Madrugada κανείς δεν σας αγαπάει όσο εμείς

Madrugada, κανείς δεν σας αγαπάει όπως εμείς

Και κρατάει πολλά χρόνια αυτή η αγάπη όπως αποδείχθηκε για ακόμη μία φορά το περασμένο Σάββατο στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο. Γράφει η Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού (@alexkatsarou), Αναστασία Ζησοπούλου

«Nobody loves you like we do» έγραφε το πανό που κρατούσαν στις πρώτες σειρές οι παθιασμένοι fans των Madrugada, σε μία παράφραση του τραγουδιού με το οποίο άνοιξαν τη συναυλία.

Και είναι αλήθεια ότι το νορβηγικό συγκρότημα έχει βρει τα κουμπιά μας. Ακόμα και τα χρόνια της απουσίας του, εμείς το κρατούσαμε στην καρδιά μας, όπως και τον Sivert Høyem που δεν έχανε την ευκαιρία να μας επισκέπτεται είτε μόνος του, είτε με το supergroup Paradise που είχε δημιουργήσει για ένα διάστημα.

Γνωρίσαμε τους Madrugada σε κλειστούς χώρους, σκοτεινούς, εκεί που ιδρώναμε όλοι μαζί και τα δάκρυά μας μπλέκονταν με των διπλανών. Που μας έπεφταν οι μπύρες από το χέρι όταν ο Sivert βουτούσε στο κοινό και τρέχαμε να τον αγγίξουμε.

Μεγαλώσαμε όλοι μαζί και ξεχωριστά, με απώλειες, με απουσίες, με φιλιά γλυκά σαν μέλι και αλατισμένη γεύση από ιδρωμένα κορμιά στο στόμα και η αγάπη μεγάλωσε και γέμισε στάδια. Δεν ξέρω αν οι Νορβηγοί είχαν αγωνία για το αν θα καταφέρουν να σταθούν στο Καλλιμάρμαρο και αν θα είναι μεγάλη η προσέλευση αλλά όποια αγωνία και να υπήρχε σίγουρα εξαφανίστηκε όταν αντίκρισαν πάνω από 20.000 άτομα να τους υποδέχονται με ενθουσιασμό..

Και ανταπέδωσαν όπως κάνουν πάντα. Παίζοντας σχεδόν δυόμιση ώρες τραγούδια μελαγχολικά δίνοντας και πάλι έμφαση στο πρώτο, λατρεμένο του ελληνικού κοινού, άλμπουμ τους “Industrial Silence” αλλά και κάποια από την τελευταία τους κυκλοφορία, “Chimes at Midnight”.

Όλα κύλησαν ρολόι, στις 20:30 η Amanda Tenfjord ανέβηκε στη σκηνή για μισή ώρα κάνοντας μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση που εμένα προσωπικά μου φάνηκε αδιάφορη αλλά σίγουρα δεν με χάλασε. Πιο πολύ λειτούργησε σαν ένα ήρεμο, μελωδικό χαλί την ώρα που ο κόσμος συνέχισε να μπαίνει στο στάδιο.

Ακριβώς στις 21:15 ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Nobody loves you like I do” και η φωνή του Sivert τόσο καθαρή, καθυσηχαστική και δυνατή, όπως πάντα, έσκισε τον αέρα και… αυτό ήταν. Μας πήρε μαζί του χωρίς καμία προσπάθεια.

Μια πολύ ατμοσφαιρική στιγμή της βραδιάς ήταν όταν συνόδευσαν το συγκρότημα σε δύο τραγούδια τα κορίτσια της χορωδίας της Δήμητρας Καραμπεροπούλου, Irida Vocal Ensemble ενώ το ντουέτο με την Ane Brun έδωσε έναν country αέρα στη βραδιά.

Όλα υπέροχα θα σκεφτεί κάποιος λοιπόν. Εγώ πάντως έχω μία ένσταση. Έχοντας δει πολλά live τους σε κλειστούς χώρους αλλά και τον Sivert μόνο του και σε μουσικές σκηνές και στο Ηρώδειο, ένιωσα ότι ο παλμός που υπάρχει σε μικρότερα μαγαζιά αλλά και η σύνδεση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό, έλειπε από το τεράστιο, ανοιχτό Καλλιμάρμαρο. Στο ‘Majesty’ και το ‘Honeybee’ περίμενα ότι θα σειστεί το στάδιο από τις φωνές μας (το ίδιο και ο Sivert που ζήτησε από τον κόσμο να τραγουδήσει) και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι σε ακτίνα πολλών μέτρων ακουγόταν μόνο η δική μου γκαρίλα.

Η ατμόσφαιρα υπήρχε, τα φώτα έκαναν ωραία παιχνίδια, ο ήχος ήταν καμπάνα και καθαρός αλλά… έλειπε αυτή η μαγική επαφή, (τουλάχιστον πέρα από τον πυρήνα των παθιασμένων που βρίσκονταν στις πρώτες σειρές), η σχεδόν μυστική, που κάνει μια συναυλία ξεχωριστή και προσωπική υπόθεση. Επίσης μου έλειψε -και πάλι- το ‘The hour of the wolf’ που έχω να το ακούσω από το 2014 όταν εμφανίστηκε ο Sivert στο Stage Volume 1. Ελπίζω τώρα που κατάφεραν να κατακτήσουν και το Καλλιμάρμαρο οι Madrugada, την επόμενη φορά να ιδρώσουμε μαζί τους σε ένα κλαμπάκι σαν αυτά που μας έφεραν τόσο κοντά τους κάποτε.