Η δυνατότητα που έχουμε σήμερα να μαθαίνουμε όσα συμβαίνουν ανά τον κόσμο, ακριβώς τη στιγμή που συμβαίνουν, κατά τη γνώμη σου μεγεθύνει μία αίσθηση αδικίας για όλα αυτά τα δεινά ή απλώς αποκαλύπτει την αληθινή φύση του κόσμου μέσα στον οποίο γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε; Θα έλεγα ότι επιτέλους μπορούμε να κατανοήσουμε την ταλαιπωρία και τα βάσανα που συνέβαιναν στο παρελθόν, χωρίς το κοινό να μπορεί να τα πληροφορηθεί. Μπορούμε επιτέλους να κατανοήσουμε τις δόλιες πράξεις των κυβερνήσεών και των πολιτικών μας για τις οποίες δεν βρέθηκαν υπόλογοι, γιατί ανέκαθεν έλεγχαν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Αλλά δεν χρειαζόμαστε πια τις τηλεοπτικές ειδήσεις να μας δείξουν τι συμβαίνει εκεί έξω, μπορούμε να το δούμε και να το μαγνητοσκοπήσουμε μόνοι μας. Οι κοινωνικές εξεγέρσεις ανά τον κόσμο είναι κατά τη γνώμη μου μια υπέροχη, νέα ευκαιρία, και διαδραματίστηκαν σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της διαδεδομένης χρήσης του internet και των smartphones. Το BBC και το CNN και το Fox News δεν μπορούν πια να σερβίρουν προπαγάνδα, γιατί οι άνθρωποι στη Συρία ή την Ουκρανία είναι εκεί, και αποθανατίζουν τα γεγονότα ακριβώς τη στιγμή που συμβαίνουν, ολόκληρες μέρες πριν το όποιο CNN αποφασίσει τι θέλει να δείξει ή όχι στον κόσμο. Η μιζέρια και το μίσος, λοιπόν, σε όλο τον πλανήτη κάθε άλλο παρά νέα δεδομένα είναι, αλλά επιτέλους μπορούμε να τα δούμε χωρίς καμία κυβερνητική παρέμβαση – αυτό είναι το νέο. Όποια άνεση έφερε το internet για τον λαό, ταυτόχρονα αποτελεί και κατάρα για τους πολιτικούς ηγέτες που δε μπορούν να κάνουν όσα έκαναν χωρίς να λογοδοτούν. Βέβαια, επειδή σου είπα ότι βρίσκω συναρπαστικές τις κοινωνικές εξεγέρσεις, δεν σημαίνει ότι βρίσκω συναρπαστικούς τους θρησκόληπτους οπλισμένους φονταμενταλιστές σαν τα μέλη του ISIS. Κάθε άλλο. Υπάρχει μεγάλη διαφορά.
Το World Peace Is None of Your Business, και ολόκληρο το άλμπουμ και -κυρίως- το ομώνυμο τραγούδι, περιέχει μερικούς από τους πιο εξώφθαλμα πολιτικούς στίχους σου, αφού ουσιαστικά αφορίζεις την έννοια της ψήφου, υποστηρίζοντας ότι απλώς διαιωνίζει το κακό, που είναι το ίδιο, είτε εκλέγεται η αριστερά είτε η δεξιά. Μήπως αυτά είναι απλώς ωραία, «ρομαντικά» λόγια, χωρίς αντίκρυσμα στην πραγματικότητα; Μπορώ να μιλήσω με όρους «αριστεράς» και «δεξιάς» μόνο για την Αγγλία, όπου υπάρχει μικρή διαφορά μιας και όλες οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν με δέος τις ίδιες δυνάμεις, τους ίδιους τραπεζίτες, τους ίδιους επιχειρηματικούς ομίλους, και, ακόμη χειρότερα την αυτοαποκαλούμενη υψηλή κοινωνία. Όλοι έχουμε ανάγκη από ηγέτες που θα ακούνε τον λαό, όμως αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ και γι’ αυτό ο κόσμος είναι ένα τόσο δυστυχισμένο μέρος. Οι κακοί πολιτικοί σαν τον Tony Blair μπορεί ιστορικά να έχουν συνήθως ένα κακό τέλος, όμως φροντίζουν ώστε όσο ατιμασμένοι κι αν είναι όταν φύγουν από την εξουσία, οι άνθρωποι τους οποίους πρόδωσαν να συνεχίσουν να πληρώνουν ώστε εκείνοι να απολαμβάνουν έναν πολυτελή τρόπο ζωής, όπως θα κάνουν ο Blair και η οικογένειά του μέχρι να πεθάνουν. Γι’ αυτό η πολιτική ως επάγγελμα είναι ελκυστική μόνο σε όσους μεθάνε από τη διαφθορά, ανθρώπους αναίσχυντους που δεν τους καίγεται καρφί για τις ζωές των άλλων. Η ψήφος είναι μία μεγάλη ψευδαίσθηση, γιατί αν και η διαδικασία της ψηφοφορίας φαντάζει ως δημοκρατική, από τη στιγμή που κάποιος θα εκλεγεί, δεν δείχνει καμία προσήλωση στη δημοκρατία, και αν κάποιοι διαφωνούν με την κυβέρνηση, βαφτίζονται εξτρεμιστές και ταραξίες. Ενώ είναι απλά ο λαός.
