Στα άδυτα του Metal Hammer

Εσάς ποιοί δίσκοι και συναυλίες σας καθόρισαν σαν ακροατές; Και τι ανυπομονείτε να ακούσετε το 2015;

Χ.Π.: Ωχ… Λοιπόν, κάποια κραυγαλέα παραδείγματα: Iron Maiden – The Number of The Beast, Manowar – Into Glory Ride, Queensryche – Operation:Mindcrime, Judas Priest – Sad Wings of Destiny, Rush – 2112, και από συναυλίες Iron Maiden το ’88, οι Metallica στη Ριζούπολη, πρώτη Fates Warning με support Sanctuary, αυτά για να μη μακρηγορούμε. Για το ’15 περιμένω μόνο Maiden εννοείται και, από ‘κει και πέρα, να δω πως έδεσε ο Todd La Torre με τους Queensryche. Από συναυλίες έχουμε Sanctuary, Opeth, Carcass, Primordial, το Up The Hammers που φέτος γίνεται της πουτάνας. Τις περιμένουμε όλες, είμαστε σε ήδη στην πρώτη σειρά. Νοητικά γιατί σωματικά θα είμαστε στο μπαρ…

Κ.Χ.: Από δίσκους το ομώνυμο Black Sabbath, Led Zeppelin – IV, Motörhead – Ace of Spades, Opeth – Blackwater Park, AC/DC – Highway To Hell, Metallica – Master of Puppets, Judas Priest – Defenders of The Faith, αυτή η λίστα δεν κλείνει ποτέ. Από συναυλίες, τρία πράγματα που με ορκίσαν μεταλλά για πάντα ήταν η πρώτη συναυλία των Saxon στη Ριζούπολη το 1986 υπό βροχή Chernobyl, κάτι που εξηγεί πολλά πράγματα για την κατοπινή μου πορεία, το τριήμερο των Motörhead στο Σπόρτινγκ το ’88, όπου άρπαξα και τις φάπες μου από τα ΜΑΤ χωρίς να κάνω φυσικά τίποτα και σίγουρα οι Maiden στη Φιλαδέλφεια, όπου μετά το τέλος της ανέβηκα σε μια κολώνα και ξερίζωσα μια αφίσα την οποία έχω ακόμα στο σπίτι. Και 100% η πρώτη εμφάνιση των Metallica στο γήπεδο του Πανιωνίου. Και πολύ Ρόδον τη δεκαετία του ’90.

Δείτε στην gallery μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές των 30 ετών του Metal Hammer. 

Στα άδυτα του Metal Hammer

Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός

VIEW ALL 32 PHOTOS

Πέρα από μέταλ, ακούτε κάτι άλλο;

Κ.Χ.: Από το ’80 και μετά δεν υπάρχει μέρα που δε θέλω να ακούσω κιθάρες. Αυτό δε σημαίνει ότι δε βρίσκω ενδιαφέροντα πολλά πράγματα εκτός μέταλ, ευτυχώς που υπάρχουν γιατί έτσι ορίζω τον εαυτό μου σαν heavy ακροατή. Δεν ακούω μέταλ επειδή δεν ξέρω ή δε μ’ αρέσει η μουσική έξω από τον χώρο, αλλά επειδή το έχω αποφασίσει. Μ’ αρέσει και η PJ Harvey, ο Nick Cave, ο Ξυλούρης, τα ηπειρώτικα πεντατονικά, μου λείπουν οι Portishead και οι Massive Attack, με ενδιαφέρει η Björk. Γι’ αυτό αισθάνομαι και μεταλλάς. Γιατί, παρ’ ότι τα ονόματα που σου ανέφερα έχουν καταπληκτικές δουλειές, τις οποίες έχω στο σπίτι μου και τις χαίρομαι στα ράφια μου, στο τέλος της ημέρας ξέρω ότι θέλω να ακούσω τη μουσική που αισθάνομαι πιο οικεία σε εμένα. Αυτό είναι το μέταλ.

