Η αλήθεια για τον Πoυφ
Είναι μια μικρή αληθινή ιστοριούλα που συμβαίνει σε όλους μας. Όλοι έχουμε χαρίσει ή έχουμε δεχτεί για δώρο ένα κουκλάκι για να μας συνοδεύει. Το έχουμε σε μια γωνιά του σπιτιού και μας θυμίζει συγκεκριμένα πράγματα. Γενικά στα τραγούδια μου πάντα παρατηρούσα τα πράγματα γύρω μου και με αυτά ασχολήθηκα. Όχι με τα μεγάλα και τα πολύ σπουδαία, αλλά με τα μικρά που έχουν σημασία στο συναισθηματικό μας κόσμο.
Η τρέλα με τα ελικόπτερα
Αυτή κρατάει από πολύ παλιά. Από μικρός ήθελα να γίνω πιλότος αλλά φορούσα γυαλιά και έτσι δεν μπορούσα να πάω στην πολεμική αεροπορία. Στο στρατό έκανα τα πάντα για να πάω στα ελικόπτερα. Ξεκίνησα μαθήματα όταν ήμουν στην Αγγλία παράλληλα με το Πολυτεχνείο. Πήγαινα στο Φάρμπορο για να κάνω μαθήματα. Δεν πολυθέλω να μιλάω για αυτό γιατί το τελευταίο που θέλει να ακούσει ο κόσμος που ζει με τόσα προβλήματα είναι η σχέση μου με τα ελικόπτερα. Είμαι διπλωματούχος επαγγελματίας και πετάω ανελλιπώς παρόλο που δεν ασχολήθηκα επαγγελματικά αφού με κέρδισε η μουσική. Με το ελικόπτερο έχω πάει πολλές φορές στην Κρήτη, στην Αλεξανδρούπολη, στην Καβάλα. Η πιο ωραία φάση είναι να βάζεις μέσα τη σκηνή σου, ένα σλιπινγκ μπαγκ, βλέπεις μια βραχονησίδα, κατεβαίνεις, στήνεις τη σκηνή σου, ανάβεις μια φωτιά και είναι σαν να βρίσκεσαι σε διαφήμιση του Marlboro. Είσαι εσύ και ο θεός. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος, ένα πέλαγος ατέλειωτο γύρω σου και η απόλυτη ησυχία. Είναι ένα μέρος που μπορείς να σκεφτείς και δεν έχεις άλλο τρόπο να πας. Είναι μια εμπειρία που δε μπορείς να τη ζήσεις με κανένα άλλο τρόπο ή μέσο.
Από το Λονδίνο στην Αθήνα
Ήμουν ο μοναδικός λευκός κιθαρίστας στο Μπρίξτον γιατί έπαιζα ρέγκε. Ήταν τεράστιο σχολείο για μένα, το λάτρευα και μου άρεσε πολύ η underground ρέγκε. Με είχε εντυπωσιάσει αυτή η μουσική. Μπορεί να έπαιζαν συγκροτήματα σε ένα πάρκο τρία χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου και τα μπάσα το έκαναν ολόκληρο να τρίζει. Ο στόχος μου ήταν να μείνω στην Αγγλία και να μη γυρίσω πίσω. Ήρθα λόγω του στρατού, “έμπλεξα” με σχέσεις, με συγκροτήματα, δημιούργησα γρήγορα έναν άλλο κύκλο που όλο ανέβαλα την επιστροφή στο Λονδίνο και λίγο μετά άρχισα να σκέφτομαι το γνωστό “που να τρέχεις τώρα”; Αν ήθελα πολύ θα το είχα κάνει. Από την άλλη η Ελλάδα είναι μια πάρα πολύ ωραία χώρα για να ζεις. Η καθημερινότητα της δε συγκρίνεται με καμία άλλη. Δεν το έχω μετανιώσει και δεν αλλάζω τον ήλιο, τα νησιά και τη θάλασσα με κανένα μέρος του πλανήτη.
Τι εστί Hardstyle;
Από μικρός έχω παρατηρήσει ότι κάθε εποχή παθιάζομαι και κολλάω με ένα συγκεκριμένο είδος. Τώρα, τα τελευταία χρόνια, ασχολούμαι μόνο με το hardstyle, γράφω και κάνω δουλειές πάνω σε αυτό. Είναι δύσκολο είδος και πρέπει να είσαι μυημένος για να το ακούσεις μιας και πρόκειται για σκληρή μουσική. Είναι το heavy metal του σήμερα, αυτό πιστεύω, όσο κι αν παραξενευτούν κάποιοι. Η μουσική δεν ορίζεται μόνο με το look, τα μαλλιά, τους ενισχυτές αλλά από τη σκληρότητα και την επιθετικότητα που βγάζει η ίδια. Θα το ακούσουν στο Gagarin. Στo live της Παρασκευής θα έχω για dj τον Γιάννη Ιndex, θα είναι μαζί μας ένας καινούριος τραγουδιστής και μια ωραία χορευτική ομάδα που ασχολείται με τον χορό του hardstyle. Μερικά από τα παλιά τραγούδια δεν τα έχω πειράξει καθόλου. Ο κόσμος που θα έρθει να ξέρει ότι θα ακούσει ένα σκληρό είδος.
O Mιχάλης Ρακιντζής θα εμφανιστεί στις 14 Φεβρουαρίου στο Gagarin 205. Τιμή εισιτηρίου: 8€ προπώληση, 10€ ταμείο.
