Troyka – Ornithophobia
Μία Troyka που μας… αρέσει να ακούμε.
Όλες οι τρόϊκες δεν είναι ίδιες, ως γνωστόν. Εκτός, για παράδειγμα της τρόϊκας του μίστερ Τόμσεν, που μας ήταν (και παραμένει) απεχθής, υπάρχει η Troyka των Kit Downes, Chris Montaque και Josh Blackmore από τον μουσικό πλανήτη του Λονδίνου που μας αρέσει πολύ ν’ ακούμε. Ιδιαίτερα στην τελευταία τους κυκλοφορία, το τρίτο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ του βρετανικού σούπερ γκρουπ, που είναι και το μέχρι τώρα καλύτερό τους, το σκληροπυρηνικό αλλά ενίοτε και εφιαλτικά μελωδικό Ornithophobia. Γιά την ακρίβεια είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ που στη «χύτρα» του οι τρεις «αλχημιστές» ρίχνουν τα υλικά που θέλουν και φτιάχνουν ένα χαρμάνι-δυναμίτη που ακούγεται καλύτερα σε ψηλά ντεσιμπέλ. Όσο πιο δυνατά μπορεί να το παίξει κανείς τόσο το καλύτερο για ηχητικό το αποτέλεσμα που θα εισπράξει. Ήχος με απίθανα γκάζια που ξαφνικά διακόπτονται από μελωδικούς ψίθυρους από τα synths του Downes και καμιά φορά, σπανιότερα, από τις κιθάρες του Montaque, για να επιστρέψουν γρήγορα στο αγχωμένο ιδίωμα που υπηρετούν με μαεστρία τα κρουστά του Josh Blackmore.
To Ornithophobia που πήρε το όνομά του από τον πραγματικό φόβο του αρχηγού του γκρουπ απέναντι στα πουλιά, είναι ένα ευφάνταστο όσο και άρτιας δομής μουσικό έργο που στο σώμα του φέρει με άνεση το μουσικό αμάλγαμα από το οποίο και αποτελείται. Οι τρεις μουσικοί «οδοστρωτήρες» καταφέρνουν και κατασκευάζουν ένα μουσικό ιδίωμα που έχει τις ρίζες του βαθιά στο jazz rock των 70s, των Return to Forever του Chick Corea ή στον βαρύ ηλεκτρικό ήχο του θρυλικού Miles Davis και των άλλων πιονιέρων του ηλεκτρικού jazz fusion κινήματος εκείνης της ανήσυχης – αλλά και αμφισβητούμενης αξίας – δεκαετίας.
Οι Troyka όμως δεν σταματούν εκεί κι ευτυχώς. Στο κύριο ηλεκτρικό άκουσμά τους προσθέτουν συνεχώς κι άλλα στοιχεία. Από το progressive rock μέχρι το heavy metal και από τη jazz μέχρι το μινιμαλισμό, κατασκευάζουν ένα ρυθμικό σύμπλεγμα που βλέπει στο μέλλον. Οι τροϊκανοί παίζουν με την εφηβικότητα ενός hip hop ρυθμού και την ενηλικίωση ενός αχανούς μινιμαλισμού, ισοδύναμου του γενναίου και θαυμαστού κόσμου του σύγχρονου αυτοσχεδιασμού. Το πειραματικό βρετανικό γκρουπ καλά κρατεί και συνεχώς ανεβαίνει ποιοτικά θυμίζοντας μας το σφρίγος και τη φαντασία της εκπληκτικής jazz σκηνής της Μεγάλης Βρετανίας, από το μεγάλο πόλεμο μέχρι τις μέρες μας, έστω κι αν αυτή επισκιάζεται επικοινωνιακά από την αμερικάνικη σκηνή που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται στην αιχμή της παγκόσμιας jazz πρωτοπορίας.
Marcus Miller – Afrodeezia
Ένα μουσικό πολυμηχάνημα εν δράσει
Ο Markus Miller είναι ο απόλυτος πολυοργανίστας. Παίζει keyboards και κλαρινέτο και φυσικά είναι στην κορυφή του ηλεκτρικού μπάσου παγκόσμια. Είναι ξεχωριστός συνθέτης, υπηρετώντας το jazz-funk ιδίωμα όσο κανείς άλλος. Έχει 10 προσωπικά άλμπουμ που του έχουν αποφέρει μεταξύ άλλων διακρίσεων και της τεράστιας φήμης που έχει αποκτήσει και δύο Grammy. Είναι από τους καλύτερους παραγωγούς με κορυφαία συνεργασία το θρυλικό Tutu του Miles Davis. Έχει γράψει μουσική και για τον κινηματογράφο με ξεχωριστή συνεργασία αυτή με τον σκηνοθέτη-μαύρο ακτιβιστή Spike Lee και έχει συμμετάσχει σε πάνω από 500 δισκογραφικές δουλειές ως σολίστας. Εδώ ο Miller έρχεται ως εκπρόσωπος του Slave Route Project της Unesco για να μιλήσει για τη καρδιά της μαύρης ηπείρου, τις ιστορίες των ανθρώπων της, τη μεγάλη μουσική της, τον απόλυτο ρυθμό.
Μαζί του είναι μια πλειάδα σούπερ μουσικών της jazz, της soul, του blues, της funk και του hip-hop σαν τη βοκαλίστα Lalah Hathaway, τον rapper Chuck D ή τους σπουδαίους τζαζίστες Robert Glasper και Ambrose Akinmusire, φτιάχνοντας μια dream team δεξιοτεχνών που κινούνται με άνεση σε όλο το φάσμα της μαύρης μουσικής. Το Afrodeezia έχει 11 κομμάτια , ελαφρώς άνισα μεταξύ τους αλλά που όλα μαζί συνθέτουν ένα δυναμικό και ενδιαφέρον σύνολο που περικλείει στον πυρήνα του την ουσία και την ομορφιά της μαύρης μουσικής. Ο Miller και η εκπληκτική παρέα του είναι πραγματικά απολαυστικοί, με εντυπωσιακά παιξίματα και ωραίες μουσικές ιδέες έστω κι αν διολισθαίνουν μερικές φορές σε πιο pop ήχους και καταστάσεις…
