Miss Sloane / Κυρία Σλόαν (3,5/5)
Πολιτικό θρίλερ υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείας Ερμηνείας, σε σκηνοθεσία John Madden και σενάριο Jonathan Perera, με τους Jessica Chastain, Mark Strong, Gugu Mbatha-Raw κ.ά., διάρκειας 132 λεπτών, σε διανομή της Spentzos Film
Μπαρουτοκαπνισμένη λομπίστρια και άκαρδη υπολογίστρια εκπλήσσει την κοινότητα των μαριονετίστων της Ουάσινγκτον όταν εγκαταλείπει την εταιρεία της για να δουλέψει εναντίον της με ανταγωνίστρια, προσπαθώντας να περάσει νομοσχέδιο αυστηροποίησης των όπλων στις ΗΠΑ.
https://www.youtube.com/watch?v=c0_uia-0ZWc
Είναι στ’ αλήθεια άδικο να μπεις στην αίθουσα που παίζει αυτήν την ταινία, γνωρίζοντας ότι στο φινάλε του κουβαριού πληροφοριών που με τέτοια επιμονή και σχετική επιθετικότητα πλέκει γύρω από το κεφάλι σου το σενάριο του Jonathan Perera, ένα φθηνό και εύκολο φινάλε – άσσος σε ξεδιάντροπο μανίκι. Απ’ την άλλη όμως, όσα κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα κι αν κρατάει στο τσεπάκι της η κεντρική ηρωίδα αυτού του δίωρου έπους δολοπλοκίας, παραπλάνησης και εξαπάτησης, το απογοητευτικό φινάλε δεν είναι ένα απ’ αυτά: ένα γκουγκλάρισμα να κάνεις, και το βρίσκεις στους μισούς τίτλους απ’ τις κριτικές που έχουν γραφτεί για την ταινία. Απ’ την άλλη ωστόσο, η αλήθεια επίσης είναι πως, μέχρι την ώρα που θα φτάσεις στο φινάλε, το λιγότερο που θα σε απασχολεί είναι η έκβασή του. Κι αυτό όχι γιατί θα έχεις χάσει το ενδιαφέρον για το πώς θα τελειώσει αυτή η ολότελα απολαυστική βόλτα στους γεμάτους γλίτσα και βρωμιά γυαλιστερούς διαδρόμους των γραφείων μιας απ’ τις ισχυρότερες εταιρείες προώθησης ιδιωτικών συμφερόντων (ie: lobbying) της Ουάσινγκτον. Αλλά γιατί το ταξίδι στο οποίο θα σε έχει πάρει μαζί του αυτός ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας, θα σου έχει από πριν αναπληρώσει με το παραπάνω όλα τα στραβοπατήματα που θα έχουν κάνει στην πορεία σκηνοθέτης και σεναριογράφος.
Με σχεδόν το μισό team του The Newsroom να μπαινοβγαίνει στην πλοκή, και το πλούσιο roster από διψασμένους νεανίες wannabes να συνθέτουν την πλούσια ταπετσαρία από κεφάλια που πετάνε πληροφορίες για να πλεχτεί το πυκνό δίχτυ πολιτικών συμφερόντων και ισορροπιών με το οποίο προσπαθεί να ψαρέψει τη νίκη της η Miss Sloane του τίτλου, είναι ξεκάθαρο πως οι μνήμες που ανακαλείς από τη σειρά του Aaron Sorkin όχι απλά δεν είναι τυχαίες, αλλά είναι μάλλον και ευπρόσδεκτες. Βγαλμένη σχεδόν απ’ το ίδιο σύμπαν ενός εκ των επιδραστικότερων σεναριογράφων του σύγχρονου καιρού, αυτή η θύελλα κοφτερών διαλόγων και βιτριολικών ταμπεραμέντων βοηθούν σεναριογράφο και σκηνοθέτη να δημιουργήσουν το ασφυκτικό πολεμικό κλίμα μέσα στο οποίο θα δοκιμαστεί η κυριαρχία της Αμαζόνας που έχουν για πρωταγωνίστρια, περίπου με τον ίδιο τρόπο που δοκιμάστηκε και η υπεροχή του αντίστοιχου χαρακτήρα της Sandra Bullock πρόσφατα στο Our Brand is Crisis: ψυχρή υπολογίστρια που παίζει για να κερδίσει, μέσα από μια σύγκρουση με την ίδια της την κάστα κι άρα τον ίδιο της τον εαυτό, μαθαίνει πως καμιά φορά εκτός απ’ τον σκοπό έχουν σημασία και τα μέσα. Στόρι που μπορεί να αποδειχθεί εντελώς συναρπαστικό, ακριβώς ίσες φορές με αυτές που θα καταλήξει απολύτως τετριμμένο.
