Δεν είχα παρακολουθήσει την προηγούμενη εμφάνισή της στην Αθήνα (το Δεκέμβρη του 2005), αν και μάλλον σωστά είχα πράξει γιατί η Nadler άργησε κάπως να βρει τον τρόπο της και να απομακρυνθεί απ’το επικίνδυνο neo-folk κίνημα που την είχε υιοθετήσει τα πρώτα χρόνια της καριέρας της. Με αφετηρία όμως τον τρίτο της δίσκο, Songs III: Bird On The Water, η Αμερικανίδα εξελίσσεται σε μια απ’τις ισχυρότερες γυναικείες φωνές της εποχής μας (με την Emily Jane White, συστήνουν το αγαπημένη μου δυάδα) και με την κυκλοφορία του φετινού July, φαίνεται πως είναι έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο που ασχολείται με τους μοναχικούς καλλιτέχνες που βασίζονται σε μια κιθάρα και, κυρίως, σε ένα ισχυρότατο αφηγηματικό ταλέντο.
Παρόλο που στην ερώτηση «ποιος είναι ο καλύτερος της δίσκος;» θα επέλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη την ομώνυμη δουλειά που είχε κυκλοφορήσει το 2011, το July δεν υστερεί σε προσόντα, αν και του λείπει ένα “Baby I Will Leave You In The Morning” για να σου καρφωθεί στο μυαλό σου, πέρα από τις συννεφιασμένες Κυριακές που απαιτούν κάτι τόσο ειλικρινές όσο το έργο της Nadler. Αν και βρίσκω σχεδόν εγκληματική την απουσία του συγκεκριμένου τραγουδιού απ’το χθεσινοβραδινό σετ της, φαντάζομαι το δίπτυχο κιθάρα-τσέλο που αποτελούσε τον τρόπο που παρουσίασε τα τραγούδια της να μην έφθανε για να παιχτεί το κομμάτι όπως του πρέπει, αλλά ας είναι.
Ξεκινώντας απ’το “1923”, η λιγομίλητη Nadler παρουσίασε ένα μεγάλο μέρος του πρόσφατου δίσκου της, με το “Was It A Dream” να είναι μάλλον η καλύτερη στιγμή της βραδιάς, μαζί με το “We Are Coming Back” όπου μάλλον πετύχαμε τον πιο επιτυχημένο συνδυασμό κιθάρας-τσέλου που έπαιζε η Janel Lapine. Η αλήθεια είναι πως η Nadler ήταν σε ελάχιστες στιγμές καθηλωτική για τον απλούστατο λόγο ότι τα ακουστικά σετ σπάνια είναι. Tα μοναδικά που μου έρχονται με την πρώτη στο μυαλό είναι η εμφάνιση του Josh T. Pearson σε ένα ΑΤΡ προ δεκαετίας σχεδόν και η Thalia Zedek περίπου την ίδια εποχή.
Επιστρέφοντας στη Nadler όμως, δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερα παράπονα. Ίσως το “Fifty Five Falls” που έκλεισε την εμφάνισή της να ήταν κάπως περίεργη επιλογή, αφού πρέπει να γυρίσεις πίσω στον πρώτο της δίσκο για να το βρεις. Από κει και πέρα όμως, η συναυλία της ήταν η αναμενόμενη: γλυκιά και τελείως εφήμερη.
Υ.Γ. Πέτυχα το τέλος της εμφάνισης του Constantine Kyrtsis κι άκουσα μια ωραία ερμηνευμένη εκτέλεση του κλασικού “Suzanne” και του “Psycho” του Leon Payne, καθώς κι ένα, παρόμοιας αισθητικής, δικό του τραγούδι για μια φτωχή και μοναχική Πένι. Ο Kyrtsis έχει σωστή προφορά, σταθερή ερμηνεία και μια ελκυστική ευγένεια, αρετές αρκετές για να τον έχουμε υπόψη.
