Φορά ένα κασκόλ στο λαιμό, καπνίζει ηλεκτρονικό τσιγάρο και κοιτά τη σκηνή την ώρα που μέλη του συνεργείου του βάζουν στη θέση τους τον εξοπλισμό που θα έχει μαζί του την Παρασκευή. Είναι ντροπαλός απέναντι σε ανθρώπους που δε γνωρίζει, ήρεμος αλλά όχι αμήχανος και μελετά τα πάντα με ακρίβεια. Γιατί πρώτα απ’ όλα, ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι τελειομανής, θέλει να έχει τον έλεγχο σε αυτά που κάνει. Aπό το 1987 που εμφανίστηκε στην ελληνική δισκογραφία, την εποχή που χαρακτηρίστηκε “πρωτοποριακός” για την χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών που είχαν λίγοι και όχι όλοι όπως σήμερα, έκανε τον κόσμο να ασχολείται μαζί του για τους σωστούς λόγους. Για τη μουσική του. Τα ποπ τραγούδια του σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή, τα τέλη των 80s και τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 -τότε που όλα άρχισαν να πηγαίνουν πιο γρήγορα. Τον Πουφ τον ξέρουν σχεδόν όλοι, αναρωτιούνται τι κάνει (ο Μιχάλης, όχι ο Πουφ) ενώ θα έχουν τη δυνατότητα να τον δουν, τον Μιχάλη και λογικά να ακούσουν τον Πουφ, αυτή την Παρασκευή στο Gagarin 205. Αυτή η συναυλία ήταν η κατάλληλη αφορμή για μία μεγάλη αναδρομή.
Πως ξεκίνησαν όλα
Είμαι ενεργός στην ελληνική δισκογραφία από το 1987. Από πιτσιρίκι όμως είχα πολλά συγκροτήματα. Ξεκινήσαμε να παίζουμε, κλασικά, ροκ παρόλο που το είδος αυτό ήταν τελείως αντιεμπορικό στην Ελλάδα εκείνη την εποχή με μόνο ένα μικρό κομμάτι της νεολαίας ν’ ασχολείται μαζί του. Ήταν πιο πολύ underground και οι δισκογραφικές δεν ευνοούσαν τέτοια συγκροτήματα. Με τις μπάντες μου κάναμε καταπληκτικές δουλειές, αφιερώναμε ώρες ατελείωτες σε πρόβες, τεχνικά βρισκόμασταν σε υψηλό επίπεδο και μελετούσαμε πολύ αφού προσπαθούσαμε να υπερκαλύψουμε τα γνωστά συγκροτήματα του εξωτερικού που μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή. Ο πήχης για εμάς ήταν αυτά τα γκρουπ και θεωρούσαμε ότι πρέπει να τα φτάσουμε και να τα ξεπεράσουμε αλλιώς δεν είχαμε λόγο ύπαρξης.
Οι Scraptown και τι σημαίνει επιτυχία στο εξωτερικό
Δεν θεωρώ ότι κάναμε σπουδαία επιτυχία. Ό,τι έγινε το βρίσκω λίγο, μηδαμινό. Όταν μιλάς για επιτυχία στο εξωτερικό αυτό που αποτελεί πολύ μεγάλη υπόθεση είναι το να γίνεις γνωστός εκεί, έξω. Έστω και με ένα κομμάτι να σε μάθουν κάποιες χώρες και ο κόσμος. Αυτό είναι επιτυχία. Κυκλοφορήσαμε τραγούδια σε ευρωπαϊκές χώρες και λίγα στην Αμερική αλλά δεν το θεωρώ και κάτι το φοβερό, δε σημαίνει κάτι. Σε ένα τυχαίο αμερικάνικο δισκάδικο στην ταμπέλα “international” θα βρεις νησιώτικα. Αυτό τι σημαίνει; Ότι οι άνθρωποι που τα έγραψαν έγιναν πασίγνωστοι; Παρόλα αυτά, κάναμε κάποιες κινήσεις αλλά δια αλληλογραφίας, με μια κασέτα λες και περίμεναν εμάς από χρόνια. Έτσι ακόμα και σήμερα δε γίνεται τίποτα. Πρέπει να ζεις, να δουλεύεις, να είσαι ανάμεσα σε αυτούς που κάνουν πράγματα. Ανάλογα με τις ικανότητες σου, θα ανέβεις. Αυτό στους Scraptown δε συνέβη. Κάποια στιγμή στη Γαλλία, εκεί που έκαναν τεράστια καριέρα οι Ντέμης Ρούσος, Νανά Μούσχουρη, Βαγγέλης Παπαθανασίου, το διαλύσαμε αφού είχαμε διαφορετικούς προορισμούς. Αν μια μπάντα έχει πέντε άτομα, μοιραία ο καθένας έχει διαφορετικές επιδιώξεις. Έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω μόνος, ήταν η εποχή των computers και βρήκα ενδιαφέρον εκεί. Επίσης προσάρμοσα τις δικές μου εμπειρίες με ένα πιο ελαφρύ ήχο και στίχο γιατί στους Scraptown ο στίχος ήταν καθαρά πολιτικός, έξω από τα στενά ελληνικά δεδομένα.
Το κεφάλαιο “υπολογιστές”
Σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένας τρόπος που να σου επιτρέπει να ολοκληρώσεις μόνος με ευκολία, χωρίς μουσικούς δίπλα σου, την μουσική ιδέα που είχες. Κάτι που έκανα μόνο με τα μαγνητόφωνα. Σε ένα κανάλι ηχογραφούσα την κιθάρα, σε άλλο το μπάσο, τα πλήκτρα, σε άλλο τα τύμπανα. Ήταν η ίδια δουλειά με περισσότερο κόπο χωρίς τις τεχνολογικές ευκολίες. Όταν ξεκίνησα ο κόσμος νόμιζε ότι πατάω ένα κουμπί και φτιάχνω μουσική, στις εκπομπές που με καλούσαν και πήγαινα, άνθρωποι που δεν είχαν δει κομπιούτερ στη ζωή τους με ρωτούσαν τρελά πράγματα και μου έσπαγαν τα νεύρα γιατί νόμιζαν ότι τους έκανα το μάγκα. Το κομπιούτερ ήταν το μαγνητόφωνο της εποχής και μου εξοικονομούσε χρόνο. Με βόλευε να αποτυπώνω τις ιδέες μου πολύ γρήγορα και αυτό που ήθελα. Κουμάνταρα καλύτερα τους μουσικούς που συνεργάζονταν μαζί μου.
Τα πρώτα ακούσματα
Όταν ήμουν παιδί δεν είχα σχέση με το ελληνικό ρεπερτόριο. Τα μόνα ελληνικά που ακουγόντουσαν στο σπίτι μου ήταν κρητικά ίσως επειδή ο πατέρας μου έπαιζε λίρα. Ήταν ναυτικός και μου έφερε τους πρώτους δίσκους από τα ταξίδια που έκανε. Είχα τις Ιαπωνικές εκδόσεις σε δίσκους των Led Zeppelin, Βlack Sabbath, Deep Purple, όλων αυτών των μεγάλων συγκροτημάτων της εποχής. Πιο μικρός άκουγα τον αμερικάνικο σταθμό που υπήρχε στη Βάση και έπαιζε τα χιτ εκείνης της εποχής.
