«Δρούμε σαν συμμορία λίγο μέσα στην αίθουσα. Μπορούμε να αντιδράσουμε απέναντι σε μια ταινία με όποιον τρόπο μας κατέβει δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν την αγαπάμε ή δεν τη σεβόμαστε. Κάθε άλλο – μόνο η αγάπη μας ενώνει όλους. Αλλά τη νύχτα οι κώδικες είναι άλλοι. Πιο καθαροί, πιο τίμιοι». Αυτό το είχε πει στην Popaganda πριν μερικούς μήνες ο Άκης Καπράνος σχετικά με το εγχείρημα που ακούει στο όνομα Midnight Express. Δηλαδή το μεταμεσονύχτιο σινεμά που πλέον έχει αυτή η πόλη και που ζωντανεύει τα Σάββατα μετά τα μεσάνυχτα στον κινηματογράφο Ααβόρα, όχι με πράγματα που συνηθίζουμε να βλέπουμε στις αίθουσες, αλλά με ταινίες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν αποκτήσει καλτ στάτους, με πολλές από αυτές να μην έχουν ξαναπροβληθεί ή προβληθεί ελάχιστα στις ελληνικές αίθουσες.
Το Midnight Express που επιμελείται με περίσσιο μεράκι ο σινεκριτικός (αλλά και καθηγητής, ραδιοφωνικός παραγωγός και μουσικός) Άκης Καπράνος ξεκίνησε ως μια άτυπη διαδικτυακή κινηματογραφική λέσχη που απέκτησε χιλιάδες μέλη με ταχύτητα φωτός . Φυσικό κι επόμενο, λοιπόν, αυτή η μεγάλη παρέα να δώσει ραντεβού και…με φυσικό τρόπο, όπως κι έγινε, βρίσκοντας στέγη στο Ααβόρα. Ύστερα από την επιτυχημένη περσινή σεζόν (που άφησε παρακαταθήκη στιγμές όπως μια κατάμεστη αίθουσα να τραγουδά στο Rocky Horror Picture Show), το Midnight Express επιστρέφει με μια σειρά αγαπημένων ταινιών του… περιθωρίου. Το ποδαρικό θα γίνει με τον «μάστερ», Τζον Κάρπεντερ και την ταινία Χαμός στην Τσάινα Τάουν το Σάββατο 24 Νοεμβρίου (00.30).
Όσο συνεχίζει πυρετωδώς να βουτά στα κινηματογραφικά καλτ άδυτα, ζητήσαμε από τον Άκη Καπράνο να θυμηθεί την πρώτη φορά που είδε κάθε μια από τις πέντε ταινίες που θα δούμε τα επόμενα Σάββατα στο Midnight Express. Σίγουρα στο Ααβόρα θα έχει να σας πει κι άλλες ιστορίες…
Άκης Καπράνος, ο άνθρωπος πίσω από τις μεταμεσονύκτιες προβολές του Midnight Express.
https://www.youtube.com/watch?v=592EiTD2Hgo
10 χρονών μπαίνω στο Σπλέντιτ, στη Γρηγορίου Λαμπράκη στο Πασαλιμάνι, περιμένοντας να δω μια περιπέτεια τύπου Ιντιάνα Τζόουνς (αν και το όνομα Τζον Κάρπεντερ είναι ήδη ευρέως διαδεδομένο και ταυτισμένο με τον τρόμο στην Ελλάδα – τον ξέρουν και οι περιπτεράδες) και βλέπω, για πρώτη φορά, μια ταινία που θέλει να σου κάνει τα πάντα: Να σε διασκεδάσει, να σε κάνει να γελάσεις, να σε κάνει να τρομοκρατηθείς και, πάνω απ’ όλα, να σε κρατήσει καθηλωμένο μέχρι τέλους. Από τη μια, δεν αισθάνομαι καθόλου ασφαλής, από την άλλη, δε θέλω να αφήσω την αίθουσα. Αυτό το συναίσθημα νομίζω αναζητώ ακόμα ως ενήλικας θεατής. Όπως κι άλλες ταινίες του Κάρπεντερ, έτσι κι αυτή, απέτυχε εμπορικά στις ΗΠΑ για να κατακτήσει με τα χρόνια ένα δίκαιο Cult Status. Νομίζω είναι ιδανική ταινία για ξεκίνημα.
24/11, 00.30
https://www.youtube.com/watch?v=udqm1gw28xo
Τις νύχτες, η ΕΡΤ αρχίζει να προγραμματίζει ταινίες τρόμου, με το χαρακτηριστικό «Α» πάνω δεξιά στην οθόνη, σε φάση «kids should not watch this». Οπότε αυτό ερέθιζε «τέρμα» το αγαπημένο συναίσθημα της παραβατικότητας και βρέθηκα πιτσιρίκος να βλέπω το Dracula, Prince of Darkness…πίσω από μία πόρτα. Ως παιδί, πιστεύεις πως οι ταινίες τρόμου είναι απλά τρομακτικές από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν είσαι προετοιμασμένος για διαλόγους, για exposition, για ανάπτυξη χαρακτήρων κι όλα αυτά. Οπότε ξεθαρρεύεις και αφήνεις σιγά – σιγά την πόρτα. Μέχρι που εμφανίζεται ο Κρίστοφερ Λι και ΤΡΕΧΕΙΣ πίσω στο καταφύγιο σου, αλλά είναι αργά: Τα μυτερά δόντια και τα κατακόκκινα μάτια έχουν χαραχτεί σαν τατουάζ στον εγκέφαλο. Έκανα δυο μέρες να κοιμηθώ. Και Μεταμεσονύχτιες Προβολές χωρίς Δράκουλα δεν γίνονται. Την προβολή θα προλογίσει ο Ηλίας Δημόπουλος, για μένα μια από τις κορυφαίες ελληνικές πένες, και μεγάλος λάτρης αυτού του Φανταστικού.