Η ιδέα ενός μέρους το οποίο θα μπορείς να αποκαλείς σπίτι σου, αποτελεί ακόμη για σένα ένα τεράστιο, άλυτο μυστήριο; Σε σχέση με το παρελθόν είμαι ακόμη πιο μακριά από την απόκτηση ενός σπιτιού, κάπου όπου θα μπορώ να καθίσω και να ηρεμήσω. Επί της ουσίας είμαι άστεγος από το 2007. Και ποτέ μου δεν απέκτησα κινητό τηλέφωνο.
Όσοι αναζητούν εμμονικά το φως της δημοσιότητας είναι για μένα η αποθέωση της ανθρώπινης απελπισίας. Πρόκειται για ένα κενό που τίποτα δε θα μπορέσει ποτέ να το γεμίσει, και συνήθως αυτοί που το κυνηγούν είναι άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν.
Όταν ανεβαίνεις στη σκηνή, το ένστικτό σου σε οδηγεί σε πιο στενή επαφή με τα εικοσάχρονα indie kids που χοροπηδάνε μπροστά από τη σκηνή ή με τους μεγαλύτερους – που ήταν εικοσάρηδες ακόμη και πριν ξεκινήσεις τη σόλο καριέρα σου – που σε παρακολουθούν όμορφα κι ωραία από τις κερκίδες, καθιστοί και κουνώντας τα πόδια τους; Δεν έχει καμία σημασία για μένα, ούτε κατά το ελάχιστο. Είμαι διατεθειμένος να έρθω σε επαφή με οποιονδήποτε αρκετά πρόθυμο να με ακούσει.
Αν υποθέσουμε ότι ισχύει αυτό που λένε κάποιοι για τους συγγραφείς, ότι δηλαδή πρόκειται για ανθρώπους που μέχρι το τέλος της ζωής τους παραμένουν ανικανοποίητοι, και δύσκολοι για να ζήσει κανείς μαζί τους, τι θα έλεγες ότι τρέχει με τους τραγουδοποιούς που αποφασίζουν κάποια στιγμή να γράψουν το δικό τους βιβλίο; Έτσι είναι κατά κανόνα όλοι οι άνθρωποι. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν που να ήταν χαρούμενος στο νεκροκρέβατό του. Είναι δυστυχές ότι έχουμε την τάση να επανεξετάζουμε προσεκτικά τις ζωές μας όταν αισθανόμαστε κουρασμένοι και απελπισμένοι, αλλά τι να κάνεις, αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Αν είσαι σε ένα γήπεδο και παίζεις ποδόσφαιρο και η μέρα είναι ηλιόλουστη και διασκεδάζεις με τους καλύτερους φίλους σου και κοντεύεις να σκοράρεις ένα εντυπωσιακό γκολ, δεν σταματάς ξαφνικά για να πεις στον εαυτό σου «πως αισθάνομαι για τη δυστυχία και την αποξένωση;» Δεν έχει καμία σημασία αν πουλάς φρούτα ή αν είσαι επιτυχημένος συγγραφέας. Η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι οι συγγραφείς μετράνε την ευτυχία ή την έλλειψη της και μετά γράφουν γι’ αυτή, ενώ οι μανάβηδες κρατάνε αυτές τις σκέψεις για τον εαυτό τους.
