Τι δίνει ζωή σε μια μουντή, βουβή μεγαλούπολη; Σε έναν δρόμο του κέντρου που οι κάτοικοί της προσπερνούν βιαστικά με σκυφτό το κεφάλι; Τι σε κάνει να κοντοστέκεσαι, να παίρνεις δύναμη και να συνεχίζεις την πορεία σου, πιο γεμάτος από πριν; Τι δίνει χρώμα και συναίσθημα σε ένα βράδυ Δευτέρας που περιπλανιέσαι στην Ερμού; Τι κάνει το κέντρο της πόλης μας πιο ζωηρό; Τι σε κάνει να θες ν’ ανακαλύψεις την πόλη και να γίνεις ένας μεγάλος και τρανός urban adventure τύπος;
Η απάντηση έρχεται συνοδευόμενη από μια γλυκιά μελωδία μιας κλασσικής κιθάρας, από μια θερμή φωνή, από μια παρέα νεαρών που με ένα μικρό ηχείο και 2-3 όργανα έχουν στήσει μια μουσική γιορτή στη μέση του δρόμου. Η μουσική όπως μας δίδαξε ο Πλάτωνας μέσα από τα αποφθέγματα του, δίνει ψυχή στις καρδιές και φτερά στη σκέψη, ο,τι χρειαζόμαστε αυτές τις δύσκολες ημέρες για να ξεφύγουμε λίγο από κάθε τι που μας κρατάει δέσμιους σε μια σκληρή πραγματικότητα.
Οι πλανόδιοι μουσικοί είναι οι μορφές του δρόμου εκείνες, που δίνουν μια ευχάριστη νότα στις διαδρομές των Αθηναίων. Παίζουν κάθε είδος μουσικής, από ροκ, τζαζ, μέχρι ρεμπέτικη και πέρα από τα ελάχιστα νομίσματα που ίσα ίσα γεμίζουν τα καπέλα τους, κερδίζουν πολλά χαμόγελα από τους περαστικούς και παίρνουν δύναμη και κίνητρο για να συνεχίσουν. Εκφράζονται μέσα από την τέχνη και τη μουσική και συγκινούν τον περιπλανόμενο Αθηναίο και τον τουρίστα που θα κοντοσταθεί για να τους ακούσει, και γιατί όχι, να αγοράσει το cd που έγραψαν με μεράκι, σε ένα αυτοσχέδιο, σπιτικό στούντιο. Την Παρασκευή το βράδυ κάνεις μια βόλτα στην Ερμού, στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μοναστηράκι, στην Διονυσίου Αερεοπαγίτου, στα Εξάρχεια και παρατηρείς τους αρτίστες του δρόμου να βγάζουν προσεκτικά τα όργανά τους από τις τσάντες που κουβαλάν υπομονετικά στις πλάτες τους, να τοποθετούν ένα καπέλο μπροστά τους, να κουρδίζουν την κιθάρα τους, να συγκεντρώνονται και να παίζουν μια μοναδική μελωδία, προσκαλώντας στους περαστικούς να ακολουθήσουν τον σκοπό. Οι δρόμοι της Αθήνας γίνονται μια μεγάλη εναλλακτική indie μουσική σκηνή με φρέσκους καλλιτέχνες και έμπειρους μουσικούς που θέλουν να μοιραστούν την προσωπική τους ιστορία μαζί μας.
Chinese Basement/ Φ: Γιώργος Καρδαράς.
Οι Chinese Basement, λίγα χρόνια πριν, 500 και κάτι χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, αποφάσισαν να βγουν στους δρόμους της συμπρωτεύουσας και να δείξουν την προσωπική τους ταυτότητα μέσα από τη μουσική τους. Σήμερα θεωρούνται ένα από τα καλύτερα indie γκρουπάκια της Ελλάδας και οι fan τους ακολουθούν πιστά σε κάθε indie μουσική σκηνή που εμφανίζονται. Πολλοί ακόμα indie rock, punk, hip hop, jazz καλλιτέχνες, επέλεξαν αυτό τον τρόπο προβολής της δουλειάς τους γιατί, αν κάνουν τον βιαστικό περαστικό να εκτιμήσει την τέχνη τους τότε ίσως αξίζουν πραγματικά μια ευκαιρία από κάθε έναν από εμάς που εκτιμάει την καλή ανεξάρτητη μουσική.
«Η Ερμού ραπάρει»
Παρασκευή πρωί στην Ερμού, δύο νεαροί με ένα μικρό ενισχυτή, δύο μικρόφωνα και ένα cd player στέκονται στην άκρη του δρόμου. Σύντομα αρχίζουν να χώνουν ρίμες, δεν τις έχουν προετοιμάσει, κάνουν rap battle με κριτές το κοινό. Έχουν φοβερό flow και μπορώ να αναγνωρίσω το beat που παίζει από πίσω. Είναι ένα κομμάτι του Rachmaninoff. Οι δύο νεαροί, ραπερ του δρόμου, γύρω στα 22, έχουν φοβερό ταλέντο και μαζεύουν γύρω τους πολλά νέα κορίτσια και αγόρια που μπαίνουν αμεσως στο ρυθμό, κουνώντας το σώμα τους ρυθμικά. Μετά από λίγο ένας τύπος πλησιάζει και αρχίζει να χορεύει brake dance. Μια μικρή hip hop γιορτή μόλις ξεκίνησε στην Ερμού και ο κόσμος χειροκροτάει και δίνει ρυθμό με τα παλαμάκια. Το καπέλο των παιδιών μπορεί να μην ξεχειλίζει από χρήματα όμως το κέφι είναι διάχυτο σε όλη την πλατεία και οι περιπλανώμενοι φαίνεται να το διασκεδάζουν, το ίδιο και οι καλλιτέχνες.