1/12, 00:30
https://www.youtube.com/watch?v=SPRzm8ibDQ8
Η ταινία δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε VHS στην Ελλάδα κι όταν η Warner ανακοίνωσε την κυκλοφορία της, εκεί γύρω στο 1989, εγώ, ψημένος πλέον με το σινεμά (ναι, ήξερα από πολύ μικρός τι ήθελα να σπουδάσω όταν μεγαλώσω), περίμενα πως και πως το release. Το οποίο όμως κι ακυρώθηκε τελευταία στιγμή. Βρέθηκε όμως ένας καπάτσος κι έκανε την αρπαχτή: Η ταινία κυκλοφόρησε παράνομα, από μια παντελώς άγνωστη εταιρία, και στη βιντεοκασέτα υπήρχε ένα telecine της κινηματογραφικής κόπιας των 70s, με «καμένους» ελληνικούς υπότιτλους. Την ανακαλύπτω σε ένα βίντεο-κλαμπ στον Κορυδαλλό και τη βλέπω για πρώτη φορά. Μετά άλλη μια, και μετά άλλη μια. Η ηδονιστική απεικόνιση της βίας, η μεταστροφή των «καλών» και των «κακών» στη μέση του φιλμ, ο ερωτισμός και το θρασύτατο χιούμορ κάνουν μόνιμη ζημιά. Σε σινεμά δε κατάφερα να τη δω ποτέ. Ε, ήρθε η ώρα…
8/12, 00:30
https://www.youtube.com/watch?v=OpX-7ZwE8m8
Μετά το Σπιρτόκουτο γνωρίζω τον Γιάννη από κοντά, και η γνωριμία γίνεται φιλία. Μου δίνει το σενάριο. Αναγνωρίζω τον ρυθμό της πρώτης του ταινίας και το διασκεδάζω, δεν έχω όμως ιδέα για το νεκρικά σοβαρό της ύφος. Ξεκινάμε να μιλάμε για το ενδεχόμενο της σύνθεσης ενός μουσικού θέματος για το φιλμ και, για να αποκτήσω μια αίσθηση πηγαίνω στα γυρίσματα: Εκεί συνειδητοποιώ περί τίνος πρόκειται. Καθώς το πρόσωπο του Ερρίκου δέχεται απανωτά χτυπήματα, το αναπόφευκτο συμβαίνει: αρχίζει να ματώνει. Η σκηνή ολοκληρώνεται, και τρία κορίτσια της παραγωγής παρέχουν τις πρώτες βοήθειες στον ηθοποιό. Μουδιασμένος τον ρωτώ: «Πως είσαι Ερρίκο;». Γυρίζει, με κοιτάζει χαμογελαστός και μου λέει «Όλα για την τέχνη Άκη». Όλοι ήταν αποφασισμένοι να ακολουθήσουν τον Γιάννη, όπου κι αν τους πήγαινε. Στα γυρίσματα της Ψυχής κατάλαβα τι θα πει αφοσίωση. Συνέθεσα το κομμάτι για τους τίτλους τέλους σε μια μέρα, επιστρέφοντας συνέχεια στο συναίσθημα εκείνης της βραδιάς. Στην προβολή, που θα γίνει από φιλμ 35 χιλιοστών, θα παρευρίσκονται όλοι οι συντελεστές. Κάτι που με κάνει πολύ χαρούμενο.
15/12, 00:30
https://www.youtube.com/watch?v=M94yyfWy-KI
Στη ροζ φούσκα των 80s που έσβηναν, στην «πρέσα» της ελαφράδας και της ανεμελιάς, ο Τιμ Μπέρτον ήταν εκείνος που καταλάβαινε γιατί δεν μπορείς να ενταχθείς πουθενά. Το γράφω ακριβώς όπως το αισθανόμουν εκείνα τα χρόνια. Οι υπόλοιποι απλά γοητεύονταν από την εικονογραφία και την τρέλα του. Σ’ εμάς όμως, μιλούσε βαθιά στη ψυχή μας. Το είδα κι αυτό στο Πασαλιμάνι, στον Απόλλωνα (το Πασαλιμάνι ήταν γεμάτο αίθουσες τότε – σήμερα δεν έχει απομείνει ούτε μία), και χοροπήδησα όταν είδα το όνομα του Vincent Price στους τίτλους. «Και που τον ήξερες εσύ ως πιτσιρικας;» ρωτάτε; Μα από ένα επεισόδιο του Muppet Show που είχα δει στη Κρατική, στα χρόνια του Δημοτικού. Ό,τι είναι να σε βρει μέσα στο χρόνο, θα σε βρει αργά η γρήγορα. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που έκλαψα τόσο πολύ σε μια αίθουσα. Την ταινία θα προλογίσει ο Ηλίας Φραγκούλης, που αγάπησε τον Μπέρτον όσο λίγοι έλληνες κριτικοί τότε.
22/12, 00:30
