Τον χειμώνα του 2010 βρέθηκα να ψάχνω τα δισκάδικα του Παρισιού σαν τρελός μέσα στα χιόνια. Έκανε τσουχτερό κρύο εκείνο το τριήμερο και ως μεσογειακός τύπος δεν άντεχα με τις θερμοκρασίες εκεί. Στην λίστα μου πέρα απο το περιβόητο Super Fly Records που κατάφερα να επισκεφτώ τρία λεπτά αφού ο ιδιοκτήτης το κλείδωνε (μου άνοιξε χαριστικά αφού του εξήγησα απο που ερχόμουν) ήταν και ένα πολύ παλιό δισκάδικο με μεταχειρισμένα βινύλια ονόματι Croco Disk. Τελειώνοντας απο εκεί σχεδόν απογοητευμένος άρχισα να ανηφορίζω για να βρώ το αντίστοιχο Croco Jazz Records που ειδικεύονταν μόνο στην Jazz και ήταν τρία-τέσσερα χιλιόμετρα μακριά. Με ένα τσαλακωμένο χάρτη και το iphone στο χέρι διέσχισα μια από τις πιο όμορφες γειτονίες του Παρισιού που κατακλύζονταν από παλιά χαμηλά κτίρια και πλακόστρωτα δρομάκια. Καθότι μεσημέρι όλα ηταν κλειστά και ο κόσμος ήταν για φαγητό στα πλησιέστερα εστιατόρια για το καθιερωμένο τους διάλειμμα της μιάμισης ώρας περίπου. Φτάνοντας ιδρωμένος στην χιονισμένη συνοικία του Croco Jazz έπρεπε να σκοτώσω χρόνο προφανώς έτσι ώστε να μην χάσω και τα χνάρια μου.
Χιόνιζε και όλα ήταν βυθισμένα στην ησυχία. Ως γνωστόν, το χιόνι μονώνει πάρα πολύ καλά οπότε το μόνο που άκουγα ήταν η ανάσα μου μέχρι τότε. Ξάφνου παρουσιάζεται μια γνώριμη βραζιλιάνικη μελωδία από ακουστική κιθάρα στην μέση του πουθενά, τα αυτιά μου αμέσως κουνήθηκαν από ευχαρίστηση. Ακολουθώντας τον ήχο έφτασα σε ένα ξέφωτο, σε μια πλατεία. Το θέαμα ήταν καθηλωτικό. Μια άδεια πέτρινη πλατεία σκεπασμένη απο το χιόνι και ένας τύπος κουκουλωμένος με μία κουβέρτα να παίζει στην κιθάρα την υπέροχη bossa nova «Girl From Ipanema». Όντας ο μοναδικός μάρτυρας αυτής της απίστευτης εμπειρίας, άκουσα όλο το κομμάτι χωρίς να με δει ο μουσικός και κατηφόρισα ξανά προς το Croco Jazz. Μετά απο πολλή ώρα βρισκόμουν κάπου μέσα και ήδη αισθανόμουν καλύτερα με όλα αυτά που είχαν προηγηθεί.
Εκεί συνάντησα εντελώς τυχαία τους τύπους της Heavenly Sweetness, ένα απο τα πιο αξιόλογα label των τελευταίων χρόνων που κάνει επανεκδόσεις σε πολλά jazz αριστουργήματα απο την Blue Note, την Pacific Jazz και πολλές άλλες δισκογραφικές του 60 και του 70. Αφόυ ήπια το τσάι μου και έκανα το diggin μου, ο καλοσυνάτος κύριος που είχε το δισκάδικο μου πρότεινε να αγοράσω έναν δίσκο που επρόκειτο να κυκλοφορήσουν ξανά απο το 1963 και την Pacific Jazz Records. Δεν τον είχα ξαναδεί αλλά απο την πρώτη ακρόαση μου άρεσε και έτσι τσίμπησα την κόπια μου. Γνώρισα μάλιστα και τον κύριο που είχε δώσει την κόπια του για να τυπωθεί το cover. Πάρα πολλές φορές επανεκδόσεις βασίζονται σε ορίτζιναλ κόπιες που υπάρχουν σε καλή κατάσταση για το περιεχόμενο και το artwork. Ο δίσκος ονομάζεται Katanga!, έχει φοβερό artwork στο εξώφυλλο (όχι το ιδανικό για το περιχόμενο του) και μουσική που σκίζει απο τον σαξοφωνίστα Curtis Amy και τον τρομπετίστα Dupree Bolton. Στην σύνθεση της μπάντας και ο φοβερός Jack Wilson αλλα και ο Ray Crawford. All star φάση. Απο το Hard Bop στην Soul Jazz με τα απαραίτητα γκάζια και smoothness που χρειάζεται ένας δίσκος. Ομολογώ ότι είναι από τις ελάχιστες φορές που ενα jazz άλμπουμ μου φαίνεται από την αρχή ως το τέλος καλό. Δίσκος και εμπειρία. Αυτός είναι και ο λόγος που επιμένω να ταξινομώ την δισκοθήκη μου «εμπειρικά».
