Εντάξει, πολλοί δεν τα καταφέρνουν ποτέ, αλλά πολλοί σίγουρα δεν είναι και όσοι τα καταφέρνουν μετά από 20 χρόνια στη δισκογραφία. Τόσα χρειάστηκαν οι Mogwai για να σπάσουν, με το Every Country’s Sun, τον περσινό, ένατο δίσκο τους, το «φράγμα» του τοπ 10 στο βρετανικό τσαρτ.
Δεν μπορεί παρά να είναι κι αυτό μια κάποια δικαίωση για μια μπάντα που από το 1997 -οπότε και δύο χρόνια μετά τη δημιουργία τους κυκλοφόρησαν ένα ντεμπούτο (Young Team) που αποτελεί τον ορισμό του…οριακού (κυρία μου)- έβλεπε «τα άλλα τρένα να περνούν» ενώ οι ίδιοι έμεναν, όχι βέβαια στο περιθώριο της αναγνώρισης μιας και ως επί το πλείστον η κριτική έχει υπάρξει μαζί τους δικαίως γενναιόδωρη, αλλά comme ci comme ça ως προς την εμπορική δυναμική, ιδρώνοντας τη φανέλα (και) για να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες δεινόσαυροι, ενός genre που με δυο-τρεις ακόμη σύγχρονούς τους καθόρισαν, ενός genre που επιμένει μέχρι σήμερα να τροφοδοτεί τις ανά τον κόσμο δισκοθήκες, ενός genre που ως γνωστόν έκανε τον κύκλο του σχεδόν με το που γεννήθηκε – κάπως σαν το punk όλα αυτά ή είναι ιδέα μου;
Ή μπορεί να μην τους κάηκε ποτέ καρφάκι για κάτι από τα παραπάνω. Μπορεί να μην τους ένοιαξε ποτέ τίποτα περισσότερο από το να συνεχίσουν να έχουν με τους δικούς τους όρους τη δυνατότητα να μπαίνουν ανά τακτά διαστήματα στο στούντιο, να γράφουν τους ωραίους δίσκους τους, να γράφουν και μερικά σάουντρακ (δηλαδή πάλι «κανονικούς» δίσκους, μην κοροϊδευόμαστε), να γράφουν και μερικά Sessions για τον John Peel που τους αποθέωσε από την πρώτη στιγμή, να βγαίνουν μετά στο δρόμο για να πουν ό,τι έχουν να πουν (pun intended) και πάλι από την αρχή, γιατί αυτό πρέπει να κάνει μία μπάντα, να γράφει μουσική και να την παίζει ζωντανά και όσοι πιστοί, προσέλθετε.
Αυτή είναι η «δουλειά» και λίγοι την κάνουν τόσο καλά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες όσο οι «Mogwai από τη Γλασκώβη της Σκωτίας», όπως θα συστήσει τη μπάντα και στις πολυαναμενόμενες συναυλίες σε Θεσσαλονίκη (30 Νοεμβρίου, Principal Club) και Αθήνα (1 Δεκεμβρίου, Piraeus 117 Academy), μόλις καταλαγιάσει το πρώτο κύμα θορύβου, ο Stuart Braithwhite, αυτός ο τόσο λακωνικός και τόσο συμπαθητικός frontman…
https://www.youtube.com/watch?v=et_dCnXYSBA
Stuart, για να σου είμαι απολύτως ειλικρινής δεν το έχω διπλοτσεκάρει, αλλά στοιχηματίζω ότι δεν είναι και τόσο πολλές οι μπάντες, όχι μόνο από τη Σκωτία αλλά από το Ηνωμένο Βασίλειο γενικά, που έχουν μείνει μαζί περισσότερα χρόνια από εσάς. Ήταν η διάρκεια ανάμεσα στους ευσεβείς σας πόθους όταν ξεκινούσατε τη μπάντα πριν από σχεδόν 25 χρόνια; Όχι, σε καμία περίπτωση. Δεν υπήρχε ούτε καν στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Δεν φανταζόμασταν ότι θα βγάζαμε τόσους δίσκους. Δεν είχαμε κάποιο μεγαλόπνοο σχέδιο. Όλο αυτό που συμβαίνει παραμένει μία πολύ ευχάριστη έκπληξη για εμάς. Ίσως μεγαλύτερη απ’ όσο είναι για τους fans της μπάντας.
Αν μη τι άλλο οι Mogwai αποτελούν ζωντανή απόδειξη ότι η διάρκεια δεν χρειάζεται κατ’ ανάγκη να μεταφράζεται σε «κανονικότητα». Αυτό είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει τίποτα κανονικό στο να είσαι σε μια μπάντα τόσο καιρό.
Ξέρεις, όμως, ότι εξαιτίας του ότι πια είστε κάτι σαν «indie θεσμός», είναι εύκολο να προσπεράσει κανείς το γεγονός ότι την εποχή που ξεκινήσατε, ο ήχος σας, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με το βρετανικό μουσικό τοπίο, ήταν κάπως σαν σταγόνα λάδι μέσα στο νερό. Εννοείς ότι οι πιιθανότητες ήταν εναντίον μας; Υποθέτω ότι έχεις δίκιο. Σίγουρα παίζαμε κάτι αλλιώτικο από τις περισσότερες μπάντες της εποχής. Δεν το είχαμε στο μυαλό μας, όμως. Εμάς μας φαινόταν φυσιολογικό όλο αυτό. Πάντα θαυμάζαμε τους Sonic Youth και τους Cure, μπάντες που δεν ήταν ποτέ «στη μόδα».
