδιάρικο/ πάρε τούτο το παράπονο/ μέσα απ’ τα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή/ ένα ταξίδι στη Γη».
Νέες φωτογραφήσεις του γκρουπ είναι ακόμη πιο σπάνιες. Τα διυλιστήρια, οι αποβάθρες της Ελευσίνας δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένας εικονοκλαστικός μαγνήτης. Και ένας γνώριμος «φίλος» από τα παλιά. Ειδικά για τον Κωνσταντίνο που έγραψε για το απίθανο ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσαφτή «Αγέλαστος Πέτρα» μια από τις εσωτερικές του μουσικές καταθέσεις – αξέχαστο το κατσίκωμα στον Δαναό, αν τα θυμάμαι καλά, πάνω στο καλωσόρισμα των 00s, για να το δούμε ξανά και ξανά, τόσο μαγεμένοι από αυτή την κινηματογραφική εμπειρία.
«Και κάπως έτσι περπατάει ο ένας πίσω απ’ τον άλλο/ γελώντας ή κλαίγοντας σ’ ένα κόσμο μεγάλο». Στάσεις, επιλογές location, καφές στο χέρι, ήχοι να τρέχουν μέσα στο κεφάλι, γέλια που σκάνε από ιστορίες παλιές, περπάτημα ανάμεσα σε βαριές σιδεριές -άδεια κουφάρια που θυμίζουν τις ασπρισμένες φαλαινοραχοκαλιές στο Λεβιάθαν του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ-, εργοτάξιο, μπουλντόζες, αστική ερημιά, σκόρπιοι γερανοί. Οι αδερφοί Κοέν αν ήταν εδώ θα έστηναν σκηνές για όσκαρ, δεδομένο. Στο βάθος, φύλακες που προστατεύουν τις άδειες περιουσίες κοιτούν, δεν πλησιάζουν, απλά παρακολουθούν από απόσταση μη τυχόν και παρασπονδίσεις (κάνοντας άραγε τι;). Οι «βόλτες κοντά στο λιμάνι» έχουν τον χαρακτήρα της πρώτης επαφής, η θάλασσα όμως είναι εκεί δίπλα και σε καλεί για το απόλυτο shooting γιατί αυτή ξέρει, και πώς να σε αγκαλιάζει και πώς να σου αποκαλύψει τα πιο κρυφά της μυστικά…
Υποψιάζομαι πως το Μικρό Αγόρι θα είναι ένα από αυτά τα highlight της βραδιάς του Σαββάτου. «Το τελευταίο χτύπημα, το τελευταίο χτύπημα/ το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα». Όπως και η Νέα Ζωή, ο Εξώστης ή το Ταξίδι της Φάλαινας. «Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες/ είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες». Υποψιάζομαι γιατί το play list έχει κλειδωμένες τις πόρτες του. Υποθέτω όποιο κι αν είναι, θα εμφανιστεί και πάλι πειραγμένο, εξαφανίζοντας αχόρταγα το χρόνο που πέρασε.
Θα είμαστε εκεί στο παράκτιο μέτωπο, έξω στο προαύλιο, μπροστά στο «άδειο» κτήριο με τις «μεγάλες δονήσεις», ακούγοντας μουσικές και λόγια που σύστησαν φως και αλήθειες στις ανθρώπινες κεραίες μας. Και χαζεύοντας το καλύτερο παιχνίδι με φώτα, σύμφωνα με «φήμες», που ίσως έχει δει στη ζωή σου. Παρέα με τους φύλακες ενός μεσημεριού Παρασκευής που τους αναγνώρισαν και τους φώναξαν με τα μικρά τους ονόματα αφού τα data του φαν κλάμπ οργιάζουν στη περιοχή, ακόμη και σε αυτά τα απρόβλεπτα σημεία.
«Όταν τ’ αεροπλάνα πετάνε/ η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε». Όχι και τόσο τελικά.
Το Σάββατο θα διασχίσουμε την Ιερά Οδό, την Καβάλας, θα δούμε στο βάθος τη θάλασσα, τα πλοία, την πόλη, τον καπνό στα φουγάρα, θα πλησιάσουμε και θα γιορτάσουμε την Ελευσίνα και την εικόνα της ως νέα πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μέσα από ένα «πολύχρωμο» πρόγραμμα με εκθέσεις, Dj πάρτι και παράλληλες εκδηλώσεις σε όλη τη πόλη. Και λίγο πριν γυρίσουμε, θα έχουμε μαζέψει καινούργιες στιγμές από το Πρώην Εργοστάσιο ΙΡΙΣ. Για να τις προσθέσουμε στο «μουσειακό» παζλ των ζωντανών στερεονοβικών αναμνήσεων. Δίπλα στο Καφέ Παράσταση, στο Τέσσερα, στο Ρόδον, στον Πεδίο του Άρεως, στα μικρά επαρχιακά μπαρς των 90ς, στις εγκαταστάσεις Μπήτρου (πάρτι της Lifo για τον τρίτο της χρόνο), στο Νιάρχος.
Υ.Γ.: «Ενώ η βροχή πέφτει, καθώς περνάνε τα τρένα/ κι εγώ που κατά βάθος θέλω να κάνω το σωστό/ θέλω να είμαι μαζί σου γιατί μου αρέσει να ζω»: Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, αυθαδιάζω όμως και στέλνω request στο σύμπαν για το Κρεβάτι και ο Σκύλος, το «δικό μου» στερεονοβικό τραγούδι, μπας και πιάσει. Μιάμιση ώρα θα κρατήσει η εμφάνιση, ποιος ξέρει, μπορεί εκεί κάπου ανάμεσα στα παλιά και τα νέα να εμφανιστεί. Ρετουσαρισμένο, γλυκόπικρο και τόσο συναισθηματικά γνήσιο μέσα από την τζάζι πανοπλία του. Ποιος ξέρει…
Σάββατο 4 Φεβρουαρίου, στην έναρξη της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 2023, στην Ελευσίνα.
Η εμβληματική εκκίνηση του προγράμματος της 2023 Ελευσίς αποτελεί ιδέα/σύλληψη του Γενικού Καλλιτεχνικού Διευθυντή Μιχαήλ Μαρμαρινού, σε σκηνοθεσία του διακεκριμένου Βρετανού σκηνοθέτη Chris Baldwin
Την συναυλία των Στέρεο Νόβα ακολουθεί after-party στις αποθήκες του Παλαιού Ελαιουργείου αποκλειστικά με γυναίκες DJs από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Disco, house και techno ρυθμοί σε ένα βιομηχανικό τοπίο, με ένα εκρηκτικό line up που αποτελείται από τις Mini Zucchini (Τιμισοάρα, Ρουμανία), DJs ENIKŐ (Βέσπρεμ, Ουγγαρία), MOTERIS (Κάουνας, Λιθουανία), Fo aka Fofi Tsesmeli (Ελευσίνα, Ελλάδα), Amii Watson (Ες-συρ-Αλζέτ, Λουξεμβούργο).