Χ.Π.: Ακούγοντας μουσική, ψυχαγωγούμαι και από τον ήχο καθεαυτό αλλά και από την ιστορία του. Ό,τι ακούω στο σπίτι θέλω να είναι πράγματα που γνωρίζω πολύ καλά, την ιστορία της μπάντας, τους στίχους, τα εξώφυλλα, τις παραγωγές. Καμία άλλη μουσική δε μου έχει δημιουργήσει το ενδιαφέρον να μπω και να ψάξω τόσο βαθιά τις ρίζες της, τη φιλοσοφία της. Δε μου φτάνει η ημέρα μου για να ακούω όσο μέταλ θέλω, γιατί  δε μου φτάνει το νέο μέταλ, θέλω να ξανακούω και παλιό. Αν έρθεις στο σπίτι υπάρχουν και πολλά πράγματα που δεν είναι μέταλ, κυρίως soundtracks. Και κλασική μουσική, που θα ακούσω μαζί με τη γυναίκα και το παιδί, όταν πια τους έχω τηγανίσει τα αυτιά με τις κιθάρες.

http://youtu.be/cG6qJ3zNTb8

Πως είναι μια μέρα στα headquarters του Metal Hammer; Τυπική δουλειά ή μπύρες, κοπάνημα και χαβαλέδες;

Χ.Π.: Όταν κυκλοφορεί ένα τεύχος οι πρώτες μέρες είναι σχετικά χαλαρές, μπύρες, κοπάνημα, «μαλάκα γαμιέσαι», «τι μαλακίες ακούς;», πειράζει ο ένας τον άλλον. Όσο περνάει ο καιρός και πλησιάζουμε το deadline, γιατί θεός στον Τύπο δεν είναι οι Maiden αλλά το deadline, παίζει στρες. Την πρώτη βδομάδα είμαστε πιο χαλαροί, τη δεύτερη νορμάλ ρυθμός δουλειάς, την τρίτη σκοτωνόμαστε, την τέταρτη δε μιλιόμαστε, βγαίνει το τεύχος και μια απ’ τα ίδια. Το ότι δεν είναι όπως ήταν τα πράγματα έχει να κάνει με το ότι το Hammer έχει ποιότητα, έχουμε υποχρέωση να δώσουμε στον κόσμο να διαβάσει πράγματα που αφορούν την επικαιρότητα. Βγάζουν οι Machine Head, οι Judas Priest, οι Megadeth νέο δίσκο, διάβασες πουθενά αλλού συνεντεύξεις; Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να κάνουμε και στην Ελλάδα τα περισσότερα απ’ αυτά τα συγκροτήματα δεν έχουν εκπροσώπους, πρέπει να τους βρίσκουμε μόνοι μας.

Κ.Χ.: Αν δεν υπήρχε τόσος κόπος από τα παιδιά εκ των έσω, το Hammer θα είχε πάρει τη μοίρα των περισσότερων περιοδικών. Δεν υφίσταται άλλο περιοδικό που κρατάει τριάντα χρόνια, ειδικά σήμερα που στην Ελλάδα, τα  πάντα αλλάζουν. Αυτό το περιοδικό πρωτοβγήκε πριν υπάρξει σταθερό τηλέφωνο σε όλα τα σπίτια. Οφείλει την ύπαρξη του από τη μια στους αναγνώστες του και από την άλλη στη συντακτική του ομάδα.