«Μια χαρούμενη νότα στο Θησείο»
Φτάνω στο Θησείο με τα πόδια, είμαι εξουθενωμένη από τη ζεστή ατμόσφαιρα του κέντρου και τον καυτό ήλιο. Αγοράζω ένα παγωμένο μπουκαλάκι νερό και παρασύρομαι από μια γλυκιά μελωδία. Μοιάζει με βιολί, αποφασίζω να την ακολουθήσω. Η βιολίστρια παίζει έναν γλυκό σκοπό με κλειστά μάτια, ένας κιθαρίστας την ακολουθεί και ένας νεαρός δίνει το ρυθμό με ένα περίεργο κρουστό. Και εκεί μαζεμένος πολύ κόσμος, λάτρεις της τζαζ και διάφοροι τουρίστες παρακολουθούν με εμφανή θαυμασμό τους αρτίστες του δρόμου και χειροκροτούν ενθουσιασμένοι. Μετά το τέλος της ‘’παράστασης’’, τους ρωτάω πως συναντήθηκαν όλοι μαζί. «Ο καθένας μας είχε πιάσει μια γωνία στο δρόμο, θέλαμε βλέπεις να ακουστεί η μουσική μας. Αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να φτιάξουμε ένα μουσικό τρίο για να δώσουμε μια χαρούμενη νότα στην μουντή πραγματικότητα. Ελπίζουμε να το καταφέραμε!».
Φωτο: Παναγιώτης Τζάμαρος
«Punk Εξάρχεια»
Έχει βραδιάσει, έχω τελειώσει με τις δουλειές μου και αποφασίζω να πάρω ένα αναψυκτικό και να αράξω στην πλατεία Εξαρχείων. Η πλατεία όπως κάθε Παρασκευή βράδυ έτσι και απόψε, είναι γεμάτη με κόσμο. Νέοι στο δρόμο, παιδια τρέχουν ουρλιάζοντας, γέροι πίνουν τα κρασάκια τους στα συνοικιακά καφενεία. Μια παρέα με 5 τύπους τοποθετούν έναν μεγάλο ενισχυτή στη μέση της πλατείας και βγάζουν προσεκτικά τα όργανά τους από τις τσάντες. Από το ντύσιμο και την εμφάνισή τους, την μοϊκάνα και τα ξεσκισμένα τζιν και t shirt τους, με προϊδεάζουν θετικά. Είναι πανκιά από τα λίγα που έχουν μείνει και το κρατάνε ζωντανό στην Αθήνα. Το πρώτο γρατζούνισμα της κιθάρας προμηνύει το τρελό χτύπημα που θα ακολουθήσει. Ο κόσμος δεν αργεί να πλησιάσει και οι μουσικοί κάνουν μια δυναμική αρχή με το πιο τρελό τους κομμάτι. Νοσταλγοί της punk αλλά και νεότεροι που λατρεύουν αυτή τη μουσική τα δίνουν όλα, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον και ουρλιάζοντας όποιο στίχο κατάφερνα να συγκρατήσουν από τη δυνατή, βραχνή φωνή του τραγουδιστή. Οι μουσικοί ακούραστοι, το κοινό πορωμένο και το πάρτυ ζωντανό μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες με τρελό κέφι και ασταμάτητο χορό.
Στις πλατείες της πόλης μας, στους δρόμους και τα στενά η μουσική ταξιδεύει με γρήγορους ρυθμούς και μας ενώνει, μας κάνει όλους μια παρέα. Οι ανεξάρτητοι μουσικοί ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και εμείς τους ακολουθούμε, ακούγοντας την μουσική ιστορία που έχουν να μας διηγηθούν, θαυμάζοντας τις ικανότητές τους και το θάρρος τους να..πάρουν τους δρόμους. Μπορούμε να χορέψουμε μαζί τους, να σιγοτραγουδήσουμε και εμείς, να ανακαλύψουμε τα νέα ταλέντα και από στόμα σε στόμα να μεταφέρουμε το νέο σε όλα τα ‘’αυτιά’’ που θα εκτιμήσουν την προσπάθειά αυτή. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βρεθέις και εσύ σε μια εναλλακτική σκηνή του δρόμου, δώσε την ευκαιρία στους καλλιτέχνες να σε ταξιδέψουν με την μουσική τους. Η indie σκηνή είναι ολοζώντανη και έχει πολλά να προσφέρει. Σε μια δύσκολη εποχή, σαν αυτή που διανύουμε, οι ανεξάρτητες προσπάθειες προσδίδουν έναν νέο χαρακτήρα στην καλλιτεχνική πλευρά της χώρας μας, μια πνοή έκφρασης, μια ανάσα, μια όμορφότερη και πιιο υποφερτή καθημερινότητα. Οι «αρτίστες του δρόμου» προτιμούν και άλλοτε αναγκάζονται να ασχοληθούν με μια μουσική ελεύθερη, απομακρυσμένη από στερεότυπα, με σκοπό να αφυπνίσουν τα πλήθη. Το σίγουρο είναι πως μας μεταφέρουν σε μια ροκ ατμόσφαιρα πρότερων δεκαετιών και εμείς αξίζει να τους ακολουθούμε, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα χορεύουμε στα σοκάκια της πόλης μας.