Λένε επίσης για τους συγγραφείς ότι συνέχεια γράφουν το ίδιο βιβλίο, που βασικά σημαίνει ότι ο κάθε συγγραφέας, όπως ο κάθε άνθρωπος, έχει τις δικές του εμμονές. Μιας και η δική σου συγγραφική καριέρα ξεκίνησε με μία αυτοβιογραφία που έγινε πρώτο θέμα σε όλο τον κόσμο, τώρα που ετοιμάζεις το επόμενο βιβλίο σου, το βρίσκεις πιο δύσκολο να απεκδυθείς τον εαυτό σου και να σκαρφιστείς νέους ήρωες; Καθόλου δύσκολο γιατί είναι το χέρι μου που κινεί την πένα μου και τα δάχτυλα μου που χτυπάνε τα πλήκτρα του υπολογιστή και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αντλείς δύναμη από αυτά που ξέρεις ή μπορείς να φανταστείς, οπότε αν τελικά απεκδυθείς τον εαυτό σου, όπως λες, είναι σαν να εγκαταλείπεις τα πάντα. Το πιθανότερο είναι ότι έτσι θα καταλήξεις να πάψεις να έχεις έστω κι ένα λόγο για να γράψεις το παραμικρό.
Συμφωνείς με την τρόπον τινά Σωκρατική θεώρηση των πραγμάτων, ότι δηλαδή για να παραμείνει δημιουργικός ένας άνθρωπος, πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να διατηρήσει ζωντανό ένα έντονο αίσθημα άγνοιας και περιέργειας; Ποτέ μου δεν βίωσα την εμπειρία της ευκολίας. Όπως με όλα, όμως, σε αυτή τη ζωή, η αίσθηση του χιούμορ βοηθάει πολύ. Πέραν αυτού είσαι εντελώς μόνος σου. Δε νομίζω ότι μπορείς να αποφασίσεις να παραμείνεις δημιουργικός, όπως το θέτεις, γιατί αυτό υπονοεί ότι θα μπορούσες, αν το ευχόσουν, να αποφασίσεις κατά βούληση να γίνεις σπουδαίος τραγουδιστής στην όπερα ή Σαιξπηρικός ηθοποιός. Οι περισσότεροι άνθρωποι των τεχνών είναι αυτό που είναι γιατί ανακάλυψαν κάποια στιγμή ότι αυτή είναι η φύση τους. Δεν πρόκειται δηλαδή για συνειδητή απόφαση. Απλώς ανακαλύπτεις ότι έτσι είσαι φτιαγμένος. Καλώς ή κακώς.
Έχεις ακόμη κρεμασμένη στον καθρέφτη του αυτοκινήτου σου τη στρατιωτική ταυτότητα που σου είχε πετάξει στη σκηνή πριν από αρκετά χρόνια ένας Έλληνας φαν; Είναι φίλος μου, γι’ αυτό σε ρωτάω… Φυσικά. Τη φόρεσα πρόσφατα στη σκηνή, στη Βιέννη και την Πάδοβα. Τη φόρεσα μαζί με ένα σφαιρικό μεξικάνικο αντικείμενο που μου είπαν ότι θα με απήλασσε από όλη μου τη θλίψη. Τελικά το μόνο από το οποίο με απάλλαξε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είναι 300 δολάρια και τίποτα άλλο.
Και κάτι τέλευταίο, μιας και ξέρω ότι είσαι «γατόφιλος». Τι θα έλεγες στους υπεύθυνους μιας πρόσφατης μεγάλης έρευνας, σύμφωνα με την οποία οι γάτες είναι εγωιστικά, αναίσθητα και περιβαλλοντικά επιζήμια πλάσματα; Μα αυτή είναι μία τέλεια περιγραφή για το ανθρώπινο είδος, οπότε αν το ίδιο ισχύει και για τις γάτες, γιατί να τις απομονώσουμε; Δεν έχω δει ποτέ γάτες να κατασκευάζουν πυρηνικά εργοστάσια. Δεν βλέπω γάτες να βομβαρδίζουν το Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Οι γάτες δεν μεταδίδουν τον Έμπολα. Οι γάτες δεν καπνίζουν σε δημόσιους χώρους. Ποτέ μου δεν έχω δει γάτα τύφλα στο μεθύσι από βότκα. Οι γάτες δεν ληστεύουν ηλικιωμένους. Οι γάτες δεν…ξέρεις, θα μπορούσα να συνεχίσω επ άπειρον. Είναι το ανθρώπινο είδος που ευδοκιμεί με όχημά του την καταστροφή και τους φόνους και τις ανθρωποθυσίες και τις σφαγές και τον εξτρεμισμό. Τα ζώα είναι αθώα πλάσματα, σαν μωρά, και είναι στο έλεος των ανθρώπων. Που τελικά τα σφάζουν και τα τρώνε. I rest my case.
5 Δεκεμβρίου, Γήπεδο Tae Kwon Do, Φάληρο. Εισιτήρια: 37 ευρώ. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Στην επόμενη σελίδα: η συνέντευξη στη μητρική γλώσσα του Morrissey