Είναι αλήθεια ότι η Γλασκώβη, μετά το Λονδίνο και το Μάντσεστερ, είναι η τρίτη πόλη στο Ηνωμένο Βασίλειο με τις περισσότερες πωλήσεις εισιτηρίων για συναυλίες; Βέβαια! Γίνονται πάρα πολλές συναυλίες εδώ και βλέπεις κόσμο παντού. Έτσι τα θυμάμαι τα πράγματα από μικρός.
Η καταγωγή σας πόσο μεγάλο ρόλο έχει παίξει στην εξέλιξή σας; Είναι αυτό που λένε για όλες τις επαρχιακές σκηνές: οι δεσμοί είναι πιο ισχυροί. Όταν ξεκινήσαμε, δεν νιώθαμε ότι έπρεπε να ανταγωνιστούμε άλλες μπάντες, κανείς δεν μας πίεσε γι’ αυτό. Ούτε είχαμε το άγχος ότι πρέπει να βιαστούμε, να κοιτάμε τι κάνουν οι άλλοι και να προλάβουμε να πιάσουμε την καλή πρώτοι εμείς. Ίσως αυτό να είναι τελικά το μυστικό της διάρκειας.
Σου αρέσει να σας χαρακτηρίζουν ως ένα από τα πιο σκληρά εργαζόμενα συγκροτήματα εκεί έξω; Ναι! Γιατί να μη μου αρέσει; Υπάρχουν διαστήματα ανάπαυλας, που απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο. Δεν είμαστε εργασιομανείς. Ή κι αν είμαστε, δεν το καταλαβαίνουμε. Δεν κουραζόμαστε ποτέ.
Πώς να προλάβετε με τόσες ηχογραφήσεις και συναυλίες… Είμαστε περήφανοι για το work ethic της μπάντας.
Την τελευταία φορά που κοίταξα είχες σχεδόν 30 χιλιάδες followers στο twitter. Μία συνηθισμένη μέρα που θα τουιτάρεις κάτι για την πολιτική, από το Brexit μέχρι τον Trump, πόσα hate mentions σου κάνουν; Ξέρεις κάτι; Νομίζω ότι η πλειοψηφία όσων με ακολουθούν στα social media, είναι λογικοί άνθρωποι. Ακόμη κι αν διαφωνούν μαζί μου, θα ξεκινήσουν μία συζήτηση με επιχειρήματα.
Έχεις νιώσει ποτέ ότι ακριβώς επειδή είστε μια κατά βάση ορχηστρική μπάντα, μπορεί να ξενίσει κάποιους το να διατυμπανίζετε μία απόψή σας; Όποια κι αν είναι αυτή. Δεν τρίβουμε τίποτα στη μούρη κανενός. Όχι κάθε μέρα…
https://www.youtube.com/watch?v=gJRtMnZoYEs
Έχεις περάσει τόσα χρόνια σχολιάζοντας τον όρο “post-rock”. Πώς νιώθεις που, απ’ ότι φαίνεται, θα περάσεις ένας θεός ξέρει πόσα χρόνια με δημοσιογράφους να ρωτάνε τη γνώμη σου για το Brexit; Δεν ξέρω, φίλε. Με ακούς να γελάω τώρα αλλά, δεν καταλαβαίνουν πόσο πολύ θα επηρεαστεί η μουσική βιομηχανία. Δεν ξέρουν τι κάνουν.
Τι ακριβώς σε φοβίζει; Από που να ξεκινήσω;
Από το “Fuck Brexit” που τουίταρες κάποια στιγμή. Πότε έγινε αυτό;
Τον περασμένο Φεβρουάριο. Αν το έχεις μπροστά σου, θύμισέ μου πώς αντέδρασε ο κόσμος.
Κάποιος ρώτησε αν θα τυπώσετε t-shirts, για να κρεμάσει ένα δίπλα σε εκείνο με το τσιτάτο “Blur are shite”. Τέλος πάντων, ως μουσικός πότε νιώθεις πιο χαρούμενος; Όταν τελειώνει η ηχογράφηση ενός άλμπουμ, περισσότερο κι απ’ όταν κυκλοφορεί. Τώρα είμαστε πάλι στο στούντιο και δουλεύουμε ένα σάουντρακ. Που και που όμως βάζουμε ιδέες στην άκρη για το επόμενο άλμπουμ.
https://www.youtube.com/watch?v=K5rtIRHnRSI&feature=youtu.be
Έχετε φτάσει αισίως τα έξι σάουντρακ μέχρι σήμερα. Είναι κάτι που απολαμβάνουμε ανάμεσα στις ηχογραφήσεις για τους κανονικούς δίσκους μας. Στο τέλος της ημέρας θα είμαστε πάντα αυτοί που είμαστε, αλλά στα σάουντρακ αλλάζουμε κάπως τον τρόπο που κάνουμε τα πράγματα, για να συναντηθούμε στη μέση της διαδρομής με τον σκηνοθέτη.
Για να κλείσουμε, πες μου σε παρακαλώ αν και πώς μπορώ να βρω μια φιάλη από το ουίσκι των Mogwai (σ.σ. Το 2014, με αφορμή του δίσκου Rave Tapes, το limited premium whiskey “RockAct81w”. Κάθε μία από τις μόλις 324 φιάλες κόστιζε 55 λίρες. Λίγες ημέρες μετά τη συνέντευξη ανακοίνωσαν την κυκλοφορία μιας limited edition μπύρας με το ευφάνταστο όνομα “Mogwai Beer Satan”). Δεν έχει μείνει ούτε σταγόνα. Καλή τύχη στο ebay…