Τι θα απαντούσατε σε όσους θεωρούν ότι κάθε μήνα ανανεώνετε το συμβόλαιο με τον Εωσφόρο;

Χ.Π.: Ο Εωσφόρος το ανανεώνει, έρχεται από εδώ να του δώσουμε άδεια. Αυτές είναι φωνές που ακούγονται διαδικτυακά και έχουν την όποια βαρύτητα έχουν. 20 χρόνια δε ζω το μέταλ μέσα από το Hammer, το ζω 24/7. Δεν έχει έρθει κανείς να μου πει τίποτα από κοντά. Από τη μια γιατί η ανωνυμία έχει μια παντοδυναμία, αλλά υπάρχουν και άλλοι τόσοι που έρχονται επώνυμα και σου λένε «Μπράβο». Αυτό εμένα μου σβήνει όσα μπινελίκια έχω φάει στη ζωή μου. Οι ανώνυμοι να έρθουν να τα πούμε από κοντά, δεν τρώμε ανθρώπους, μπορούμε να συζητήσουμε.

Κ.Χ.: Κάθε πράγμα σε αυτή τη ζωή παίρνει την αξία του από το ποιος το λέει. Όταν μπήκα 24 χρονών στο περιοδικό, με πείραζαν οι άσχημες κουβέντες γιατί ήξερα πως δεν είναι αλήθεια. Προσωπικά ως γραφιάς και ως διευθυντής κοιτάω πίσω και βλέπω πράγματα που θα έκανα διαφορετικά. Δε με αφορά τι θα πει, όμως ο μπλεκ13, έχω δουλειά να κάνω. Δεν αποζητούμε οτιδήποτε θα θρέψει τον εγωισμό μας, απλώς θέλουμε να μας βλέπουν οι άνθρωποι ως μια αφορμή για να αποκτούν συνειδητοποιημένες σχέσεις με τις μουσικές που αγαπούν.

Τελικά τι στο καλό παίζει με το μέταλ κοινό; Γιατί είναι το μόνο που, βρέξει-χιονίσει, τρέχει στις συναυλίες;

 Χ.Π.: Αυτό είναι μύθος που έρχεται από τη δεκαετία του 90 και για κάποιο λόγο συντηρείται μέχρι και σήμερα. Στα 80’s αν και υπήρχε πολύς κόσμος που άκουγε heavy metal, οι συναυλίες που είχαν πραγματοποιηθεί δεν ήταν πάνω από 5-6. Αυτό άρχισε να αλλάζει στην αρχή των 90’s και κορυφώθηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας. Το ελληνικό κοινό, καθότι στερημένο, πήγαινε στις συναυλίες, ήταν ιδιαιτέρως εκδηλωτικό και έπειτα συζητούσε πολλές μέρες για αυτές με αποτέλεσμα η αίσθηση της δυναμικής του live να γιγαντώνεται. Σήμερα δεν είναι και τόσο πολλά τα live που γίνονται sold out, ενώ ένα καθόλου αμελητέο ποσοστό συναυλιών «μπαίνει μέσα». Για αυτό φταίει πρωτίστως η κρίση και δευτερευόντως η μεγάλη προσφορά που δεν καλύπτει τη ζήτηση. Δεν παίζει δηλαδή τίποτα τρομερό με το metal κοινό. Είναι άνθρωποι που αγαπούν τη μουσική, αφιερώνουν σε αυτή χρόνο, χρήμα και αγάπη και, δεδομένου πως το heavy metal είναι μία μουσική που ζει και αναπνέει στη σκηνή, τα venues ορισμένες φορές μετατρέπονται σε τόπους θρησκευτικής λατρείας. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει και με άλλες «φυλές» μουσικόφιλων, αλλά προσωπικά το βρίσκω απόλυτα υγιές.

Τα τελευταία λόγια δικά σας.

Κ.Χ.: Born To Lose, Live To Win. Δεν υπάρχουν τελευταία λόγια γιατί πάντα υπάρχει η επόμενη μέρα, ευτυχώς.

 Χ.Π.: Εγώ θα πω ένα ευχαριστώ, γιατί ένα site σαν το δικό σας έδωσε μια βαρύτητα στα 30 χρόνια του περιοδικού που δεν έδωσε κανένα άλλο μέταλ site.