Η συγκεκριμένη περίπτωση όμως, έχει ένα υπερόπλο: την γυναίκα που δεν υποδύεται, αλλά γίνεται η γυναίκα του τίτλου. Σε μια εμφάνιση μαγνητική και ηλεκτρισμένη, η Jessica Chastain βάζει τον χαρακτήρα κάτω από το πετσί της με τον ίδιο τρόπο που η ερμηνεία της μπαίνει και κάτω από το δικό μας, γεμίζοντας τον νευρώδη λαβύρινθο που έχει για σύμπαν η ταινία, όχι μόνο με την ανατριχιαστικά αλύγιστη αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου παθιασμένου να κερδίζει ανεξαρτήτως παράπλευρων απωλειών. Αυτό είναι μόνο το πρώτο επίπεδο της ερμηνείας – οδοστρωτήρα που παραδίδει εδώ η Chastain, σε έναν από τους πιο επιβλητικούς γυναικείους χαρακτήρες των τελευταίων ετών. Αυτό που στ’ αλήθεια ηλεκτρίζει τα καρέ του Madden, κι αυτό που αναδεικνύει την δυναμική του σεναρίου του Perera, είναι η ακρίβεια με την οποία ενσαρκώνει ολοκληρωτικά την διαπεραστική, βουβή κραυγή του ανθρώπου που, με τη μανία του για επικράτηση, με την ολοκληρωτική του επένδυση στην επιβεβαίωση ενός σκοπού που σε κανονικές συνθήκες τον αφήνει παγερά αδιάφορο, αυτό που προσπαθεί να καλύψει είναι όχι απλά ένα συναισθηματικό κενό ή ένα παλιό τραύμα, αλλά το μαύρο, υπαρξιακό, απόλυτο τίποτα. Επιβεβαιώνοντας το status της ως μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες των καιρών μας και των καιρών που έρχονται, η Chastain καταφέρνει από μόνη της να αναγάγει μια μέτριας δυναμικής και πεπατημένης οπτικής ταινία, σε ένα συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ και στοιχειωτικό ψυχολογικό δράμα στην τιμή του ενός. Το οποίο, στο φινάλε, δεν το κερδίζεις απλά με ένα καλύτερο φινάλε.
Ma Loute (Slack Bay) / Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ (2,5/5)
Κοινωνική σάτιρα υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, σε σκηνοθεσία και σενάριο Bruno Dumont, με τους Fabrice Luchini, Juliette Binoche, Valeria Bruni Tedeschi κ.ά., διάρκειας 122 λεπτών, σε διανομή της Weird Wave
Απελπιστικά καθώς πρέπει μπουρζουά οικογένεια προσπαθεί να αντέξει την ταραχή που της προκαλούν οι απανωτές εξαφανίσεις αστών παραθεριστών στις υπέροχες παραλίες της Γαλλίας του 1910, ευτυχώς όμως ο επιθεωρητής Μαλφόι είναι εδώ για να ερευνήσει – έστω κι αν ο μόνος τρόπος που έχει για να κατεβαίνει τις αμμουδιές είναι κυλώντας.
https://www.youtube.com/watch?v=hZJcHmXp4hY
Η μάχη των τάξεων αμπαλάρεται με κωμική ιδιοτροπία και εικαστική ευρηματικότητα, σε μια σουρεαλιστική κοινωνική σάτιρα που μοιάζει με αυτό που θα προέκυπτε αν μετά από ένα μεθυσμένο ξενύχτι, ο Ζακ Τατί προσπαθούσε να θυμηθεί τις ιστορίες που του έλεγε όλη νύχτα ο Λουίς Μπουνιουέλ. Στιλπνές εικόνες επενδεδυμένες με τη λοξή ματιά ενός σκηνοθέτη ορκισμένου να υπονομεύει τον εαυτό του και τις προσδοκίες των θεατών του ταυτόχρονα, η νέα ταινία του Bruno Dumond είναι ένα αναπολογητικό, βιτριολικό αντιμπουρζουά κατηγορώ, όπου η νοσηρότητα της μπουρζουαζίας, που χαζεύει τους αληθινούς φτωχούς με τον ίδιο ενθουσιασμό που θαυμάζει στα κλουβιά τους τα άγρια θηρία, γοητεύεται από την απλότητα και την ολιγάρκεια του προλεταριάτου, το οποίο περιμένει στη γωνία να την φάει ζωντανή, υπό το ανυποψίαστο βλέμμα των αφασικών καρικατούρων που έχουν αναλάβει το ρόλο των κοινωνικών ταγών, φορώντας τις στολές του νόμου των ανθρώπων (αστυνομικοί) και του Θεού (παπαδαριό). Η χαριτωμενιά αυτής της αναπαλαιωμένης νεοτερικότητας με την οποία επενδύει το θέμα του ο σκηνοθέτης εξαντλείται αρκετά νωρίς στην ταινία, και πίσω απ’ την πατίνα ξεπροβάλει γρήγοραλ ένα στοιχείο γκροτέσκου ταιριαστό μεν με το θέμα της ταινίας, όχι όμως κι ιδιαίτερα χρήσιμο για να ξεπεραστεί η επαναληπτικότητα μιας δραματουργίας που έχει εξαντλήσει την παράθεση των στόχων της ήδη απ’ τα μισά της εξαντλητικής της διάρκειας. Προικισμένη με αφοσιωμένες ερμηνείες από ένα τσούρμο πρωτοκλασάτων ηθοποιών που δεν μπορείς να αποφασίσεις αν διασκεδάζουν η σηχτηρίζουν, στον θεατή η ταινία προσφέρει αναμφίβολα μια πλούσια αισθητική εμπειρία, την ίδια στιγμή όμως, αφηγηματικά αποτελεί και μια πολύ απαιτητική δοκιμασία.
https://www.youtube.com/watch?v=N_Q4SOlgDHo
A Quiet Passion / Ήρεμο Πάθος (2,5/5)
Με την υπογραφή ενός ολοκληρωτικά εγκεφαλικού σκηνοθέτη, ακραιφνή στιλίστα και βαθύ λάτρη της λεπτομέρειας αψεγάδιαστη μεν στις αξίες παραγωγής της και εντυπωσιακή στην μινιμαλιστική ερμηνεία της Cynthia Nixon στον κεντρικό ρόλο, η βιογραφία της Emily Dickinson, λογοτεχνικού εμβλήματος και θρυλικής πρωτοφεμινίστριας είναι τόσο ασφυκτική στην αφήγησή της, που κάνει του κορσέδες στους οποίους ήταν καταδικασμένη η ηρωίδα της, να μοιάζουν σα χαλαρά boyfriend jeans. Βιογραφικό δράμα σε σκηνοθεσία και σενάριο Terence Davies, με τους Cynthia Nixon, Jennifer Ehle, Duncan Duff κ.ά., διάρκειας 125 λεπτών, σε διανομή της Neo Films.
Επίσης στις αίθουσες:
Baywatch
Ο Dwayne Johnson κάνει τον Μιτς Μπιουκάνον που προσπαθεί να στρώσει ένα νέοπα με μεγάλη γλώσσα, κι η Alessandra Dadario βάζει το κόκκινο μαγιό και τρέχει, προσθέτοντας άπλετο class στην ενοχοαπολαυστική τρασιά με την οποία είχε συνδεθεί ο νεκροζώντανος τίτλος που προσπαθεί να επανέλθει απ’ το βυθό του τηλεοπτικού παρελθόντος στην επιφάνεια των τηλεκινηματογραφικών franchise. Κωμική περιπέτεια με μαγιό, σε σκηνοθεσία Seth Gordon και σενάριο Damian Shannon και Mark Swift, με τους Dwayne Johnson, Zac Efron και Alexandra Daddario, διάρκειας 116 λεπτών, σε διανομή της UIP.
La Reina de Espana (The Queen of Spain) / Η Βασίλισσα της Ισπανίας
Ντόπιο συνεργείο προσπαθεί να γυρίσει αμερικανική ταινία στην Ισπανία του 1950, αλλά αντ’ αυτού καταλήγει να προκαλεί ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκα των κινηματογραφικών χρονικών – κάτι πάνω από μισό αιώνα μετά όμως, τα θυμόμαστε όλα αυτά και γελάμε. Κωμωδία εποχής βραβευμένη με τον ανεπίσημο τίτλο της πιο αρπακόλικης προχειράντζας του φετινού Φεστιβάλ Βερολίνου, σε σκηνοθεσία και σενάριο Fernando Trueba, με τους Penélope Cruz, Cary Elwes, Mandy Patinkin κ.ά., διάρκειας 128 λεπτών, σε διανομή της Tanweer.
100 Metros / 100 Μέτρα
Η αληθινή ιστορία του Ισπανού που παρά την πολλαπλή του σκλήρυνση, αποφασίζει να διαγωνιστεί σε αγώνα IronMan και να τερματίζοντας 3,8 χιλιόμετρα κολύμβσης, 180 χιλιόμετρα ποδηλασίας και 42 χιλιόμετρα τρεξιματος, να βάλει στη θέση τους όσους προέβλεπαν ότι θα κατέρρεε μετά τα πρώτα 100 μέτρα. Βιογραφικό δράμα σε σκηνοθεσία και σενάριο Marcel Barrena, με τους Dani Rovira, Karra Elejalde και Alexandra Jiménez, διάρκειας 108 λεπτών, σε διανομή της Seven Films.
Mes Tresors / Για Όνομα του Θεού!
Διαρρήκτης υψηλού προφίλ (!) προσπαθεί να τα ξαναβρεί με τις κόρες του προκειμένου να τον βοηθήσουν να εκδικηθεί πρώην συνεργάτη νυν προδότη. Για όνομα του Θεού πραγματικά. Κωμωδία δράσης σε σκηνοθεσία Pascal Bourdiaux και σενάριο Juliette Sales και Fabien Suarez, με τους Jean Reno, Reem Kherici και Camille Chamoux, διάρκειας 91 λεπτών, σε διανομή της Odeon.
